โลกไม่ได้มีแค่สีขาว ไม่เคยมีแค่สีขาว และจะไม่มีแค่สีขาว
เพราะตั้งแต่อดีต คนดำอยู่ร่วมกับ คนขาวมาเป็นเวลานาน พวกเขาถูกเหยียดด้วยวิธีการต่างๆ ไม่เว้นเด็กๆที่กำลังเดินเข้าโรงเรียน เด็กคนดำถูกเยาะเย้ยและแกล้งเหมือนกับว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ อีกทั้งยังมีการแบ่งแยกทางสังคมอย่างชัดเจน ถ้าคนขาวพูดอะไรสักอย่างในเชิงร้องขอเสรีภาพ พวกเขาก็จะได้รับการปรบมือและได้รับการยอมรับ แต่ถ้าคนดำพูดในเชิงนั้นบ้าง พวกเขาจะถูกพิพากษา ถูกปฏิบัติเหมือนกับว่าเป็นอาชญากร และถูกทำทุกวิธีทางให้ดูกับว่าคนดำที่พูดแบบนี้คือคนผิด คือคนเลว

พวกเขาไม่ใช่นิโกร พวกเขาเป็นมนุษย์เช่นเดียวกับคุณ
นี่คือประเด็นหลักของหนังสารคดีเรื่องนี้ ตลอดทั้งเรื่องหนังพาเราไปเจอกับสิ่งที่คนดำเจอมาตลอดหลายปีที่พวกเขาเจอ เอาจริงๆพวกเขาแค่ต้องการอิสรภาพและเสรีภาพดั่งเช่นคนขาวเท่านั้นเอง

การที่อเมริกามีปธน.เป็นคนดำ ก็เหมือนๆกับการที่คนผิวขาวได้รับการเลิกทาส
ตรงนี้เป็นการเปรียบเทียบที่เห็นภาพชัดที่สุด และเจ็บที่สุด เกือบตลอดทั้งเรื่องเราอาจจะไม่เข้าใจความรู้สึกของคนดำหรอก เพราะว่าเราไม่ได้โดนเหยียดขนาดนั้น แต่พอถึงภาพประวัติศาสตร์ที่ บารัคโอบาม่า ขึ้นเป็นปธน.ของอเมริกา พร้อมกับเสียงของแซมวลแอลแจ็คสันกับข้อความข้างต้น ตรงนี้ก็ทำให้เข้าใจความรู้สึกของคนดำมากขึ้น ถึงแม้เราจะไม่เคยเป็นทาสก็ตามเถอะ แต่ก็พอเข้าใจความรู้สึกของพวกเขามากขึ้น

คนขาวเกลียดคนดำทั้งๆที่พวกเขาอาจเป็นคนในครอบครัว
อาจเป็นเพราะคนขาวส่วนมาก ไม่ได้มีคนในครอบครัวเป็นคนดำ เมื่อคนดำมีลูกกับคนขาว ดังนั้นลูกที่เกิดมีจึงมีสิทธิที่จะไม่ใช่คนดำ เด็นคนนั้นอาจเป็นคนขาว แต่ยังไงก็ตาม เมื่อคนขาวอยู่กับสังคมคนขาว พวกเขาก็ยังเกลียดคนดำอยู่ดี

เป็นการนำเสนอประเด็น "เหยียด" ที่ต้องกลับมาทบทวนตัวเองให้ดีๆเลย
เป็นเพราะเราอาจเหยียดคนบางคน หรืออะไรบางอย่างเข้าให้แบบที่เราไม่ได้ตั้งใจ หนังสารคดีเรื่องนี้พาเราไปสำรวจโลกของคนดำที่ถูกคนขาวเหยียด ในขณะเดียวกันก็เหมือนกับพาตัวเราไปสำรวจตัวเราด้วย ว่าเราได้เหยียดใครต่อใครไปบ้าง ถึงแม้จะไม่รุนแรงเท่าในหนัง แต่มันก็ทำให้เราได้ตระหนักคิดว่าเราอย่าเกลียดและอย่าเหยียดในสิ่งที่แค่ไม่เหมือนกับเรา