อยู่มาวันนึงขณะปั่นจักรยานกลับจากโรงเรียนสอนภาษา เราลองเลี้ยวเข้าไปในซอยแห่งหนึ่งแล้วบังเอิญพบกับร้านล้างฟิลม์เล็กๆร้านนึงเข้าพอดีเราจึงไม่ลังเลที่จะเดินเข้าไปถามเจ้าของร้านว่ารับล้างฟิล์ม์แบบใช้แล้วทิ้งรึเปล่า

         คุณลุงท่าทางเป็นกันเองเดินออกมารับกล้องเราไปพิจารณา พร้อมกับถามว่าจะล้างแบบออกมาให้ดูเป็นฟิลม์เก่าหรือเอาเป็นภาพสวยไปเลย

       'ราคาเท่านี้นะครับ ให้เขียนชื่อ เบอร์โทรไว้ ค่อยมารับในวันนี้'  พร้อมชำระเงินแล้วก็มีแถมอัลบั้มให้ด้วยว่าจะเอาแบบไหน

         เราโล่งใจที่ในที่สุดก็จะได้ล้างฟิลม์รูปถ่ายก่อนกลับสักที จนทำให้เผลอรีบมาเอารูปในวันถัดไปก่อนที่จะถึงเวลานัดหมายคุณลุงบอกว่า รบกวนมาตรงเวลานะครับ

        นี่ขนาดมาก่อนไม่กี่ชั่วโมงเองนะ คนญี่ปุ่นนี่มันคนญี่ปุ่นจริงๆเลยแหะ!

       จนกระทั่งเวลาผ่านไป  เราไปรับรูปที่ปริ้นท์ใส่อัลบั้มออกมา....

     เป็นระยะเวลานานแล้วที่ไม่ได้เห็นรูปปริ้นท์เป็นใบออกมาแบบนี้ เพราะสมัยนี้ ใครๆก็ต่างใช้กล้องมือถือถ่ายรูปแล้วเก็บเป็นไฟล์ไว้ในมือถือกันทั้งนั้น  พอเราค่อยๆเอารูปมาเปิดดูในภายหลังก็พบว่ามันเต็มไปด้วยความทรงจำในช่วงแรกที่มาถึงญี่ปุ่นใหม่ๆ ไม่ว่าจะเป็นรูปแมว รูปซากุระรูปที่ถ่ายเพื่อน ทำให้นึกย้อนไปยังเหตุการ์ณตอนนั้นอีกครั้ง....

      หลังจากนั้น เวลาที่เรากลับไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นอีกในสองสามเดือนต่อมา ก็มักจะพกกล้องฟิลม์ใช้แล้วทิ้งไปถ่ายตอนไปท่องเที่ยวด้วยเสมอเพราะรู้สึกว่า ตื่นเต้นและได้เฝ้ารอเวลาที่คาดเดาไม่ได้ว่ารูปเราจะออกมาเป็นแบบไหนจากตอนนั้นเป็นการรอคอยที่น่าตื่นเต้น

     การกดชัตเตอร์แค่เพียงครั้งเดียว ภายในยี่สิบหกรูปต่อกล้องฟิลม์ ทำให้เราคิดว่าอะไรที่เราอยากถ่ายเก็บไว้บ้าง และทำให้เราตั้งใจถ่ายมากขึ้น เพราะเราจะกดชัตเตอร์ได้เพียงครั้งเดียวต่อหนึ่งรูปเท่านั้น