สวัสดีตัวฉันในวัยมัธยม...ฉันอยากจะบอกเธอว่า  

     ก่อนอื่นเลย  ต้องขอโทษด้วยที่อาจทำให้ผิดหวังในวันนี้  ฉันยังไม่ได้เป็นข้าราชการ  ยังไม่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานเท่าที่ตั้งใจไว้เลย  ฉันเป็นเพียงพนักงานตัวเล็กๆในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งเท่านั้น  

     ฉันมีความคิดหลายอย่างเกี่ยวกับหน้าที่การงานที่เปลี่ยนไป  เมื่อถึงเวลาเธอจะรู้เอง  และไม่ต้องห่วงนะ  ไม่ว่าอย่างไร  

     .....ฉันจะหาเงินส่งเราไปเที่ยวรอบโลกให้ได้  ไม่ว่าวันใดก็วันหนึ่ง

     เธอจำที่เธอประกาศกับเพื่อนว่า  เธอจะไม่เรียนนิติฯ  และจะไม่เข้าจุฬาฯได้มั้ย....

     .....ตอนนี้  ฉันเป็นศิษย์เก่าทั้งสองอย่างเลยนะ ^-^''  555

     อย่าไปเครียดกับผลการเรียนมากนักนะ  ไม่ว่ามันจะยากเย็นแค่ไหน  เธอรู้ไหมว่าผลการเรียนตอนมัธยมมันจบตั้งแต่เราเสร็จสิ้นการ admission แล้ว  เกรดตอนมัธยมไม่ได้การันตีอะไรเลยว่าเธอจะไปได้ดีในรั้วมหาวิทยาลัย  หรือแม้แต่ในการใช้ชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริง

     .....แต่เรียนๆไปเถอะ  รุ่นเราใช้เกรดเฉลี่ยเป็นส่วนหนึ่งของคะแนน admission ไม่น้อยเลย

     ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวดอยู่บ้างไม่มากก็น้อยกับการที่เราไม่ค่อยมีเพื่อน  เนื่องจากเป็นคนเงียบๆอย่างเสมอต้นเสมอปลาย  ฉันอยากจะบอกว่า....

     ทุกวันนี้บางทีฉันก็รู้สึกแย่เหมือนกันแหละ 5555 (พูดเพื่อ??)

     แต่เชื่อเถอะ  ในทุกขวบปีที่มากขึ้น  เธอจะรู้ว่า  การเป็นคนพูดน้อยไม่ใช่เรื่องผิดหรือแปลกประหลาด  เพราะไม่ใช่เราคนเดียวในโลกที่เป็นแบบนั้น  และยิ่งเธอเป็นผู้ใหญ่มากเท่าไหร่  เธอจะตระหนักว่า  บางทีการมีเพื่อนน้อยมันก็ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายอะไรเลย  การคัดให้มีแต่เพื่อนดีดีต่างหาก  ที่สำคัญที่สุด

     อ่อ  เกือบลืม  ฉันคุยเก่งกว่าเธอแล้วนะ  อิอิ  แม้จะไม่มากเท่าคนอื่นๆก็เถอะ

     เธอจำที่แม่เคยว่าเธอว่าดวงไม่ดีเพราะดาวอ่อนเยอะได้มั้ย  นั่นน่ะ  เขาว่าได้เพราะเรายังไม่มีความรู้ด้านโหราศาสตร์ใดๆ  และสามารถดูได้เพียงดวงอีแปะ  หรือดวงหน้าฉากเท่านั้น

     เธอไม่ต้องห่วงนะ  ตอนนี้  ฉันดูดวงเป็นแล้ว  ฉันเป็นแม่หมอ(ของเพื่อนๆ)เลยล่ะ  และฉันก็รู้ด้วยว่า  ความจริง  ดวงเราไม่ได้อ่อนขนาดนั้น  

     เอาตามตรงคือ  ดีกว่านั้นเยอะ

     ฉันต้องขอบคุณเธอนะ  สำหรับทักษะทุกอย่างที่เธอเพียรฝึกมันมาตั้งแต่ตอนอยู่โรงเรียน  เพราะฉันสามารถนำมันมาต่อยอดได้มากมายในวันนี้  และฉันก็สนุกกับมันมาก  รวมไปถึงความรู้ต่างๆที่เธอไปเอามาจากห้องสมุดด้วย  มันทำให้รู้สึกดีมากเลยเมื่อหวนนึกไปถึง

     ...อย่าคิดว่าฉันจำไม่ได้ว่าเธอไปสิงอยู่ห้องสมุดตอนเรียน...

     เชื่อเถอะ  กาลเวลาจะทำให้เธอเติบโตและเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ  จนเป็นตัวฉันในวันนี้  :D  เธอจะได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง  ทั้งทางดี  และทางร้าย  ซึ่งจะทำให้เราพัฒนาตนเองยิ่งๆขึ้นไป  

     แต่รู้ไหม  ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเพียงใด  ความเป็นตัวเรามันไม่เคยหายไปเลย  เรายังคงเป็นคนนิ่งๆ  เป็นตัวของตัวเอง  มีความคิดความอ่านที่ไม่เหมือนใคร  ซุ่มซ่าม  และ...บ้าๆบอๆ  อยู่เสมอ  

     .......และฉันหวังว่าเราจะเป็นแบบนั้นตลอดไป  เพราะหากฉันเดาไม่ผิด  เธอก็คงชอบที่เราเป็นแบบนี้ไม่ต่างไปจากฉัน

     อ่อ  เผื่อเธอจะสงสัย  เรายังโสดจ้ะ  และคงจะโสดไปเรื่อยๆด้วยล่ะ

     สวัสดีนะ  

     ปล.  มันคงจะดีมากเลยนะถ้าเธอจะออกกำลังมากกว่านี้  ตอนนี้ฉันเหนื่อยใจกับส่วนสูงตัวเองมากเลย - -