Secret Garden

Title; Secret Garden

Pairing; kang minhee/kim dongyun

Warning! ; be quiet, please :)

Thai AU!

( ปรมินทร์ – คังมินฮี / ดาริน –คิมดงยุน )

            เราเจอกันครั้งแรกตอนที่ปรมินทร์อายุยี่สิบเจ็ดปีและดารินยังคงเป็นเพียงเด็กชายตัวน้อยวัยเก้าขวบชั้นประถมที่วิ่งเล่นกับเจ้าสุนัขตัวโตในสวนหลังบ้านเขาไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่กับการที่พบเด็กคนนี้ในบ้านพร้อมผู้เป็นพี่ชายที่ใบหน้าคร่ำเคร่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวโดยมีคุณป้าแม่บ้านนั่งตีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ไม่ไกลเช่นเดียวกัน

            ปรมินทร์ไม่แม้แต่จะเอ่ยถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเพราะคงจะไม่พ้นเรื่องเดิมๆปัญหาเรื้อรังที่แก้ไม่หายของครอบครัวพี่ชายเขานั้นมีมานานตั้งแต่ยังไม่มีดารินออกมาลืมตาดูโลกและเมื่อตอนที่เจ้าตัวน้อยนั้นออกมาก็หวังว่าจะเป็นโซ่ทองคล้องใจให้ผู้เป็นพ่อและแม่กลับมารักกันแต่ทว่า– ความเป็นจริงนั้นไม่ได้สวยงามเหมือนดั่งในนิยายรัก ความรักที่มีให้กันพังทลายครอบครัวแตกแยกสาแหรกขาดเจ้าหล่อนจากไปพร้อมทรัพย์สินส่วนตัวและทิ้งลูกชายคนเดียวเอาไว้ที่นี้

            พี่ชายของเขาก็ใช่ว่าจะไม่มีปัญญาเลี้ยงเพียงแต่เรื่องที่น่าเป็นห่วงนั้นคงหนีไม่พ้นเรื่องที่ว่าความรักจากผู้เป็นพ่อฝ่ายเดียวนั้นคงไม่พอ“พี่กลัวดารินแกกลายเป็นเด็กมีปัญหา” น้ำเสียงนั้นฟังดูประหลาดเต็มไปด้วยความหนักใจ, ปรมินทร์เองก็ไม่ได้มีความกล้ามากพอที่จะปฏิเสธว่ามันไม่มีทางเป็นแบบนั้น

            “ผมจะช่วยเลี้ยงเอง”เขาว่าพร้อมทอดสายตาออกไปที่สนามหลังบ้านจ้องมองเด็กน้อยกับเจ้าสุนัขตัวโตที่กำลังสนุกสนานอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียว“ยังไงดารินก็เป็นหลานผม”

            ปรมินทร์ในวัยยี่สิบเจ็ดปีคิดว่าดารินนั้นช่างน่ารักเสียเหลือเกิน– น่ารักเช่นเดียวกับผู้หญิงคนนั้น คนที่เป็นทั้งแม่ภรรยาของพี่ชายที่ถึงแม้ตอนนี้จะหมดรักกันไปแล้วก็ตามแถมยังเป็นคนแรกและคนเดียวประสบการณ์เรื่องบนเตียงของเขา

            ฟังดูแปลก, แต่มันก็เป็นเรื่องจริงคนเรานั้นผิดพลาดกันได้แต่ก็ไม่สมควรที่จะเป็นหล่อนที่ในตอนนั้นมีสถานะเป็นแฟนสาวของพี่ชายตนเอง– อีกอย่าง, เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้วทั้งยังไม่มีใครรู้เขาก็คงปล่อยให้มันหายไปพร้อมกับหล่อนนั้นแหละและปรมินทร์ก็ไม่เคยแม้แต่จะคิดมาก่อนว่านอกเสียจากหลานชายของเขานอกจากจะได้รับความน่ารักมาจากคนเป็นแม่แล้วนั้นยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันไม่มีผิด

