ลมพัดร่มร่วงหล่นลงหล่ม
จุ่มจ่อมจนจมจ๋อมจ๋อมจิตใจจ๋อย
ยอดสนส่ายย้ายเย้ายวนชวนสร้อย
ปลายปอยผมพลอยเปียกปอนไป

สายลมพัดซัดแรงผ่านซ้ำรำเพย
คำนึงถึงคนเคยคอยเคยครวญใคร่
สายสัมพันธ์สวรรค์สว่างว่างเว้นใจ
โหยเสียงไห้เสียงเหือดแห้งแสงหดหาย

เรื่องราวผ่านร้าวรานผ่อนร้อนเริ่มผัน
อึดอัดอั้นในอกคงค่อยคลี่คลาย
แสงสุรีย์สีแสดแดงเสื่อมสลาย
มลายให้เมฆมืดหม่นเหมือนมนต์ดำ

และในที่สุด
ในแดดเช้าของวันใหม่
แม้ทะเลที่ไม่เคยหลับก็กลับตื่น
หัวใจที่เคยห่อเหี่ยวกลับฟื้น
ผีเสื้อในท้องกางปีกออกบินวน
ก่อนตะวันจะตกดิน
อีกครั้ง
เหมือนเช่นทุกวัน