ปีใหม่รสช็อคโกแลต - At The Age of 22 : ความสับสนแห่งวังวนที่ 22

เกลียดปีใหม่ หมายถึงเทศกาลน่ะนะ ไม่ใช่คน
มันเป็นเทศกาลที่เหงาเป็นบ้าเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
ฉันสวมเสื้อเดรสสายเดี่ยวสีแดงเหมาะสำหรับวันสบาย ๆ
ควานหาโทรศัพท์มือถือที่มักจะหายไปตามซอกหลืบของบ้านอยู่บ่อย ๆ

ปัดแอพแชท หาคนเหงามาช่วยบรรเทาความเหงาอีกที
เหมือนสำนวนเก่า ๆ ที่ว่าหนามยอกต้องเอาหนามบ่ง ที่ดูจะใช้ไม่ถูกบริบทสักเท่าไหร่

ติ้ง! แชทเด้งขึ้นมาพร้อมข้อความ
"ทำไร" โอย เกลียดคำถามนี้เป็นบ้า
"ว่างปะ"
"ว่าง ทำไมเหรอ"
"มารับที่บ้านหน่อย เบื่ออะ อยากออกไปข้างนอก"
"โอเค เดี๋ยวออกไปเลย"

หนึ่งในอดีตคนคุยไม่มีสถานะและรถยนตร์สีแดงที่เป็นของพ่อของพ่อของเขาอีกที
มาถึงหน้าบ้านในอีกสิบห้านาทีให้หลัง ฉันโดดขึ้นรถทันที
"ไปไหนดี" เขาถาม
"อยากไปที่คนน้อย ๆ เงียบ ๆ ริมน้ำอะไรแบบนั้น"
"ทะเลเลยไหมล่ะ"
"เอาดิ"
ปุบปับทริปบังเกิดตอนสองทุ่มสามสิบนาที

Terandora ของวง Mild Orange บรรเลงระหว่างทางไปทะเล ฉันเปิดกระจกรับลม ชมวิวที่เกือบจะมืดสนิทข้างทาง ขยับมือซ้ายอย่างพริ้วไหวไปตามจังหวะเพลง จู่ ๆ ก็รู้สึกอยากกินอะไรหวาน ๆ
"มี m&m ปะ"
"แถวหน้ารถอะ หาดู เหมือนจะเคยยัด ๆ ไว้" เจอแล้ว m&m ขนมประจำที่มีติดรถเสมอ เขาติดเจ้าขนมนี่มาตั้งแต่เด็ก เห็นทีไรก็ต้องกินแต่ยี่ห้อนี้ตลอด จนฉันติดไปด้วย

"ช่วงนี้อาการเป็นยังไงบ้าง" ฉันถาม ฉีกห่อขนมดังแคว๊ก
"เรื่อย ๆ ว่ะ มึงล่ะ"
"ไม่ค่อยดิ่งแล้วนะ แต่เบื่อโคตร เออ...หาไรทำแก้เบื่อกันมะ เอาแบบบ้า ๆ ไปเลย"
"เช่น"
เพลง Stranger ของวง Mild Orange ขึ้นแทนที่เพลงก่อนหน้า

"เดาสี m&m ถ้าเดาถูกสามารถสั่งให้อีกฝ่ายทำอะไรก็ได้ ถ้าเดาผิดต้องทำตามอีกฝ่าย ผลัดกันเดาคนละตา มึงเริ่มเดาก่อน"
"สีน้ำตาล" ฉันเขย่าถุงขนม คว้าขึ้นมาหนึ่งเม็ด สีน้ำตาล ให้ตายเถอะ!
"ให้ทาสทำไรดีคะ เจ้านาย" เขาเงียบไปพักหนึ่ง
"อะไรก็ได้ใช่ไหม"
"กลัวเหี้ยไรล่ะ"

