เสียงดนตรีแจ๊สจากนักดนตรีบนเวทีบรรเลงขับกล่อมบรรยากาศภายในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมหรูใจกลางมหานครลอนดอน  ผู้คนชายหญิงในเสื้อผ้าหรูหราล้วนถือแก้วทรงสูงในมือ เดินทักทายสนทนากัน ทุกใบหน้าแต้มรอยยิ้มสดใส

ช่างชื่นมื่นจนน่าสะอิดสะเอียน

“หน้าเป็นตีนเลยนะทอมโม่ ยิ้มหน่อยๆ นี่งานของสถานีเลยนะ ของแดกฟรีเพียบ”

เสียงทักกลั้วหัวเราะมาพร้อมกับไหล่หนาๆเข้ามาชนต้นแขนเบาๆ เรียกคนหน้าบูดหันไปมองหน้า ฉีกยิ้มแบบเห็นฟันทุกซี่ให้

“พอใจยังครับคุณคลิฟฟอร์ด” ถามพลางเลิกคิ้วขึ้นสูงใส่มือกีตาร์ผมสีเขียวมะนาว ไหวไหล่ให้เสียงหัวเราะร่วนจากเพื่อนร่วมวงอีกสองคนที่นั่งเอนหลังล้อมโต๊ะตัวเดียวกัน

ให้วงดนตรีร็อคใส่สูทมาร่วมงานแนวคุณหญิงคุณชาย...ไม่รู้พวกตาแก่บนบอร์ดบริหารคิดอะไรอยู่

ลูอิสกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย หันไปถามผู้จัดการวงตัวโตที่เพิ่งปลีกตัวจากวงล้อมของพวกภรรยานักธุรกิจ

“เลียม...เมื่อไหร่ถึงจะกลับได้”

หัวหน้าวงควบตำแหน่งมือกลองเปิดปากถามเสียงยานคาง มีลูกน้องอีกสามหน่อชะโงกมาด้านหน้าอย่างรอคอย

เลียม เพย์นยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ก่อนถอนหายใจยาว

“ให้มันไม่น่าเกลียด ก็ซักห้าทุ่มแหละ”

“นี่นายล้อเล่นใช่ไหม...” เซน มาลิค นักร้องนำครางเสียงหลง ดวงตาสีน้ำตาลคมใหญ่ช้อนมองคุณผู้จัดการอย่างมีความหวังหากเลียมทำลายมันอย่างไม่ไยดีด้วยการส่ายหน้าช้าๆ

“อดทนหน่อยน่า แปบเดียวเอง” คุณพ่อประจำวงปลอบศิลปินในปกครอง วางมือตบบนไหล่เซน ก่อนจะย้ายขึ้นมาลูบผมสีดำตัดสั้นที่จัดทรงอย่างดี

กิริยาเอาใจใส่เป็นพิเศษนั้นทำให้ลูอิสหันไปสบตากับไมเคิลและคาลัม กระตุกยิ้มรู้กัน  ยกแก้วไวน์ในมือขึ้นชนเบาๆ

ทุกคนต่างรู้...ยกเว้นเจ้าตัว

จากยิ้มๆก็ต้องกลับมาชักสีหน้าเหม็นเบื่อเมื่อคุณผู้จัดการวงไม่ละความพยายามที่จะชักชวนให้มีส่วนร่วมในงานเลี้ยง

เหมือนผู้ใหญ่เอาผักให้กินแล้วบอกว่ามันเป็นเยลลี่สีเขียวอย่างนั้นละ

“ใจคอพวกนายจะนั่งอยู่เฉยๆจนกลับเลยหรอ ลุกขึ้นไปทักทายเพื่อนวงอื่นบ้างก็ได้นะ วันนี้ก็มากันเยอะแยะ”

“พวกนั้นก็นั่งเบื่ออยู่โต๊ะเหมือนกันแหละ” คาลัมแย้ง พยักพเยิดไปโต๊ะที่อยู่เยื้องไปทางขวาซึ่งสมาชิกเป็นชายหนุ่มสี่คนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันพอสมควรเพราะเป็นวงดนตรีประเภทเดียวกัน กำลังนั่งจับเจ่ากับโต๊ะไม่ต่างจากพวกเขา สองคนจับคู่นั่งคุยกัน คนหนึ่งก็นั่งหมุนแก้วไวน์เปล่าอยู่เงียบๆ ส่วนอีกคนกำลังลุกออกไปจากโต๊ะ

