ในวันที่เรารู้สึกเหนื่อยมากที่สุด วันที่รู้สึกว่าแทบไม่มีแม้แรงจะเดิน แต่เราก็ยังคงรีบเร่งฝีเท้าให้กลับถึงบ้านเร็วที่สุดเพื่อสวมกอดเจ้าของอ้อมแขนของใครสักคนที่กำลังยืนรอรับอยู่ด้านหลังของประตู

            “เธอ..”

            ชายหนุ่มถอดเสื้อสูทตัวนอกออกวางลงบนเก้าอี้ เอ่ยเรียกพร้อมเดินเข้าไปหาคนที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวด้วยน้ำเสียงยานคางซึ่งสะท้อนความเหนื่อยล้าของผู้พูดได้เป็นอย่างดี

คนถูกเรียกหันหลังกลับมาทั้งที่มือยังถือตะหลิวกับขวดซอสอยู่ เซถลาไปเล็กน้อยเนื่องจากแรงกอดรัดจากคนรักของตัวเองที่พุ่งเข้าใส่โดยไม่ทันได้ตั้งตัว

“....เค้าเหนื่อย ขอชาร์ตหน่อย”

“ซองอู...แดนถือตะหลิวอยู่ ขอวางก่อนได้มั้ยครับ ?”

“อือออ....” องซองอูผละออกมาเพื่อให้อีกคนจัดการตัวเองให้เรียบร้อย

“ไหน เป็นอะไรเอ่ย ? ”

คนตัวโตหันกลับมายิ้มให้แล้วสวมกอดคนที่กำลังยืนรอหน้าหงิกอยู่แล้วออกแรงดันให้อีกคนเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ พร้อมทั้งโยกตัวไปมาตามแต่ละก้าวที่เดินจนถึงเตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนโดยไม่มีฝ่ายใดผละออกจากกัน

ซองอูกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นซุกหน้าลงบนไหล่กว้างของอีกคนพรางสูดดมกลิ่นเสื้อเคล้ากลิ่นอาหารที่ยังติดอยู่จางๆ

“วันนี้ทำอะไรกิน”

“แหนะ..เปลี่ยนเรื่องอีก”

“วันนี้ทำสปาเก็ตตี้”

            “แต่ดูท่า..สปาเก็ตตี้คงเป็นหมันเพราะมีคนไม่อยากกิน”

            “รู้ดี” ซองอูเงยหน้าขึ้นมามองแล้วเบะปากคว่ำใส่แดเนียลยกใหญ่ น่าหมั่นเขี้ยวจนคนมองต้องเอามือไปบี้แก้มนั่น แม้ว่าช่วงนี้คนรักของเขาดูซูบลงไปกว่าแต่ก่อนสักหน่อย แต่แก้มกับปากเล็กๆ เวลามองค้อนเขายังคงดูน่ารักเสมอ

            “ก็ไอ้แดนมันทำอาหารไม่เก่งนี่เนอะ”

            “ช่าย..เธอมันกากไง เค้าต้องทำให้ตลอด”

            “ครับ ซองอูเก่งที่สุดล่ะ ยอมแพ้เลย”

            “แล้วคนเก่งของแดนวันนี้เป็นอะไร ?” ว่าพรางเกลี่ยปอยผมที่เริ่มยาวจนเกือบปิดตาซองอูไปครึ่งหนึ่งออกให้เบาๆ ลูบกลุ่มผมนุ่มไปมาเพื่อปลอบประโลม

            “หลายอย่างว่ะเธอ ทั้งเรื่องคนเรื่องงาน..”

ซองอูเริ่มพูดเรื่องที่ทำงานให้ฟัง

ความจริงก็ไม่ได้เล่าอะไร ออกแนวบ่นเสียมากกว่า ว่าทำไมถึงต้องเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ แดเนียลสนทนาโต้ตอบผ่านทางภาษากาย ฝ่ามือหนาคอยลูบหลังคนรักไม่หยุดสลับกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก

ปกติซองอูไม่ใช่ประเภทเอาเรื่องที่ทำงานมาพูดให้เขาเครียดไปด้วย ครั้งล่าสุดที่อีกคนงอแงเพราะความเหนื่อยแบบนี้ก็น่าจะเป็นเมื่อสามเดือนที่แล้ว

เสียงพูดเบาลงแทนที่ด้วยจังหวะหายใจสม่ำเสมอ อ้อมกอดที่เคยกระชับแน่นคลายออกเป็นสัญญาณว่าซองอูแอบหนีเข้าห้วงนิทราไปก่อนแล้วทั้งที่ยังอยู่ในชุดทำงานเกือบเต็มยศ

แดเนียลเอื้อมมือไปปลดเนคไทออกให้รวมถึงกระดุมเม็ดบนสุด ปลดเข็มขัดและดึงเสื้อออกจากชายกางเกงให้ หวังว่าอีกคนจะสบายตัวมากขึ้นและไม่อึดอัด จัดท่านอนให้พวกเขาทั้งคู่สามารถนอนกอดกันได้ง่ายขึ้น

ไม่ได้สนใจว่ามีสปาเกตตี้ที่ค้างอยู่ในครัว

ไม่ได้สนใจว่าการเปิดไฟทิ้งไว้ทั้งคืนจะทำให้ยอดค่าไฟพุ่งสูง

ไม่ได้สนใจว่าซองอูจะอาบน้ำหรือยัง

ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าพวกเขากำลังนอนทับบนผืนผ้านวมอยู่

เพราะเป็นซองอู อย่างอื่นก็ไม่เป็นไร

และเพราะเป็นซองอู นอนกอดทั้งคืนก็อุ่น

“เธอ...”

“ขอบคุณนะ ที่ชาร์ตแบตให้เค้า”

∴

เป็นตอนสั้นๆ นะคะ ซึ่งเราเปรียบผ้าห่มเป็นเหมือนอ้อมกอด ไม่รู้ว่ามันโอเคไหม
ขอบคุณมากนะคะ แล้วเจอกันใหม่เนอะ :)