            รอยยิ้ม

            เป็นรอยยิ้มที่แสนบริสุทธิ์และทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวได้เสมอ

            เด็กนั้นก็เป็นเหมือนดอกไม้ที่แสนบอบบางที่ใครต่างก็คิดว่าจะพยายามรักษาและดูแลมันไม่ให้กลีบดอกของมันช้ำ ต้องการที่จะให้ดอกไม้ดอกนั้นสดอยู่ตลอดไปทั้งๆที่รู้ว่าให้ตายยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้, ดารินก็เช่นเดียวกัน –หลายปีผ่านไปกาลเวลาหมุนเปลี่ยนเด็กน้อยในวันนั้นได้เติบโตขึ้นจากความรักของผู้เป็นพ่อที่ฟูมฟักความเอ็นดูจากเหล่าญาติมิตรและพี่เลี้ยง

            ตัวเขาเองก็เช่นเดียวกัน

            สำหรับทุกคนในครอบครัวของเรา, ดารินเป็นเสมือนดอกทิวลิปสีขาวสะอาดที่ทั้งสวยงามสดใสและบริสุทธิ์ – บริสุทธิ์ ใช่เพียงแต่ทว่ามีเพียงเขาคนเดียวที่สามารถรับรู้ถึงเรื่องทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นและถูกเก็บซ่อนเอาไว้อยู่ภายในสวนดอกไม้

            รสชาติของวัยแรกแย้มนั้นหอมหวานราวกับแอปเปิ้ลอาบยาพิษ– ปรมินทร์สัมผัสได้ถึงมันในตอนที่ได้ลิ้มลองมัน, ริมฝีปากที่เคลื่อนไหวเรียวลิ้นที่กวาดต้อนรสชาติทั้งหมดที่มีอย่างละเมียดละไมและไม่รีบร้อนดารินไล่ต้อนเขาเสียจนมุมควบคุมให้อยู่ภายใต้อำนาจอย่างที่ตัวเองต้องการเล่นเอาปรมินทร์อับอายที่พ่ายแพ้ให้กับเด็กอายุสิบห้าที่ยังสูงไม่ถึงหัวไหล่เขาด้วยซ้ำไป

            รอยยิ้มหวานเชื่อมถูกส่งมาให้ ริมฝีปาดสีแดงสดราวกับผลเชอร์รี่สุกนั้นกระซิบถ้อยคำที่ข้างหูพร้อมฝ่ามือที่วางอยู่บนหัวไหล่ไล่ลงมาบนแผงอกปลายนิ้วเรียววนเวียนหยอกล้ออยู่ที่รังดุมของเสื้อเชิ้ตที่เขาสวมอยู่อย่างจงใจ

            “คุณอาจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับใช่มั้ยครับ”

            น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นราวกับเป็นพรที่แสนวิเศษของซานตาน,ปรมินทร์รวบตัวหลานชายเอาไว้แน่นเสียจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนที่เป่ารดซ้อนทับกัน เสียงแมลงกลางคืนต่างช่วยขับกล่อมบรรเลงเพลงเป็นพยานต่อหน้าความบริสุทธิ์จอมปลอมอย่างเงียบเชียบ“ครับ, อาจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับ—ความลับของเราสองคน”

            ภายใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ภายในสวนแห่งความลับและนาฬิกาตีบอกเวลาดังลั่น– เด็กชายดารินได้มอบรสชาติของจูบวัยเยาว์ให้กับปรมินทร์