“คนนั้นชื่ออะไรนะที่เชิ้ตขาว” มือเบสสะกิดถามเขา ลูอิสเหลือบมองตาม

“แอชตัน ตีกลอง ที่คุยกันอยู่ก็ไนออล กีตาร์ เหม่อๆหมุนแก้วนั่นลุค เบส แล้วตัวใหญ่ๆที่เพิ่งลุกไปก็แฮร์รี่ ร้องนำแล้วก็กีตาร์อีกคน” คนเป็นหัวหน้าวงแจกแจงละเอียด  เอนหลังพิงพนักละเลียดไวน์อย่างเบื่อๆเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือของคาลัมแทบจะทุกหนึ่งนาที

เขาอยากไปจากที่นี่เต็มที

เสียงเพลงแจ๊สบรรเลงต่อเนื่องคาดว่าคงมาจากรสนิยมส่วนตัวของเจ้าภาพงาน

คิดแล้วน่าขันดีแท้...ดนตรีที่ทาสผิวดำเล่นในแหล่งเสื่อมโทรม คลายความทุกข์จากการถูกกดขี่โดยคนขาว แต่วันนี้กลับเป็นคนขาวนำเพลงเหล่านี้มาบรรเลงในงานเลี้ยงสวมหน้ากากของตน

“เดี๋ยวมานะไปห้องน้ำแปบนึง” กระซิบบอกเพื่อนร่วมวง ลุกเดินไปยังประตู ก้าวตามป้ายบอกทางจนถึงห้องน้ำ เสร็จกิจก็ถอนหายใจยาว เมื่อนึกถึงความเบื่อหน่ายอันต้องกลับไปเผชิญอีกกว่าชั่วโมงในห้องจัดเลี้ยง

ชะงักเท้าครั้นเห็นม่านรูดเปิดอยู่ เผยประตูกรุกระจกเปิดออกไปสู่ระเบียงกว้างด้านนอก...ที่มีแผ่นหลังกว้างคลับคล้ายคลับคลาว่าเห็นเจ้าของมันเดินออกไปจากงานจับจองอยู่ก่อนแล้ว

แฮร์รี่ สไตลส์...

ลูอิสหันซ้ายมองประตู สลับกับหันขวาที่เป็นทางเดินปูพรมกลับไปยังห้องจัดเลี้ยง ลังเลอยู่ครู่ใหญ่

แล้วตัดสินใจเปิดประตูก้าวออกไปยังระเบียง

เหมือนเสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นหินอ่อนจะรบกวนคนยืนตรงระเบียง ทอดสายตามองสวนแบบบาโรคเบื้องล่างอยู่ตามลำพัง นัยน์ตาคมใหญ่สีมรกตผินมา

ไม่รู้คิดไปเองหรือไม่...ที่แววกร้าวในดวงตาคู่นั้นอ่อนลงเมื่อเห็นว่าเป็นเขา มุมปากหยักเต็มเหมือนบรรจงตวัดวาดยกยิ้มน้อยๆ

“เบื่อเหมือนกันหรอครับลูอี”

เสียงทุ้มต่ำนั้นทำให้เจ้าของชื่อเลิกคิ้ว

“คุณรู้จักชื่อผมด้วยหรอครับ”

“ต้องรู้จักอยู่แล้วสิครับ วงเราเปิดตัวปีเดียวกันนะ”

คำตอบฟังหยอกเย้าลูอิสคลี่ยิ้มรับ รู้สึกว่ามันเริ่มดูแห้งแล้งเมื่อเอ่ยปากขอ

“ขอโทษที่มารบกวนนะครับ แต่ผมขอหลบอยู่ตรงนี้ด้วยแปบเดียวนะ เดี๋ยวก็ไปแล้ว”

เงยหน้าขึ้นสบสานสายตาสีสวย ดวงตาคมนั้นพราวระยับ รับกับริมฝีปากยกยิ้ม เผยรอยบุ๋มข้างแก้ม

เสียงเพลงแจ๊สจากภายในงานดังลอดออกมา จังหวะของมันเร่งขึ้น

แต่มันยังเทียบไม่ได้กับจังหวะหัวใจของเขา  เมื่อเสียงทุ้มพร่าทอดตอบนุ่มเบา

“หลบอยู่ด้วยกันนานๆก็ได้ครับ”