คำสาปสีรุ้ง - At The Age of 22 : ความสับสนแห่งวังวนที่ 22

ผมถูกสาปให้ไร้ความรู้สึก
เธอถูกสาปให้รู้สึกมากเกินไป
เราถูกสาป คำสาปสีรุ้ง

เราออกเดินทางตามหายารักษา
ยาล้างคำสาปสีรุ้ง
โดยมีความหวังเป็นดั่งพรานนำทาง

สถานที่แรกคือป่าแห่งความแปรปรวน
ในวันแรก เราเดินลุยฝนที่ตกกระหน่ำจนลืมตาไม่ขึ้น สายฝนทำให้เธอเศร้า เธอร่ำไห้ตลอดวันนั้นผมไม่รู้สึกอะไรเลย
สายรุ้งปรากฎขึ้นตรงหน้า ก่อนแสงแดดเจิดจ้าจะแผดเผาเราในวันที่สอง
เธอร้องไห้เพราะแสงอาทิตย์งดงามเกินไป
เช่นเดิม...ผมไม่รู้สึกอะไรเลย

สถานที่ถัดมาคือป่าไม้เลี้อยที่ลำต้นคมดั่งใบมีด
ผมผู้ไม่มีความรู้สึกเดินกรุยทางให้เธอ
เอามืิอปัดป่ายสร้างทางเดินเล็ก ๆ
เกิดรอยกรีดบนผิวทุกบริเวณที่มันสัมผัส
เลือดสีแดงฉานไหลรินอาบร่างกายผม
เธอร้องไห้กับภาพที่เห็น
ผมไม่รู้สึกอะไรเลย

ความหวังนำพาเรามายังสถานที่สุดท้าย
ป่าแห่งความสับสนและมืดมิด
มืดเสียจนบางทีแสงแห่งความหวังก็ถูกกลืนหาย
เราเดินวนอยู่ในนั้น ซ้ายที ขวาที
วิ่งไปตามแสงกระพริบอ่อนแรงของความหวังทุกครั้งที่มองเห็น และเดินอย่างมืดบอดอีกครั้ง
เธอร้องไห้ด้วยความกลัวและสับสน
ผมไม่รู้สึกอะไรเลย

เราหาทางออกได้ในที่สุด
เจอแล้ว ยาล้างคำสาปสีรุ้ง
แต่ มันมีเพียงพอสำหรับหนึ่งคนเท่านั้น
เธออยากหาย
ผมก็อยากหาย
เราตัดสินใจแบ่งกันดื่มยาสีรุ้งคนละครึ่ง
ความหวังนำทางเรากลับบ้าน

เธอยังคงร้องไห้อยู่ แต่น้อยลง ยาใช้ได้ผลกับเธอ
ผมยังไร้ความรู้สึก ยาใช้ไม่ได้ผลกับผม
ผมคงเกิดมาเพื่อถูกสาปไปตลอดชีวิต
ความหวังอ่อนแสงลง จนดับหายไป

เราใช้ชีวิตอยู่แบบนั้น ยอมรับมัน มองข้ามมัน
เธอยังร้องไห้อยู่ แต่เริ่มน้อยลง น้อยลง
ผมเริ่มพยายามอย่างหนักที่จะรู้สึก ล้มเหลว
พยายามอีกครั้ง ล้มเหลว
ผมเศร้าและท้อแท้ ผมคงเกิดมาเพื่อถูกสาปไป...
ผมเศร้า ผมเศร้าและท้อแท้! ผมรู้สึก! ผมรู้สึก!

แสงแห่งความหวังปรากฎกายขึ้นอีก
แต่ครั้งนี้ มันลอยล่องส่องประกายอยู่อย่างนั้น
ไม่ได้นำพาเราไปที่ไหน
เพียงลอยนิ่ง ๆ
อยู่ที่เดิม
อยู่กับเรา
อยู่ที่เรา
อยู่ภายในใจเรา

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น