"ตัดผม ตอนนี้เลย เดี๋ยวแวะปั๊มข้างหน้าให้ซื้อกรรไกร แล้วเข้าไปตัดในห้องน้ำ เอาสั้นเท่าติ่งหู"
"ตาแรกก็ฮาร์ดคอเลยเหรอวะ" ฉันแอบลังเล ผมยาวกลางหลัง กับสั้นเท่าติ่งหู ร้องไห้ได้ไหมวะ
"ธรรมดาก็ไม่หายเบื่อดิ กล้าเปล่าล่ะ"
"มึงถามผิดคนละ" เขาเลี้ยวเข้าปั้ม ฉันลงจากรถไปซื้อกรรไกรหนึ่งอันจากร้านสะดวกซื้อ เดินเข้าห้องน้ำหญิง หั่นผมตัวเองสามฉับ เออ ก็ดีเหมาะดีเหมือนกันนี่หว่า เดี๋ยวค่อยเข้าร้านตัดผมอีกที

"เชร้ดดดดด!" เขาอุทานเมื่อเห็นผมที่สั้นแทบกุดของฉัน
"ตากูละ สีฟ้า" โอกาสถูกแทบจะเป็นศูนย์ แต่เพราะแบบนี้ไงมันถึงสนุก ฉันหยิบหนึ่งเม็ดออกมาจากห่อขนม สีเหลือง มันสั่งอีกแล้วสินะ
"กดเงินในบัญชีออกมาสองหมื่น" เขาสั่ง
"ไอ้สัส" แต่ฉันก็เดินไปกดเงินอยู่ดี

แบงค์ร้อยจำนวนหนึ่งปึก ฉันกำเงินสำรองที่เก็บไว้ เก็บไว้ทำอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน เดินขึ้นรถ
"ให้กูกดมาทำไมเยอะแยะ"
"ไม่น่าถาม ซื้อความสุขสิวะ โดยที่กูไม่ต้องจ่ายไง"
"สาระเลว" ฉันยิ้มมุมปาก ไอ้นี่มันร้ายยยย!

เขาจอดรถแถวย่านร้านอาหารที่มีผู้คนพลุกพล่าน
"หิวข้าวหรอ" ฉันถาม
"เปล่า เราจะใช้เงินกันที่นี่แหละ"
"แดกเหล้า? ไม่เอานะเบื่อ กี่เทศกาลก็กินเหล้า พอตื่นมาความรู้สึกก็เหมือนเดิม เศร้าเหมือนเดิม เบื่อจะแดกแล้ว"
"กูก็เบื่ิอ เบื่อจะเมา เบื่อจะอ้วกละ มาทำอะไรที่มันบ้า ๆ กันดีกว่า" เขาคว้าเงินจากมือฉันไปทั้งหมด เดินไปย่านที่มืดมนของเมือง ย่านที่เต็มไปด้วยคนไร้บ้าน

"สะ-หวัด-ดี-ปี-ใหม่!" เขาตะโกนลั่นจนคนแถวนั้นหันมามอง พร้อมโปรยเงินจำนวนสองหมื่นขึ้นฟ้า ธนบัตรกระจัดกระจายไปทั่ว ก่อนจะถูกคว้าหมับเข้ากระเป๋าของคนที่ิกรูกันเข้ามาเมื่อได้สติ ฉันอึ้งอยู่สักครู่ก่อนหัวเราะตัวงอในความบ้าคลั่งของเขา

"ปะ นั่งชิวที่ทะเลกัน กูเอากีต้าร์มาด้วย"
"ไม่เล่นเกมแล้วเหรอ"
"ไม่ละ ขี้เกียจ"
"แบบนี้ก็ได้เหรอ"
"ได้ดิ" เขากอดคอฉัน "เอาน่าเดี๋ยวโอนคืนให้"
"เออ"

เรานั่งชมวิว ร้องเพลง และคุยสัพเพเหระริมทะเล มีน้ำอัดลมและขนม m&m ก้นถุงเป็นของแกล้ม

เราเมาความเรียบง่ายและความหวานของช็อคโกแลตหลากสีไปด้วยกัน ขนมที่ไม่อาจเดาว่าจะหยิบได้สีอะไร แต่เรารู้ว่ามันมีความหวานซ่อนอยู่ในนั้น

จนกระทั่งปีใหม่ย่างกรายเข้ามา

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น