ตุ๊กตาหุ่นเชิด - At The Age of 22 : ความสับสนแห่งวังวนที่ 22

มันกำลังมา มาอีกแล้ว มาอีกแล้ว มาอีกแล้ว!
เธอได้ยินเสียงของมัน ตระหนักรู้ชัดเจนถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นแทบทุกวัน สิ่งที่เธออยากหนีแค่ไหนก็หนีไม่พ้นสักที

เช่นเคย ร่างเธอนิ่งแข็งไม่อาจขยับได้ดังใจราวกับผู้ป่วยอัมภาต ใจเป็นนายกายเป็นบ่าว เธอคิด มันคว้าท่อนไม้เงาวับ จับสางสายระโยงระยางที่คล้องพันกันอยู่อย่างคล่องแคล่ว เธอตัวสั่นกัดฟันกรอด เธอเกลียดมัน แต่เธอทำอะไรมันไม่ได้ ไม่ได้เลย เธอทำอะไรไม่ได้เลย

มันกระตุกเชือกหนึ่งครั้ง...แขนเธอขยับ
มันกระตุกเชือกอีกเส้น...ตัวเธอทรุดลงกับพื้น

ละครหุ่นเชิดเริ่มขึ้นแล้ว

เธอ ตุ๊กตาหุ่นเชิดกำลังกระโดดเด้งเป็นจังหวะอยู่บนเวที เส้นสายสะบัดพัดพริ้ว ดึงทึ้งร่างกายเธอให้เคลื่อนไปตามทิศทางของผู้บังคับ ละครหุ่นเชิดที่เธอไม่ได้อยากแสดง การเคลื่อนไหวแสนทรมานตามจังหวะเพลงแสนเศร้าที่เธอไม่ได้อยากทำ ความบันเทิงที่เธอไม่อยากมีส่วนร่วม

เธอทรมานเหลือเกิน

เธอเกลียดเส้นเชือกทุกเส้นที่เชื่อมเธอไว้กับท่อนไม้เงาวับนั่น เธอเกลียดมือของมัน มือที่สามารถควบคุมร่างกายได้ ร่างกายที่ไม่ใช่ของมัน! ตลอดมาเธอทำได้เพียงร้องไห้ ร้องไห้ กล้ำกลืนทุกความรู้สึกน่าขยะแขยงที่มันมอบให้ แรงกระตุกของเชือกนั้นรุนแรงเกินไป เธอไม่เคยต้านทานมันได้เลย

ละครหุ่นเชิดแสนเศร้า เรื่องราวของสาวน้อยผู้ทุกข์ทรมานกับการมีตัวตนอยู่ในโลกอันโหดร้าย เรื่องราวกำลังดำเนินไปใกล้ถึงตอนอวสาน สาวน้อยต้องปลดปล่อยตัวเองจากโลกใบนี้ สาวน้อยต้องไขว่คว้าอิสระภาพให้ตนเอง

อิสระภาพที่ต้องแลกด้วยเลือด

มันหยุด เธอหยุดเต้น
ดนตรีที่โหมกระหน่ำเริ่มเบาและเนิบลง
มันสะบัดเส้นเชือกที่แข็งแรงและหนาหนักดุจโซ่ตรวนอีกครั้ง ส่งผลให้มือข้างขวาของเธอเคลื่อนไปด้านข้าง
และอีกครั้ง มือเธอกำใบมีดใบเดิม ใบมีดเปื้อนคราบที่เธอใช้มาเป็นร้อยครั้ง
ยิ่งใช้กลับยิ่งคม...

เธอเกลียดฉากนี้ที่สุด เธอเกลียดความรู้สึกสิ้นหวัง ท้อแท้ อ่อนแอ ไร้ค่า ไร้กำลัง ที่ถาโถมโหมเข้ามา ฉากที่ระทึกขวัญจนผู้ชมแทบหยุดหายใจ บรรยากาศในโรงละครเงียบเชียบ ตึงเครียดและน่าอึดอัด
สาวน้อยกำลังจะปลดปล่อยตัวเอง อีกครั้ง...

ความโกรธปรากฎกาย ถือดาบกวัดไกว่ไล่ฟันทุกความรู้สึกเลวร้ายให้เลือนหาย ฉุดมือความกล้าขึ้นจากหลุมศพ เธอจะไม่ยอมอีกต่อไป เธอฝืนแรงดึงของโซ่ตรวนสุดกำลัง

ร่างกายนี้เป็นของฉัน
ร่างกายนี้เป็นของฉัน

เธอรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มี ต้านแรงบังคับของมัน ค่อย ๆ คลายนิ้วออกจากใบมีด

ร่างกายนี้เป็นของฉัน
ร่างกายนี้เป็นของฉัน

มันหยุดนิ่ง แปลกใจ
การต่อต้านเล็ก ๆ ครั้งแรกของเธอสำเร็จ การต่อต้านเล็ก ๆ ที่ทำให้มันเริ่มกังวล

ร่างกายนี้เป็นของฉัน
ร่างกายนี้เป็นของฉัน

ตอนจบของละครหุ่นเชิดกำลังเปลี่ยนไป เธอกำลังเขียนบทขึ้นใหม่และจะดำเนินเรื่องด้วยมือของเธอเอง ละครที่ตัวเอกจะไม่ใช่เธอ

แต่เป็นมัน

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น