“เราจะตายกันตอนอายุเท่าไหร่วะ?” 

คำถามเรียบง่าย แต่แฝงไปด้วยความโดดเดี่ยวภายในจิตใจ ถูกส่งออกไปในความเงียบงัน ขณะที่รอบข้างมีเพียงความมืดมิดในคืนเดือนดับ ที่มีเพียงแสงไฟจากตึกฝั่งตรงข้ามให้รู้สึกไม่เหงาจนเกินไป กับสายลมที่พัดเอื่อย ๆ เข้ามา คล้ายพยายามจะโอบกอดเราเอาไว้

ไม่มีคำตอบกลับมา

ไม่ว่าจากใคร หรือสิ่งใดทั้งนั้น มีเพียงความทรงจำสายหนึ่งที่วิ่งวนในหัวของเรา คล้ายม้วนเทปที่เล่นไปข้างหน้าจนสุด ก่อนจะค่อย ๆ ย้อนกลับไปสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง 

เป็นอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คล้ายจะไม่มีจุดสิ้นสุด

ขวดแก้วในมือที่ใครต่อใครบอกว่าสามารถช่วยเยียวยาความรู้สึกในจิตใจของเราได้ กลับไม่เป็นอย่างที่หวัง ความขมที่ปลายลิ้น ไม่ได้เท่าให้เราหยุดคิดถึงมัน แต่กลับยิ่งทำให้กระแสความทรงจำยิ่งไหลไปในทิศทางที่เราเคยหลงลืมไป

ขุดความทรงจำเหล่านั้นให้กลับมาชัดขึ้นเรื่อย ๆ

วันที่ไปโรงเรียนครั้งแรกโดยไม่ร้องไห้ การเดินเข้าโรงหนังด้วยตัวคนเดียว การหัดนั่งกินข้าวคนเดียว ไปเที่ยวในที่ ๆ ไม่รู้จัก และอีกหลาย ๆ ครั้ง ที่ทำมันด้วยตัวของเราเอง โดยไม่มีใครมามีส่วนร่วมในการตัดสินใจ 

มันนานแค่ไหนแล้วนะ? ที่เราเริ่มทำอะไรด้วยตัวคนเดียว

มันนานแค่ไหนแล้วนะ? ที่เรารู้สึกโหยหาอะไรบางอย่าง ที่แม้แค่ตัวเราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

และก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่กันแล้ว ที่คำว่า ‘ความตาย’ ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวสำหรับเราอีกต่อไป 

ไม่รู้ว่าความตายของคนอื่น ๆ เป็นอย่างไรกันบาง แต่ความตายสำหรับเราดูเป็นสิ่งที่สามัญธรรมดาเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด

ในทุก ๆ คืน ของช่วงเวลาก่อนเข้าสู่โลกแห่งความฝัน การจินตนาการถึงความตาย กลายเป็นเพื่อนคนสำคัญที่มักจะแวะมาทักทายกันอยู่เสมอ ไม่เว้นแม้กระทั่งในคืนนี้

หากถามใครหลายคนว่าอยากตายตอนอายุเท่าไหร่ เชื่อว่าหลายคนคงอาจจะยังไม่เคยคิดถึงสิ่งนี้อย่างจริงจัง หรืออาจจะอยากอยู่บนโลกใบนี้ให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

แต่สำหรับเรา 40 เป็นตัวเลขกลม ๆ ที่เราวางไว้ในใจเสมอมา 

ระยะเวลาชีวิตที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ค่อย ๆ สั่งสมความเลวร้ายในโลกนี้ให้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เช่นเดียวกัน หลายครั้งที่เรามองว่าสิ่งนี้ช่างเลวร้ายจังเลย แต่เมื่อคุณลืมตาขึ้ยมาในวันใหม่ กลับเจอว่าความเลวร้ายของเมื่อวาน แทบจะเทียบไม่ได้กับสิ่งที่คุณต้องเผชิญอยู่ในวันนี้ด้วยซ้ำ

10 ปี ที่อยู่ในบ้านที่เต็มไปด้วยเสียงทะเลาะและข้าวของตกแตก

20 ปี ที่ค่อย ๆ สูญเสียความเป็นตัวเองไปเรื่อย ๆ 

30 ปี ที่ก้มหน้าเผชิญกับสังคมและกลายเป็นคนที่ตัวเองในวัยเด็กเกลียด 

และ 39 ปี กับการมองเรื่องความตายให้กลายเป็นเรื่องทั่วไป 

ครืด ครืด 

เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือภายในมือ ที่จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าเสียงรอสายในเครื่องเป็นเสียงอะไรกันแน่ แต่แค่การสั่นสะเทือนก็เพียงพอแล้วที่จะดึงให้กระแสความทรงจำที่ไหลวน กลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงสักที

หน้าจอที่สว่างท่ามกลางความมืดมิด

ตัวเลข 00:00 เป็นตัวบอกว่าได้เวลาของวันใหม่ที่สดใสแล้ว

“สุขสันวันเกิดปีที่ 40” ฉันเอ่ยกับตัวเองอย่างแผ่วเบาด้วยรอยยิ้ม