แปลกแต่เป็นจริง ไม่รู้ว่าหวังอี้ป๋อเผลอนิ่งมองมืออีกคนนานเท่าไหร่ มือที่หยิบนั่นหยิบนี่ จับข้าวของเล็กน้อยไปเรื่อย หรือแม้แต่ยกขึ้นมาปาดเหงื่อบนดวงหน้าขาว ๆ นั่น

ไม่ได้เล็กบอบบางดังเช่นที่คิด ยังคงสมตัวสำหรับผู้ชายสูงร้อยแปดสิบต้น ๆ ทำให้หวังอี้ป๋อนึกแปลกใจตนเองอยู่ไม่น้อยว่าทำไมถึงไปรู้สึกว่ามือของรุ่นพี่คนสนิทนั้นน่ารักเสียได้

ไว้กว่าความคิดก็เห็นจะเป็นตัวของหวังอี้ป๋อเอง ที่ตอนนี้เดินเข้าไปจับมือเซียวจ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"อะไรของนายเนี่ยเหล่าหวัง"

"มือพี่... แปลกมาก ไม่เหี่ยวเลยซักนิด"

"จะเริ่มแล้วใช่มั้ย!"

แล้วหลังจากนั้นสงครามตีกันขนาดย่อมก็เริ่มต้นขึ้นอย่างไม่รู้จบ