เงียบสงัด ไม่มีวี่แววของมนุษย์โลก
แม้แต่กรุงเทพก็ยังไม่ตื่นดี
กาเอสเพรสโซ่สีดำ
ควันพวยพุ่งเป็นครั้งที่สองของค่ำคืน
กาแฟสีน้ำตาลเข้ม
ทะลักใส่เตาไฟฟ้า
ประกายไฟสว่างแปร๊บๆ
ตามจังหวะกระเพื่อมของของเหลว
ตีสามห้าสิบ
ภารกิจสะสมพอกที่หางของฉัน
กับเส้นตายในอีกไม่ถึงแปดชั่วโมงข้างหน้า
สมองที่หนักอึ้ง
จนอยากหาหมอนมารองรับ
หัวใจเบาหวิว ลอยสูงขึ้น
เหมือนมีเป้าหมาย
แต่ไร้ซึ่งทิศทาง
บทกวีอำมหิต
ฆ่าเวลาไปอีกยี่สิบนาที
เวลาอันมีค่า
หัวใจไร้ค่า
บทกวีที่ไม่มีรูปลักษณ์
คำที่ไม่มีคนอ่าน
การบ้านที่ต้องทำส่ง
เฮ่อ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in