แต่ถ้าเขาบอกให้ฉันเลี้ยวไปทางซ้าย  <  

ฉันก็จะไปทางซ้าย  < <

ต่อให้คนทั้งโลกบอกให้ฉันเดิน  - - -

แต่ถ้าเขาบอกให้ฉันวิ่ง   _   _   _

ฉันก็จะวิ่ง  _   _   _

ต่อให้คนทั้งโลกบอกให้ฉันทิ้งเขา

แต่เขาบอกฉันว่า . . . "อย่าทิ้งฉันไปนะ"

คงไม่ต้องถามว่าฉันเลือกอะไร

ฉันเลือกเขา . . . และเลือกเขาวันยังค่ำ

เพราะฉะนั้นเมื่อเขาเดินเข้ามาบอกฉัน ว่ามันไม่จริง

เรื่องที่คนอื่นพูดว่าเขากำลังไปมีใคร มันไม่ใช่ความจริง

แน่นอนว่า ฉันเชื่อเขา เชื่อเขาสุดหัวใจ

ต่อให้คนทั้งโลกหวาดระแวง และ กล่าวหาเขา

แต่เหล่านั้นไม่เคยทำอะไรฉันได้ เพราะฉันรู้  -  -  ฉันเชื่อว่ามันไม่จริง

ฉัน "รู้" ว่าเขาพูดจริงกับฉัน

ทำไมจะไม่ล่ะ?

แม้ในวันที่ฉันค้นโทรศัพท์เขาโดยบังเอิญ

และพบร่องรอยของหลักฐานที่ยืนยันว่า "สิ่งที่ฉันเชื่อมั่น" 

อาจจะไม่ใช่ความจริง !

ฉันพบร่องรอยของการปิดบัง

ร่องรอยของรูปที่ถ่าย ที่หัวใจฉันฟ้องอะไรบางอย่างตลอดการดูภาพเหล่านั้น

ฉันร้องไห้ . . .

แม้ในหัวฉันสามารถหยิบยกคำอธิบายได้มากมายที่เขาอาจจะมีต่อรูปภาพพวกนี้

สมองฉันประมวล และหาเหตุผลดีๆให้เขาได้ทุกข้อ

แต่หัวใจของฉันกลับหลั่งน้ำตาออกมาอย่างห้ามไม่ได้

ที่เขาว่า สมอง กับ หัวใจ ทำงานคนละส่วนกันนั้นจริง

ฉันไม่ลุกไปไหน เพราะอยากฟังเขาอธิบาย

อธิบายเหตุผลที่ฉันคิดไว้เองได้แล้วให้เขา

ฉันเพิกเฉยต่อการแตกร้าวของหัวใจที่พยายามส่งเสียงเตือน

เขากอดฉัน . . .

ปลอบประโลมฉันที่กำลังร้องไห้

และเขาอธิบายทุกเหตุผลที่ก็ไม่มีอันไหนที่ฉันไม่ได้คิดเอาไว้อยู่แล้วเลยให้ฉันฟัง

เขาบอกฉันว่า อย่าคิดมาก มันไม่มีอะไร

และตบท้ายด้วย สามพยางค์มหัศจรรย์

ทายสิ ? 

แน่นอน . . . ฉันเชื่อเขา

ไม่เก็บอะไรมาข้องใจอีก

แต่รู้มั้ย . .​ . หลังจากวันนั้น

ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ในโทรศัพท์เขาอีกเลย

Touch ID ของฉันที่หายไปอย่างไม่สมเหตุสมผล

และรหัสปลดล็อคที่ฉันไม่รู้ และไม่มีทางรู้

นั่นแหละ ความเชื่อใจของฉัน . . .