ดอกทิวลิปดอกนี้ไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว

ปรมินทร์ในวัยสามสิบสี่ปียังคงเป็นชายหนุ่มที่เนื้อหอมไม่จากสมัยเรียนมหาลัยฯเท่าไหร่นัก, อาจจะเป็นเพราะเป็นใบหน้าที่หล่อเหลาคมคายรูปร่างสูงโปร่งสมส่วนแบบชายหนุ่มโตเต็มวัยแถมยังสุขภาพดีเสริมด้วยเรือนผมสีทองสว่างสะดุดตายิ่งขับให้ผู้ชายคนนี้ดูไม่ล่วงตามกาลเวลาของอายุที่เพิ่มขึ้นไปข้างหน้าเลยแม้แต่เพียงสักนิด

น่าแปลก —ถึงวัยที่ควรจะมีความรักมีครอบครัวเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วแท้ๆแต่ปรมินทร์กลับยังครองตัวเป็นหนุ่มโสดไร้คู่หมายข้างกายมุ่งมั่นทำแต่งานใช้เวลาอยู่กับตัวเองเป็นส่วนใหญ่บางครั้งก็หมดไปกับการออกเที่ยวต่างจังหวัดในวันหยุดสุดสัปดาห์, ท่าทางดูไม่สนใจใคร่หาเรื่องความรักเล่นเอาสาวๆที่แอบจ้องแอบจองอยากเข้าไปนั่งในหัวใจของปรมินทร์อกหักกันไปเป็นแถว

เขาพร่ำบอกกับทุกคนเสมอว่าแค่ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีในตอนนี้นั้นก็เพียงพอแล้วหน้าที่การงานที่มั่นคง ครอบครัวที่ค่อนข้างดีพร้อมและหลานชายที่แสนจะน่ารัก –หลังจากเกิดเรื่องวันนั้น, ความสัมพันธ์ของปรมินทร์และดารินก็เปลี่ยนไป

จูบแรกที่แสนวาบหวามทว่าหอมหวานกว่าสิ่งใดฉุดดึงพวกเราทั้งสองคนลงไปสู่ความลับที่แสนมืดดำภายใต้สวนแห่งความลับที่ถูกเพาะเมล็ดพันธุ์ขึ้นอย่างเชื่องช้า, เมื่อมีครั้งแรกเกิดขึ้นนั้นครั้งที่สอง ครั้งที่สามและครั้งต่อๆไปก็ไม่ใช่เรื่องยากถ้าหากต้องการที่จะทำมัน –ปรมินทร์ไม่รู้ว่าดารินไปจำหรือเรียนรู้สิ่งพวกนี้มาจากไหนถึงได้ทำให้เขาคลั่งไคล้ได้มากขนาดนี้

สำหรับปรมิณทร์, ดารินเป็นเหมือนยาพิษที่ทำให้ลุ่มหลงและมัวเมา, ชายหนุ่มที่อายุมากกว่าเด็กอายุสิบหกกว่าหนึ่งรอบปีจะไม่ระแวดระวังตัวเลยหรือไรถึงได้ปล่อยตัวเข้าไปหลงวนเวียนลิ้มลองยาพิษฤทธิ์แรงเช่นนี้–  รู้สิเขารู้เสมอเพียงแต่ว่าดารินนั้นรู้ดีกว่า

รู้ดีว่าจะต้องทำเช่นไรถึงจะยอมยกทั้งหัวใจให้

ก่อนที่ดารินจะทำให้ตกหลุมรักจนโงหัวไม่ขึ้นไปมากกว่านี้ก็ต้องมอมเมาให้เขาสำลักความสุขและตายไปเสียก่อน, แน่นอนว่าเด็กคนนี้ทำสำเร็จ

“น้องดา” ปรมินทร์เรียกอีกฝ่ายเสียงเบาในตอนที่รู้สึกถึงแรงรัดอ้อมกอดจากทางด้านหลังและกลุ่มผมนุ่มที่คลอเคลียอยู่ข้างหัวไหล่“เดี๋ยวคุณพ่อก็มาเห็นหรอก” วางของในมือลงบนเค้าท์เตอร์หินอ่อนภายในห้องทานอาหารก่อนเอี้ยวตัวไปหาเด็กน้อยในชุดนักเรียนมัธยมปลายหลุดรุ่ย

