ฤดูร้อนปีนั้น มาร์คจำได้ว่าเป็นปีที่มีผีเสื้อออกบินมากกว่าปรกติ โดยเฉพาะผีเสื้อสีเหลือง และเขาก็ชอบเดินออกจากบ้าน คว้าเอากระเป๋าวาดรูปคู่ใจปั่นจักรยานออกไปนั่งวาดรูปพวกมันเงียบๆ ที่สวนสาธารณะแถวนั้น นั่นทำให้เขาได้พบกับแจ็คสันเป็นครั้งแรก

          เขาจำได้ว่าตัวเองเอาแต่มองตามผีเสื้อที่อยู่ข้างทางจนไม่สนใจแจ็คสันที่กำลังเดินข้ามถนนมา หลังจากนั้นก็ชนเข้าเต็มเปา แจ็คสันล้มลงโดยมีมาร์คและจักรยานแม่บ้านคู่ใจตามลงไปอีกที แต่พอนึกย้อนไปมันก็คุ้ม ที่หลังจากนั้นมาร์คไม่ได้จ่ายค่ารักษาแถมยังได้คู่กรณีมาเป็นเพื่อนใหม่ด้วยอีกต่างหาก

          หลังจากนั้นไม่นาน เราค้นพบว่าเราคือสิ่งที่แตกต่างกันที่สุดในโลก มาร์คชอบศิลปะแต่เขาไม่ เขาชอบกีฬาแต่มาร์คไม่เท่าไหร่ เขาไม่ชอบอะไรผาดโผนแต่มาร์ครักมัน ถ้าไม่ได้ขับจักรยานชนกันวันนั้นเชื่อเลยว่าคู่เราคงจะเป็นสองคนสุดท้ายบนโลกที่จะได้ทำความรู้จักกันและกัน เราแตกต่างแต่นั่นแหละคือความสมบูรณ์แบบ 

          แจ็คสันเรียนอยู่ในโรงเรียนที่คนแถวนั้นรู้กันอยู่ว่าถ้าเข้าไปได้ ก็เหมือนกับว่าได้เข้ามหาวิทยาลัยไปขาหนึ่งแล้ว ในขณะที่มาร์คเรียนอยู่ที่โรงเรียนศิลปะเพียงแห่งเดียวในเมือง แต่สุดท้ายตอนเลิกเรียนทั้งคู่ก็จะมาเจอกันที่คาเฟต์เล็กๆ ที่อยู่ตรงกลางระหว่างโรงเรียนสองแห่ง แจ็คสันจะเล่าเรื่องสนุกๆ อย่างหนังที่เพิ่งดูมา เพื่อนที่โรงเรียน ครอบครัว หรือประสบการณ์ที่ได้ฟังมาในขณะที่มาร์คจะรับฟัง ตอบกลับไปบ้างพร้อมกับเสก็ตช์รูปแจ็คสันไปด้วย ในสมุดของมาร์คมีแต่รูปแจ็คสันเป็นร้อยเป็นพันรูปเลยก็ว่าได้ 

          แจ็คสันเป็นนักกีฬาที่กวาดรางวัลมามากมายตั้งแต่เด็ก ไม่ว่ามหาวิทยาลัยไหนๆ ก็อยากจะได้เขาเข้าไป แตกต่างจากมาร์คที่ต้องพยายามสอบเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยศิลปะให้ได้

          จนสุดท้ายความพยายามของเราก็เป็นผล มาร์คเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยศิลปะที่หวังได้ด้วยคะแนนที่สวยงามในขณะที่มหาวิทยาลัยที่แจ็คสันหมายตาเอาไว้ก็รับเข้าศึกษาได้อย่างง่ายดาย 

          ท่ามกลางแสงไฟ เสียงร่ำไห้เพราะความยินดีปนคลอกับความเสียใจของคนที่มาดูผลการสอบด้วยกัน แจ็คสันกระซิบข้างใบหูมาร์ค ว่าคบกันไหม

          ชีวิตหลังจากนั้นไม่ควรเรียกมันว่าเป็นความจริง ทุกสิ่งทุกอย่างใกล้เคียงคำว่าความฝัน สี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัยของมาร์คและแจ็คสันผ่านไปไวเหมือนโกหก 

          หลังจากสอบติด มาร์คขอทางบ้านย้ายมาอยู่ที่หอกับแจ็คสัน พวกเขากลายเป็นรูมเมทกันเจอหน้ากันบ่อยมากกว่าที่เคย ตอนนี้เรียกได้ว่าแจ็คสันอยู่ไหนมาร์คก็อยู่นั่นด้วย เรามั่นใจว่าไม่ว่าจะอีกกี่ปีเราก็จะยังเป็นเรา เป็นคนรักเป็นเพื่อนเป็นแรงบันดาลใจเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของกันและกันต่อไป

          ปีสุดท้ายของมหาวิทยาลัย มาร์คชวนให้แจ็คสันลองสักคู่กันดู ลายที่เราเลือกเป็นสัญลักษณ์หยินหยาง มาร์คเอาหยินส่วนแจ็คสันเป็นหยาง สักไว้ตรงที่ข้อมือมันสวยดีเวลาที่พวกเขาเดินจับมือกัน 

          ตอนนี้ มาร์คคิดถึงอนาคตที่ไม่มีแจ็คสันไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว

          มาร์คยังจำวันนั้นได้ติดตา เขาตะโกนด่าแจ็คสันอย่างที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อน มือที่กำโทรศัพท์ไว้เปลี่ยนจากซีดขาวเป็นช้ำเขียว น้ำตาไหลออกมามากที่สุดในชีวิต แจ็คสันเดินเข้ามาเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ มือคู่เดิมโอบร่างมาร์คไว้ในขณะที่ปากก็พยายามจูบซับน้ำตาให้เขา แต่มาร์คปัดออก ขืนตัวหนีจากอ้อมกอดที่เพิ่งรู้ว่าไม่ได้มีไว้ให้เขาแค่คนเดียว อารมณ์โกรธและเสียใจเข้าครอบงำมาร์ค เขาตวาดด่าแจ็คสัน ไล่ให้ไปตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า กวาดข้าวของที่อยู่ในห้องของเราทิ้งอย่างไม่ไยดี ริบเอาเกียรติที่เคยให้ไปกลับคืนมาด้วยถ้อยคำผรุสวาท 

          แจ็คสันเดินออกจากห้องไปหลังจากที่เห็นว่ามาร์คไม่ยอมพูดคุยกันดีๆ แล้ว เขาคงตั้งใจว่าจะให้มาร์คร้องไห้ให้พอก่อนแล้วค่อยเดินกลับเข้ามาปรับความเข้าใจกันใหม่ มาร์คไม่แม้แต่หันมามองด้วยซ้ำตอนที่กำลังซบหน้าเข้ากับหมอนอิงใบใหญ่ คนตัวบางปลอบตัวเองด้วยแอลกอฮอล์ที่มีอยู่ในห้อง เมาและหลับไปทั้งที่ยังสะอื้นโดยหวังแค่เพียงว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจะเป็นเพียงแค่ฝันร้าย

          แต่สุดท้าย มาร์คก็ต้องตื่นขึ้นมาและพบว่าแจ็คสันจะไม่ได้กลับมาที่ห้องนี้อีกตลอดกาล