ที่รัก
ฟ้าใกล้สว่างแล้ว
ความมืดค่อยๆ คลี่และคลายกรงเล็บ
ปล่อยโลกหมุนไปตามจังหวะของมัน
จนจุดที่ฉันยืนอยู่ ได้สัมผัสกับความอบอุ่น
จนสีส้มสว่างเริ่มแตะแต้มลงบนสีดำ
อีกไม่นาน ฉันจะออกเดินทางอีกครั้ง

ไปที่ไหน? ฉันอาจจะไปที่สุดขอบฟ้า
อาจจะมุดเข้าไปใจกลางของโลกของฉัน
อาจจะซุกซ่อนตัวอยู่ใต้กลีบดอกกุหลาบสีชมพู
รอเรี่ยวแรงให้กลับคืน 
ก่อนจะกางปีกบินไปสูดดมความหอมของดอกไม้
ไม่หรอก ที่รัก ฉันยังไม่รู้
เหมือนเวลาที่น้ำตาหลั่งไหลลงบนหินโสโครกของปัจจุบัน
ไม่มีใครคาดเดาได้ว่ากี่หยดจะกระเด็นกระดอนไปทิศทางใด
ก่อนที่มันจะเหือดแห้งไปด้วยความอบอุ่นของปัจจุบันขณะ

ฉันเพียงรู้ว่า ความเจ็บปวดและเหน็บหนาวจะจบลง
และตอนนั้น ประตูบานนั้น
ที่กั้นระหว่างฉันและเธอ 
ที่กั้นระหว่างอดีตและอนาคตหนึ่งทีีฉันเคยวาดไว้
ประตูบานนั้นที่เธอปิดมันไว้
ประตูบานที่ฉันยังเกร็งเกาะไว้แน่น
ฉันจะช่วยลั่นดาลทางฝั่งนี้อีกข้างหนึ่งและหันหลังจากไป
เพื่อให้เธอตื่นจากฝันร้าย และจิบชาแก้วโปรดก่อนอาหารเช้าอย่างอุ่นใจ
และเพื่อให้ฉันได้มองเส้นทางอื่นๆ ที่โลกอาจเตรียมไว้ให้ต่อไป