ปล่อย - At The Age of 22 : ความสับสนแห่งวังวนที่ 22

ผมกำลังถูกกลืนกิน ความเป็นสัตว์ภายในกำลังต่อสู้กับกรอบความคิดบางอย่าง เกิดสงครามระหว่างสัญชาติญาณและจิตวิญญาณขึ้นในหัวผม เป็นเช่นนี้ตั้งแต่วันที่ผมถูกผลักให้เดินเข้าไปในสิ่งที่เรียกว่ากับดัก กับดักที่ทุกคนพร้อมจะเดินเข้าไป กองรวมกันอยู่ตรงนั้น

"ปลอดภัย" กับดักกระซิบบอก

ยิ่งผมเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่ พื้นที่ว่างในใจยิ่งเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น ผมต้องรีบหนีออกไปก่อนที่ตัวตนจะถูกกลืน หนีไปจากเมือง ไปจากทุนนิยม คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว ผมใช้เวลาชีวิตที่มีอยู่อย่างจำกัดไปกับการทำงาน เพื่อให้ได้มาซึ่งกระดาษบาง ๆ ค่าตอบแทนสำหรับเวลาชีวิตอันแสนล้ำค่าของผมมีน้ำหนักเพียงไม่กี่กรัม เบาบางเหลือเกิน เบาจนบางครั้งผมแทบสัมผัสไม่ได้ถึงการมีอยู่ของมัน

ยิ่งมี กลับยิ่งรู้สึกขาด

ทุกสิ่งรอบตัวเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับวีดีโอ Time-lapse โดยมีผมที่ยืนนิ่งอยู่ตรงกลางเป็นพระเอกของวีดีโอ โลกกลายเป็นสองมิติ ไร้ส่วนโค้งเว้า เรียบแบนต่อความรู้สึก เสียงต่างๆ วิ่งผ่านไปเร็วเกินความสามารถของประสาทสัมผัส ผมพยายามไขว่คว้าบางสิ่งบางอย่างมาตลอดชีวิต แต่เมื่อได้มากลับไม่รู้สึกยินดี เพราะในขณะเดียวมันก็ได้พรากบางอย่างไปจากผมด้วย

พอแล้ว

ผมปล่อยกระดาษแผ่นบางให้ร่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วงของโลก วินาทีที่มันหลุดพ้นจากมือผม บางอย่างในใจแตกระเบิด ความรู้สึกท่วมท้นแผ่ซ่านกระตุกทุกประสาทสัมผัส สงครามในหัวยุติลงแล้ว มีผู้ชนะ มีผู้แพ้

เสี้ยววินาทีก่อนที่กระดาษจะแตะพื้น มันกลายร่างเป็นนกพิราบสีขาว บินต้านแรงโน้มถ่วงของโลก กระพือปีกโต้ลมอย่างเสรี ท่วงท่าของมันสง่างามเหลือเกิน มันส่งเสียงหวีดหวิวออกมาจากปากน้อย ๆ เรียกพรรคพวกของมัน หน้าอกของผมกระเพื่อมแรง สั่นสะเทือนเลือนลั่น

พรึ่บ...
พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ

เหล่ามิตรสหายสีขาวพวยพุ่งออกมาจากหน้าอกของผมตัวแล้วตัวเล่า สยายปีกเริงระบำอยู่บนฟ้า
"ตามฉันมาสิ" พวกเขากล่าว เท้าของผมลอยขึ้นจากพื้นอิฐสีส้ม ผมกำลังตามพวกเขาไป สยายปีกแห่งอิสระภาพ สะบัดแผงขนส่งคลื่นต้านลมหายใจของทุนนิยม กลายร่างเป็นนกพิราบสีขาวบริสุทธิ์ เป็นหนึ่งในพวกเขา เราโบยบินไปด้วยกัน ไปยังดินแดนที่ห่างไกล ปราศจากกรอบและกับดักใด ๆ

"อิสระภาพ" บางอย่างกระซิบบอก

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น