เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
my diaryNuey Paranee
ฉัน คนไร้บ้าน รัฐบาลที่รัก
  • ยืนรอรถอยู่นานจนฝนปรอยเริ่มหนักขึ้น ที่ป้ายรถเมล์มีฉันหนึ่งคน และชายหญิงไร้บ้านอีก 7 คน ความรู้สึกเหมือนอยู่ท่ามกลาง homeless community หลายคนนั่งกินข้าว พูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ อีกคนกำลังตัดผมให้เพื่อนท่ามกลางความมืด 

    เขาพูดกับเพื่อนว่า 

    “ทีหลังจะตัดก็มาตัดแต่วัน มืดแล้วมันมองไม่เห็น” 

    ปากบ่นแต่มือก็ยังตัดต่อจนเสร็จ เพื่อนดูท่าทางภูมิใจกับผมทรงใหม่ มือหนึ่งลูบผมสั้นเตียนไปมา อีกมือปัดเศษผมตามปกเสื้อ เมื่อพิจารณาเส้นผมจนพอใจก็ซุกมือเข้ากระเป๋ากางเกง ควักเงินเหรียญขึ้นมาหนึ่งกำมือ หยิบเหรียญสองเหรียญยื่นให้เพื่อน

    คนตัดพูดว่า 

    “ห้าบาทสิบบาทตามใจ แต่มาเก็บผมมึงไปด้วย” 

    ฉันยืนฟังอย่างเงียบๆ ไร้ปฏิกิริยา แต่ในใจยิ้มกว้าง รู้สึกถึงความน่ารักอย่างบอกไม่ถูก

    หลายนาทีผ่านไป 

    ไร้รถเมล์

    ไร้ความหวัง

    รัฐบาลไร้ประสิทธิภาพอย่างที่คนเขาว่ากันจริงๆด้วย

    กูโบกแท็กซี่ก็ได้วะ

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in