“ไม่เห็นจะต้องกลัวเลย” เจ้าของชื่อเรียกน้องดาเอ่ยเสียงไม่จริงจังเท่าไหร่นักเหมือนกำลังสนุกสนานกับการไล่ต้อนอะไรบางอย่างใบหน้าน่ารักที่ถอดแบบออกมาจากผู้เป็นมารดาขยับเข้ามาในระยะสายตากลิ่นน้ำหอมเจือจางลอยฟุ้งแตะที่ปลายจมูก, ปรมินทร์กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงลำคออย่างไม่คิดปิดบัง“น้องดาก็แค่กอดกับคุณอาเอง” เรียวแขนเล็กโอบรอบลำคอดึงรั้งพาให้ร่างกายทั้งสองเข้าใกล้กันมากขึ้นดารินเอียงศีรษะลงเล็กน้อย “หรือคุณอาคิดอะไร?”

ริมฝีปากที่ล่วงล้ำอย่างถือวิสาสะและเสียงหอบหายใจแรงนั้นคือคำตอบ

ฝ่ามือรองอยู่ที่ท้ายทอยอย่างจงใจแกนนิ้วยาวไล่เข้าไปตามแนวเรือนผมสีทองสว่างอย่างจาบจ้วงดึงรั้งด้วยอารมณ์ที่กำลังดีดขึ้นพร้อมสัมผัสชื้นแฉะตามบริเวณที่เรียวลิ้นไล่กวาดตามด้วยแนวฟันซี่เล็กงับลงบนริมฝีปากอย่างเอาแต่ใจ, เหมือนเป็นแรงดึงดูดระหว่างร่างกายที่แนบชิดกันมากขึ้นเสียจนไม่เหลือช่องว่างให้อากาศได้แทรกผ่านเสียงลมหายใจดังฟังชัดอยู่ใกล้อย่างตัดขาดสิ่งรอบตัวไปเสียหมด เขาใช้ปลายนิ้วลากตั้งปลายคางไล่ลงมาตามลำคออย่างแผ่วเบาเสียจนถึงรังดุมเม็ดบนสุดของเสื้อนักเรียนสีสะอาดอีกข้างสัมผัสกับแผ่นหลังที่ถูกกั้นด้วยผ้าเนื้อบาง

แต่ก่อนจะเกิดอะไรที่ล่วงเลยและส่อแววว่าถูกล่วงรู้ความลับไปมากกว่านี้เจ้าของฝ่ามือเล็กก็เกิดอาการดื้อรั้นผลักเขาให้ออกห่างเสียอย่างแรงปรมินทร์ได้ยินเสียงดังกุกกักอยู่ที่หน้าประตูห้องครัวก่อนที่พี่ชายที่มีศักดิ์เป็นคุณพ่อของดารินจะโผล่เข้ามาเขาหัวเราะน้อยๆ ก้าวขาเดินออกไปโดยไม่วายแอบทิ้งสัมผัสสุดท้ายไว้ให้เจ้าเด็กตัวแสบร่างกายสะดุ้งตกใจเล่น

ดารินเปลี่ยนไปเยอะจากวันแรกที่พบกัน สูงขึ้น ตัวโตขึ้นเริ่มมีกล้ามเนื้อน้อยๆตามประสาเด็กชายที่กำลังจะก้าวเข้าสู่วัยแรกรุ่นไหล่เริ่มกว้างและสะโพกเริ่มพายออก – มันค่อนข้างเป็นเรื่องที่น่าอายสำหรับความคิดในเรื่องแบบนี้แต่ให้ว่ากันตามตรงแล้วนั้นปรมินทร์เองก็เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่ง

