- This town is colder now. -

ท่ามกลางอากาศที่ร้อนระอุ เธอกลับกกกอดตัวเองด้วยสองแขนที่อ้อนล้า 
ไม่... เธอไม่ได้อ่อนล้าเพราะเธอเหนื่อยกาย
ใจต่างหาก ที่มันแสนเหนื่อย มันแสนล้า มันอึดอัดราวกับมีมือที่เธอไม่สามารถมองเห็นแกล้งบีบหัวใจเธอเล่น


ทำไมกัน? เธอเฝ้าตั้งคำถามว่าทำไม
เธอทำอะไรผิดมากเลยหรือ แค่มอบหัวใจที่แสนเปราะบางของเธอให้กับใครสักคน 
ใครสักคนที่พร้อมจะเยียวยา
ใครสักคนที่พร้อมจะชุบชีวิตของเธอให้มีชีวา
ใครสักคนที่เธอต้องการ 
ทำไมเธอ ใครสักคนของเธอ และความรู้สึกรู้สาที่เธอและใครสักคนมีต่อกันถึงกลายเป็นเรื่องผิดบาป 


ทำไมคนรอบข้างถึงไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอทำ ทำไมคนรอบข้างถึงมองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป 
ทำไมคนรอบข้างถึงเมินเฉยและปฏิบัติต่อเธอราวกับเธอเป็น...




... คนประหลาด





ทำไมกัน?





...เธอไม่เข้าใจ...


   - Yeah,l know that everyone gets scared.-


กลัว เธอรู้ว่าคนรอบข้างเริ่มกลัว เพราะเธอเห็น เธอเห็นสายตาที่ทุกคนส่งมาให้เธอ
เธอเห็นและสัมผัสได้ว่า มันเป็นสายตาที่คนรอบข้างใช้มอง 'คนประหลาด'


ประหลาดหรือ? 
เธอก็แค่มีความรักเหมือนกับคนรอบข้าง 
เธอก็แค่อยากมีใครสักคนเหมือนกับที่คนรอบข้างอยากมี แต่ทำไมคนรอบข้างเหล่านั้นถึงมองว่าเธอประหลาด ถึงมองว่าเธอน่ากลัว


'ความรัก' นับเป็นหนึ่งในความต้องการขั้นพื้นฐานในการใช้ชีวิตของมนุษย์โลกไม่ใช่หรือ แต่ทำไมเธอถึงมีมัน ถึงสัมผัสมันไม่ได้


เธอได้แต่คิดในใจ เพราะคนรอบข้างต่างพูดกันว่า ไม่มีใครรับฟังหรือเชื่อในสิ่งที่ 'คนประหลาด' อย่างเธอบอกเล่าหรอก...


   - Time to make one last appear. -


ตัดสินใจแล้ว เธอตัดสินใจที่จะนำพาตัวเธอ ใครสักคนของเธอ ความรักและความรู้สึกรู้สา เดินทางออกจากที่แห่งนี้ เพราะเธอได้ยินมาว่า มันมีสถานที่ที่คนรอบข้างไม่มองเธอเป็นตัวประหลาด มันมีสถานที่ที่คนรอบข้างยิ้มและยินดีกับความรักของเธอ


เธอกับใครสักคนของเธอจึงก้าวเดินออกจากเมืองนี้ด้วยความหวัง ความปิติยินดีที่เธอจะได้ไปพบกับคนรอบข้างที่ไม่ได้มองความรักของเธอเป็นเรื่องผิดบาป 


เมื่อเธอเดินทางถึงที่แห่งนั้น ทุกคนต่างยิ้มรับและต้อนรับความรักของเธอด้วยความอบอุ่น พวกเขาปฏิบัติต่อเธอและใครสักคนของเธอเฉกเช่นมนุษย์คนหนึ่ง ไม่รังเกียจในสิ่งที่เธอเป็น  มันจึงเป็นครั้งแรกในรอบ 4 เดือนที่ใบหน้าของเธอปรากฎรอยยิ้มแห่งความสุข หรืออาจกล่าวได้ว่าเป็นครั้งแรกที่เธอสามารถยกยิ้มโดยที่ไม่รู้สึกถึงมือที่คอยบีบรัดหัวใจเธออยู่


