ผมมีโรคประจำตัวครับ ผมภูมิต้านทานต่ำซะเหลือเกิน ผมไม่สามารถอยู่ในที่ที่คนเยอะๆ อากาศไม่ถ่ายเท ยิ่งบนรถไฟฟ้าที่สุดแสนจะแน่นขนัดนี้ ผมจะตายซะให้ได้

หายใจไม่ออกโว้ยยย เหยิบไปหน่อยได้ไหมวะ

ต่อให้บ่นให้ตายผมก็หายใจไม่ออกอยู่ดีนั่นแหละ!! ผมจะตายก่อนสิ้นเดือนรึเปล่าเนี่ย กรุงเทพนี่มันกรุงเทพจริงๆเลยนะครับ

ปั้ก!!

"โอ้ยยย ขอโทษครับ!!" ผมรีบหันไปขอโทษชายตัวสูงในชุดนักศึกษาที่ยืนอยู่ข้างหน้าผมทันทีที่เจ๊ด้านหลังผลักผมอย่างแรงให้หลีกทาง
"..." เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ผมเลยต้องเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาซักหน่อย เผื่อถ้าเขาจะต่อย ผมจะได้โกยเท้าลงรถตามเจ๊ไปเลย เด็กสมัยนี้ยิ่งหัวร้อนง่ายอยู่ด้วย
"..." เราสบตากันเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะยิ้มให้ผม โอเค! เขาไม่ใช่คนเกรี้ยวกราด ผมเลยยิ้มตอบกลับไปแบบแหยๆ เพราะผมหายใจไม่ออก ฝืนยิ้มเท่านี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว

โอเค... อีกสามสถานี ทนไว้เว้ยยยย นี่มันวันแรกของการทำงานในกรุงเทพ เราต้องไหว!!

ขณะที่ผมกำลังพยายามหายใจให้ได้ในอากาศที่มี ก็รู้สึกได้ว่ามีลมพัดผ่านหน้าผม ทำให้ผมหายใจสะดวกขึ้น ผมเงยหน้ามองผู้ชายตัวสูงคนเดิมที่อยู่ข้างหน้าผม เขาไม่ได้มองผมแต่เขากำลังเอากระดาษที่ดูเหมือนจะเป็นชีทเรียนของเขาพัดไปมา ผมไม่แน่ใจว่าเขาตั้งใจพัดให้ผม หรือเขาร้อนเองกันแน่ แต่..นี่มันช่วยได้เยอะเลย

"สถานีถัดไป...สยาม" เสียงประกาศดังขึ้น ก่อนที่น้องผู้ชายที่พัดให้ผมเริ่มขยับตัวเป็นสัญญาณให้รู้ว่า เขากำลังจะลงสถานีนี้นั้นแหละ แต่ขณะที่เขากำลังเดินผ่านตัวผมไปเขากลับยัดของอะไรบางอย่างเข้ามาในมือผม ก่อนจะก้มมากระซิบบอกผมว่า

"ผมต้องลงแล้ว พี่ใช้นี่ไปก่อนนะครับ.."

ผมตกใจเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงมองของในมือ... ยาดม

"เอ๊ะ..." ผมหันไปมองตามหลังเขา แต่ฝูงชนที่ฝ่าประตูรถไฟฟ้าเข้ามาก็เยอะเสียจนผมเห็นเพียงหัวเขาไกลๆ การเป็นภูมิแพ้มันก็ไม่ได้มีแต่เรื่องแย่ๆเกิดขึ้นเสมอไปหรอกครับ