ผู้ชายที่ดารินไม่ควรเล่นด้วยเลยสักนิดเดียว

ในสายตาของปรมินทร์, ดารินก็ยังคงเป็นเด็กที่น่ารักเสมอไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์เช่นไรและสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนี้มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้กระทำลงไป,ชุดเดรสสีฟ้าสลับขาวเป็นลวดลายเล็กๆที่มีเพียงสายเส้นบางรั้งอยู่บนหัวไหล่นั้นดูสั้นกว่าที่คิดไว้เมื่ออยู่บนร่างกายของเด็กชายอายุสิบหกชายกระโปรงเลิกขึ้นมาที่บริเวณเอวคอดพร้อมฝ่ามือบีบเค้นผิวเนื้อสีขาวจนเป็นรอยแดง

ปลายจมูกคลอเคลียอยู่ที่ลำคอเสียจนฝ่ายถูกกระทำต้องเอนศีรษะหนีคมเขี้ยวที่ขบกัดลงไปแต่ดูท่าทางแล้วมันจะกลายเป็นตอบรับเสียมากกว่าดารินหอบหายใจพยายามจะเก็บเสียงน่าอายของตนเองเอาไว้แต่เพราะสถานการณ์ในตอนนี้กลายเป็นผู้เสียเปรียบอยู่ใต้อำนาจจึงไม่สามารถที่จะต่อต้านแรงอารมรณ์ที่สุมเป็นเพียงอยู่ภายในร่างกายได้

            อย่างที่บอกว่าสองร่างที่กอดรัดกันอยู่บนเตียงขนาดกลางสร้างสงครามรักขนาดย่อมอยู่นั้นมันไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับเรื่องแบบนี้ในฐานะคุณอาปรมินทร์และหลานชายอย่างดาริน– ไม่ใช่ครั้งแรกแต่ก็ไม่มีใครจดจำว่าครั้งนี้คือครั้งที่เท่าไหร่แล้วสำหรับการกระทำที่แสนผิดบาปต่อศีลธรรมเช่นนี้

            สิ่งเดียวที่ปรมินทร์จำได้คือเสียงร้องเรียกชื่อและความหวานบริเวณปลายลิ้น

            สายตาโลมเลียคนที่หอบหายใจอยู่กับพื้นเตียงอย่างไม่คิดจะเก็บมัน, ดารินก็ยังคงเป็นดารินน่ารักเสมอไม่ว่าจะยังไงยิ่งโดยเฉพาะในสถานการณ์กับการแต่งตัวที่รู้ว่าต้องทำเช่นไรถึงจะได้รับความรักจากเขาได้มากที่สุดแต่ก็อย่างว่า– ดารินรู้ดีที่สุดว่าต้องทำเช่นไรให้ปรมินทร์ตกหลุมรักอย่างโงหัวไม่ขึ้นเล่นเอาเขาอยากจะฝังรอยเขี้ยวลงบนผิวเนื้อขาวๆเสียจนแทบจะขาดใจ

            ดูเหมือนแรงอารมณ์จะมีมากพอที่ให้ปราการที่สวมใส่อยู่นั้นหลุดลุ่ยออกไปอย่างไปรู้ตัวเดรสตัวสั้นที่เคยอยู่บนร่างกายเลื่อนลงไปกองอยู่ที่ข้อเข่าและมันช่างน่าขัดใจเสียจนปรมินทร์ต้องจัดการออกไปอย่างเร็วและเมื่อทุกอย่างไร้สิ่งป้องกันมันก็ยิ่งทำให้เขาแทบจะกลายเป็นบ้า

            ดารินโตขึ้นเยอะ เยอะมากจริงๆ

            เขารู้สึกถึงสิ่งของทุกอย่างที่ลอยอยู่เหนือระดับศรีษะมันค้างอยู่กลางอากาศและหล่นวูบลงมาภายในเสี้ยววินาทีเมื่อเสียงเล็กๆหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากบางทั้งยังหอบกอบโกยอากาศเข้าปอดราวกับจะขาดใจเมื่อฝ่ามือร้อนลากผ่านไปบนผิวเนื้อก็เป็นต้องสะดุ้งกระตุกตอบรับเป็นทุกทีนั้นทำให้เขาค่อนข้างพึงพอใจและอดไม่ได้ที่จะกลั่นแกล้งเจ้าเด็กตัวแสบคนนี้