วันผ่านวัน คืนผ่านคืน ความรักของเธอเติบโตขึ้นอย่างสวยงาม ผู้คนรอบข้างในที่แห่งนี้เป็นเสมือนเกราะที่คอยปกป้องเธอ พวกเขาเข้าใจ พวกเขาเอาใจใส่ พวกเขามอบพลังแห่งการชีวิตให้เธอ เธอและใครสักคนของเธอเข้มแข็งขึ้น และคิดว่าในเมื่อผู้คนที่นี้เปิดรับเธอ ผู้คนที่อื่นคงเปิดรับเธอเช่นกัน 
เธอและใครสักคนของเธอจึงคิดเดินทางไปใช้ชีวิตยังเมืองอื่นบ้าง

 - Every glance is killing me. - 

เธอและใครสักคนของเธอจับมือและก้าวเดินออกไปด้วยความมั่นใจ เธอยิ้มทักทายคนรอบข้าง บางคนส่งยิ้มกลับมาให้เธอ บางคนก้มหน้า บางคนยกมือขึ้นทักทาย เธอรู้สึกดีใจที่ผู้คนที่นี่เริ่มมองเห็นในสิ่งที่เธอเป็น


เธอทั่งคู่เดินทางไปเรื่อยๆ ทักทาย พูดคุยกับคนรอบข้าง คนเหล่านั้นล้วนมีปฏิกิริยาโต้ตอบเธอเหมือนเคย ส่งยิ้มกลับมา ก้มหน้า และโบกมือทักทาย เธอนึกแปลกใจว่าทำไมถึงไม่มีใครเข้ามาพูดคุยกับเธอสองคนบ้าง


เธอจึงเริ่มสังเกต แล้วเธอก็เห็นว่า...



รอยยิ้มที่คนเหล่านั้นส่งกลับมาให้เธอ มันเป็นเพียงรอยยิ้มเจื่อนๆ เท่านั้น


การก้มหน้าของคนเหล่านั้นเป็นการก้มหน้าเพื่อหลบสายตา ไม่ใช่อาการเขินอายต่อคนที่ไม่รู้จักอย่างที่เธอเคยคิด


มือที่ยกขึ้นทักทายของคนเหล่านั้น ท่าทางมันช่างดูเกินจริงราวกับเสแสร้งแกล้งทำ

เธอจึงตัดสินใจมองลึกเข้าไปในดวงตาของพวกเขา แล้วเธอก็พบเจอกับสายตาที่เธอคุ้นเคย สายตาที่มองว่าเธอ ใครสักคนของเธอ ความรักและความรู้สึกรู้สาของเธอเป็น...






'คนประหลาด'


 -l think l'm moving but l go no where.- 


เธอขำในความคิดของเธออยู่ในใจ 
เธอขำที่เธอเคยคิดว่า ผู้คนที่อื่นคงต้อนรับเธอด้วยใจจริงเหมือนเมืองที่เธออยู่ก่อนที่จะตัดสินใจเดินทางออกมา 
เธอขำตัวเองที่เพิ่งคิดย้อนกลับไปยังสถานที่แห่งนั้นและตระหนักรู้ว่า...







... 'ผู้คนที่นั่นล้วนเป็น "เหมือน"  กับเธอ' ...






ไม่เลย มันไม่ได้มีการมองที่มองเธอเท่ากับ หรือมองว่าเธอก็เหมือนมนุษย์ทั่วไป 
มันมีแต่การเหยียบย่ำ การดูถูก การผลักไส การมองว่าเธอเป็นผู้ผิดแปลก 


เธอบอกกับตัวเองและใครสักคนของเธอว่า ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไร มันก็ยังดีที่พวกเขาเริ่มมีปฏิกิริยาโต้ตอบกับเราบ้างแล้ว มันเริ่มดีขึ้นแล้ว ไม่เป็นไรนะ เธอพูดออกมาขณะที่เธอตระกองกอดคนของเธอไว้แล้ว... 

ร้องไห้



และมันเป็นตอนนั้นเองที่เธอรู้สึกถึงมือที่เธอไม่เคยมองมันเห็น กลับมาบีบรัดหัวใจเธอเล่นอีกครั้ง 


มันแค่จางลง แต่ไม่เคยหายไป

- Stop and Stare. -


ขอได้ไหม?
เธอแค่ขอให้คนรอบข้างหยุดมองเธอเป็นคนประหลาด ไม่ต้องยินดีกับสิ่งที่เธอเป็น ไม่ต้องต้อนรับความรักของเธอก็ได้ 


แต่ขอได้ไหม ขอแค่มองเธอให้เหมือนกับที่มองคนอื่น 
มองเธอว่าเป็นเธอ 
มองเธอว่าเป็น 'คนปกติ'
เธอขอแค่นี้ เธอแค่ขอให้กับ 'สีรุ้ง'