ความเศร้าที่ไม่เข้าใจ - At The Age of 22 : ความสับสนแห่งวังวนที่ 22

"ไม่ไปได้ไหมคะ?" เด็กน้อยแววตาเศร้าสร้อยร้องถาม เธอกอดตุ๊กตาหมีตัวโปรดไว้ในอ้อมแขน แน่นราวกับว่าแม้แรงพัดเบาๆ ของสายลมก็อาจพรากมันไปจากเธอได้
"ไม่ได้หรอก มันถึงเวลาแล้ว" หญิงชราลูบศีรษะเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู
"หนูกลัว" เด็กน้อยเม้มปาก น้ำตาปริ่ม เด็กน้อยกลั้นไว้สุดกำลัง เธอไม่อยากให้มันไหลออกมา เพราะเธอจะสะอื้นไห้ หายใจติดขัดจนไม่สามารถสื่อสารสิ่งที่เธอคิดได้เต็มที่
"ไม่ต้องกลัวนะ โลกนี้ไม่มีอะไรต้องกลัว มีแต่จะต้องทำความเข้าใจมัน หนูทำได้ใช่ไหมคะ?" เด็กน้อยพยักหน้า หญิงชราเสียงสั่นเครือ จ้องมองเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาที่หัวใจกำลังจะแตกสลาย เธอเด็กเกินไปที่จะต้องเผชิญเรื่องแบบนี้

หญิงชราคุกเข่าลง จับแขนทั้งสองข้างของเด็กน้อย "รักษาร่างกายให้แข็งแกร่ง ปั้นหัวใจให้แข็งแรง เติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่ที่ออกผลงดงาม เป็นที่พึ่งพิงให้ตัวเองและคนอื่น ตอนนี้หนูอาจจะยังไม่เข้าใจ แต่ยายเชื่อและมั่นใจว่าหนูทำได้แน่นอน"
"เราจะได้เจอกันอีกใช่ไหมคะ?"
"สักวันหนึ่งค่ะ" หญิงชราส่งยิ้มอ่อนโยนให้เด็กน้อย สวมกอดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนหายลับไป

เด็กน้อยนั่งร้องไห้อย่างเงียบเชียบอยู่ในห้องเล็กๆ เธอไม่อยากให้คุณยายผิดหวังในตัวเธอ คุณยายจะต้องเสียใจหากเห็นเธอร้องไห้ เธอไม่อยากให้คุณยายเสียใจ เธอปาดน้ำตาที่ไหลลงมาเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ครั้งแล้วครั้งเล่า จนดวงตาของและใบหน้าของเธอแห้งพอที่คุณยายจะไม่สังเกตเห็นความผิดปกติ

เธอเดินไปหาคุณยาย ซุกตัวในอ้อมกอดของหญิงชราที่นอนอยู่บนเตียง นึกถึงคำที่คุณยายพร่ำบอกเธอตั้งแต่เริ่มจำความได้ ย้ำแล้วย้ำอีกจนเธอจำขึ้นใจ
"ยายอยู่กับหนูไปตลอดไม่ได้ สักวันหนึ่งยายก็ต้องไปยังที่ที่มนุษย์ทุกคนต้องไป แต่ไม่ต้องกลัวนะ ยายจะส่งผู้พิทักษ์มาหาหนู เขาจะดูแลหนูแทนยาย ไปกับเขานะ"

เธอไม่เข้าใจความหมายของมันเลย แต่มันฟังดูน่าเศร้าเหลือเกิน ความรู้สึกแปลก ๆ นั่นทำให้เธอร้องไห้อยู่บ่อย ๆ

เสียงฝีเท้าดังมาจากหน้าห้อง ผู้พิทักษ์หรือเปล่านะ?
"น่าสงสารจังเลยหนูเอ๋ย ญาติที่มีอยู่คนเดียวก็ดันมาตายไป" พยาบาลประจำตัวหญิงชรากล่าว ก่อนปลดเครื่องช่วยหายใจและอุปกรณ์ช่วยชีวิตอื่น ๆ ออก
"ติดต่อบ้านเด็กกำพร้าแล้ว กำลังจะมารับตัวเด็ก" พยาบาลคนที่สองถอนหายใจ ลูบหัวเด็กน้อยไร้เดียงสาที่กำลังหลับไหลอยู่ในอ้อมกอดของหญิงชรา

ญาติคนเดียวและคนสุดท้ายที่เพิ่งสิ้นลมหายใจ คุณยายที่จากเด็กน้อยไปแล้วตลอดกาล

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น