            “ชอบมั้ยคะ”

กระซิบถ้อยคำข้างใบหู เล่นเอาใบหน้าเกิดพื้นสีแดงมากขึ้นกว่าเดิมอย่างน่ารักน่าชัง, ดารินไม่เอ่ยอะไรออกมาเพียงแค่ซุกใบหน้าลงกับหัวไหล่ของผู้เป็นอาแต่ร่างกายที่ตอบรับทุกสัมผัสนั้นก็ชัดเจนมากพอแล้วสำหรับคำถามนี้ริมฝีปากดึงดูดเข้าหากันราวกับแม่เหล็กคนล่ะขั้ว – โหยหาและกระหาย

คนที่รู้วิธีการจัดการกับร่างกายของดารินได้ดีที่สุดก็คือเขา– เช่นเดียวกัน, ปรมิณทร์ก็ผ่ายแพ้กับรสจูบของเด็กอายุสิบหกอย่างไร้ข้อโต้แย้ง

“วันนี้น้องดาอยากทำให้คุณอา”

สิ้นเสียงสั่นกระเส่า, เจ้าตัวเล็กก็ปีนขึ้นมาอยู่ที่หน้าตักทิ้งให้เขาปล่อยตัวตามแรงโน้มถ่วงแผ่นหลังสัมผัสกับพื้นเตียงร้อนระอุสัมผัสเปียกชื้นทำให้ผิวดูลื่นขึ้นกว่าเดิมแต่ดูท่าทางจะไม่เป็นอุปสรรค์เท่าไหร่อย่างที่บอกไป – ดารินน่ะเก่งเสมอ, สะโพกเบียดลงมาเป็นเหมือนการกลั่นแกล้งกันแต่สุดท้ายใบหน้าที่แสดงออกมาเมื่อรู้ว่าตนเองต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกรังแกนั้นช่างน่ารักน่าชังเสียจนหยุดความคิดที่อยากจะรังแกให้หนักกว่านี้

เขาชอบร่างกายของเด็กคนนี้ที่สุดโดยเฉพาะตอนที่มันกำลังเคลื่อนไหวเช่นนี้, ดารินก็เป็นเหมือนดอกทิวลิปสีขาวสวยงามและน่าหลงใหลยิ่งในสถานการณ์เช่นนี้ มันช่างน่าหลงไหลสะกดให้มัวเมาไปกับทุกท่วงท่าราวกับเป็นดอกไม้ของซาตานปรมินทร์ไม่ค่อยแน่ใจว่าเป็นเพราะเขาหลงรักเด็กคนนี้มากเกินคำว่าคุณอากับหลานชายไปแล้วหรือดารินกันแน่ที่กำลังพยายามกักขังเขาเอาไว้

อย่างไรก็ช่าง – ไม่ว่าจะหนทางไหนก็ชอบทั้งนั้นนั่นแหละ

และทันทีที่เสียงเอี๊ยดอ๊าดจบลงดังแทรกด้วยเสียงหอบหายใจอย่างหนักของสองคนที่ทอดกายเกี่ยวกันอยู่บนเตียงหลังใหญ่, เมล็ดพันธุ์ดอกไม้ภายในสวนแห่งความลับเริ่มผลิบานออก– ดอกทิวลิปที่ไร้ความบริสุทธิ์และนักบุญจอมปลอม

“คุณอารักน้องดานะคะ”

“น้องดาก็รักคุณอาเหมือนกัน”

สวนแห่งความลับของปรมินทร์และดารินที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้

/

end

ถ้ามีคำผิดก็ให้อภัยกันด้วยนะคะy – y

#aftercigwithyou