เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
LITTLE DIARYtitharxx
To My Youth

  • "....ถึงช่วงเวลาวัยเยาว์ของฉัน"


    ครั้งแรกกับการเริ่มเขียนเรื่องราวบันทึกลงในไดอารี่เล่มนี้ นี่ไม่ใช่การเขียนรีวิวเพลงหรือแนะนำให้ไปฟังกันแต่อย่างไร เพียงแต่อยากจะมาเขียนอะไรซักอย่างที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเรียกกันว่าอย่างไร อาจจะเป็นการเอาเนื้อเพลงมาเวิ่นเว้อเชื่อมโยงกับตัวเองรึเปล่า


    จุดเริ่มต้นมาจากการที่กดเข้าไปฟังเพลงนี้ใน Youtube ในช่วงเวลาที่ชีวิตเกิดความเศร้าหมองและวุ่นวายไปหมดพอดี




    ในบางครั้ง ฉันเคยคิดอยากหายไปจากโลกนี้
    โลกทั้งใบมันช่างดูมืดมน ฉันได้แต่ร้องไห้ทุกคืน
    ถ้าฉันหายไปมันจะรู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ยนะ?


    เดินเข้ามาในห้องนอน ปิดประตูพร้อมใส่กลอน เหมือนเป็นการบ่งบอกว่าปิดกั้นตนเองจากทุกอย่างภายนอก ในพื้นที่ที่ทุกอย่างในที่นี้คือที่ๆของฉัน

    ราวกับโลกทั้งใบในตอนนี้มีตัวฉันเพียงคนเดียว

    ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างราวกับเขื่อนแตก

    คนข้างนอกนั้นไม่เคยมีตัวตนอยู่จริง




    ฉันกลัวสายตาทุกคนที่จ้องมองมาที่ฉัน
    ในช่วงเวลาที่แสนงดงาม ฉันยังคงเจ็บปวดอยู่อย่างนั้น
    ฉันไม่ชอบตัวเองเลยที่ไม่เคยได้รับความรักจากใครๆ
    ทั้งที่พ่อแม่ต่างก็มองเพียงแค่ฉัน
    แต่ใจฉันกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย มันค่อยๆห่างออกไปทุกที


    เกลียดตัวเองที่ปิดกั้น หวาดกลัว กับคนอื่น ในช่วงเวลาที่ชีวิตเหมือนจะไปในทางที่ดี แต่ฉันกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น พ่อและแม่ พวกเขายังคงให้ความรักกับฉันอยู่เสมอ ฉันรู้ดี 

    แต่ทำไม ฉันในตอนนี้กลับมองอะไรอยู่

    ถึงรู้สึกกับสิ่งเหล่านั้นไม่ได้เลย และเริ่มพาตัวเองห่างไกลกับทุกสิ่งที่อยู่รอบข้างในตอนนี้




    ฉันควรทำยังไง
    ฉันต้องทำยังไง


    ความคิดเหล่านี้อยู่ในหัวฉัน วนอยู่อย่างงั้นซ้ำๆ




    ที่ใครๆพูดกันว่าเวลาเป็นเหมือนยา มันก็จริงสำหรับฉัน
    เมื่อวันเวลาผ่านไป ฉันก็รู้สึกดีขึ้น
    แต่ในบางครั้งที่ฉันมีความสุข ฉันก็กลัวที่จะกลับไปเจ็บปวดอีกครั้ง
    ฉันกลัวว่าใครบางคนจะพรากความสุขจากฉันไป


    ใช่ เมื่อเวลาผ่านไป รอยน้ำตาเหล่านั้นเริ่มแห้งเหือด ไม่มีความทุกข์ไหนอยู่กับตัวฉันได้ตลอดไป

    แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม 

    ฉันไม่เคยลืมช่วงเวลาที่เหมือนตกลงไปในเหวลึก หรือดำดิ่งลงไปในก้นมหาสมุทร

    ที่ทั้งอ้างว้าง หดหู่ ในตอนที่รู้สึกว่าการหายใจเข้าออกของตัวเองเป็นเรื่องยากลำบาก




    ความทรงจำที่งดงามเหล่านั้นมันช่างแสนเจ็บปวด
    ฉันยังคงเจ็บช้ำอยู่อย่างนั้นแต่ความเจ็บปวดก็ไม่เคยหายไปเลย
    ทั้งเพื่อนๆ และทุกๆคนต่างก็มองเพียงฉัน
    แต่ใจฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย มันกลับค่อยๆห่างออกไปทุกที


    ไม่อยากนึกโทษไปที่ใคร เพื่อนๆของฉันเหล่านั้นยังส่งยิ้มมาที่ฉัน

    ไม่มีใครผิดทั้งนั้นเพียงแต่ตัวฉันที่รู้สึกห่างออกไป




    แต่ในบางทีอาจจะเป็นฉัน ที่จะเป็นแสงสว่างในโลกนี้
    บางทีหากผ่านความเจ็บปวดนี้ไป ในไม่ช้าฉันจะส่องแสงอีกครั้ง
    เพราะอย่างนั้นฉันจะไม่ยอมแพ้


    ด้วยความเชื่อ การวิ่งที่ทรหดนี้ ฉันยังคงวิ่งต่อเนื่องด้วยความเร็วอย่างเต็มพิกัด วิ่งไปเรื่อยๆ แม้มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ทั้งอาจจะคนที่กำลังวิ่งอยู่ข้างด้วยเช่นกัน

    เพื่อจะได้เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์นั้น




    ฉันนอนหลับสนิทไม่ได้เลยแม้แต่คืนเดียว
    บางทีหากฉันยังคงตื่นขึ้นมาแบบนี้ ฉันคงหาตัวเองเจอในสักวัน
    ต้องเจ็บปวดอีกแค่ไหน?


    พบว่าการนอนหลับในตอนกลางคืนกลายเป็นเรื่องยากลำบาก ไม่เคยหลับสนิทเลยซักครั้ง

    ขนาดในฝัน ทุกอย่างในนั้นยังติดอยู่กับเศษซากความเจ็บปวด




    ต้องเจ็บปวดอีกแค่ไหน? 


    ฉันต้องหวังอยู่อย่างนี้อีกแค่ไหนกัน?




    .....ในห้วงความคิดคำนึงนี้ ทำให้ตระหนักได้ว่า ตัวฉัน ก็แค่เด็กผู้หญิงคนนึง
    เท่านั้นเอง








Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in