“... พายุฝนฟ้าคะนองเป็นแห่งๆ และมีฝนตกหนักบางพื้นที่....”

นัทเพิ่งจะนึกออกว่าได้ยินเสียงพยากรณ์อากาศเรื่องฝนหลงฤดูจากโทรทัศน์ผ่านเข้ามาในการรับรู้ของเธออย่างกระท่อนกระแท่นเมื่อเช้านี้ก็ต่อเมื่อเม็ดฝนเริ่มหล่นเปาะแปะเสียแล้ว ไม่ทันไรก็ฝนก็เทราวกับฟ้ารั่ว แน่นอนว่าในกระเป๋าไม่มีร่ม เธอรีบวิ่งเข้าไปหลบที่ป้ายรถเมล์ คนยืนอยู่แน่นป้าย เธอเบียดตัวเข้าไปจนได้ อยู่ตรงปลายสุดของชายคาพอดี ในตอนนี้ไหล่จนถึงแขนข้างหนึ่งของเธอก็เปียกโชกไปแล้ว เสื้อผ้าที่เปียกทำให้เธอเริ่มรู้สึกหนาว

รถเมล์คันหนึ่งวิ่งมาพอดี เป็นสายที่ผ่านหน้าร้าน เธอตัดสินใจกระโดดขึ้นไปทันทีเพื่อพบว่านี่ไม่ใช่การตัดสินใจที่ดีนัก คนบนรถเมล์อัดกันแน่นเป็นปลากระป๋อง สถานการณ์ที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงมาโดยตลอดนับตั้งแต่เกิดเรื่องในวันฝนตกวันนั้น

เธอควานหากระเป๋าสตางค์ในกระเป๋า มือสัมผัสผิวเรียบลื่นของกระบอกสเปรย์พริกไทยอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบกระเป๋าออกมาเตรียมจ่ายเงิน รถเมล์กระชากตัวออก เธอเกือบเสียหลัก มือหนึ่งคว้าราวจับทันพอดี อีกมือกำเหรียญไว้ในมือ หญิงวัยกลางคนที่อยู่ถัดไปไม่ไกลร้องอุทานออกมาก่อนจะเบียดตัวเองลงนั่งกับส่วนพื้นที่ยกขึ้นมา บ่นกระปอดกระแปดเรื่องน้ำใจของคนสมัยนี้ ชายหนุ่มที่นั่งถัดมาหลับตาลงทันที

เธอกำลังเพ่งมองฝ่าม่านฝนนอกกระจกหน้าต่างรถเมื่อรู้สึกว่าเธอถูกเบียดผิดปกติ ใครบางคนกำลังจงใจสัมผัสเธออยู่ ร่างกายชื้นเหงื่อสัมผัสท่อนแขนนอกแขนเสื้อของเธอ สัมผัสเย็นเหนอะหนะ เธอขนลุก มือสั่นเทาล้วงลงไปในกระเป๋า พยายามควานหาสเปรย์พริกไทยที่พกติดตัว ขวดสเปรย์ดังกล่าวที่หยิบได้อย่างง่ายดายในเวลาปกติกลับหายไปในหลืบกระเป๋าในเวลานี้ หัวใจของเธอเต้นโครมคราม ลมหายใจชื้นๆ รินรดอยู่ข้างหู เธอกลั้นหายใจ

ผู้คนมากมายรอบข้างดูจะไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติเลยหากไม่ได้กำลังนั่งดูมือถือก็นั่งหลับ หรือนั่งเหม่อลอยมองสายฝนนอกกระจกรถเธอนึกไปถึงเหตุการณ์วันนั้น นอกจากสถานที่และเวลาที่ต่างกันแล้วทุกอย่างก็เหมือนกันราวกับจะตอกย้ำความหวาดกลัวของเธอซ้ำๆ

สิ่งที่เปลี่ยนไปได้ มีแต่ตัวเธอเองเท่านั้น

เธอไม่ลังเลที่จะตะโกนออกมาอีกแล้ว

ผู้คนรอบข้างแตกตื่นแหวกฮือ สายตาทุกคู่จับจ้องมาทางเธอและผู้กระทำ โชคไม่ดีที่เป็นช่วงรถเมล์หยุดจอดที่ป้าย คนๆนั้นใช้จังหวะดังกล่าวพุ่งตัววิ่งลงรถไปทันที เธอวิ่งลงจากรถ ร้องตะโกนประกาศซ้ำแต่คนฉวยโอกาสวิ่งหลบหนีไปท่ามกลางฝูงชนแล้ว

เธอยังหอบหายใจ มือสั่นเทา กระเป๋ารถเมล์เดินลงมาลูบหลังลูบไหล่ “ไหวมั้ย” เธอพยักหน้า “น้องเก่งมาก มีสติดีจริงๆ”

เธอยิ้มอย่างเหนื่อยๆ มือล้วงลงไปในกระเป๋า พบกระป๋องสเปรย์พริกไทยแล้ว เธอปล่อยมันไว้ที่เดิม

เธอคิดว่าเธอพบสิ่งที่สำคัญกว่าอาวุธที่พกติดตัวแล้ว