ตอนนี้ฉันกับหลิวขึ้นม.1แล้ว

เราได้ย้ายห้อง

และที่สำคัญเป็นห้องคิงส์

ฉันดีใจมาก

เราจะไม่โดนแกล้งแล้ว

เราจะได้เจอเพื่อนใหม่

วันนี้ฉันกับหลิวมาเช้ากว่าปกติ

พวกเราซื้อขนมและนมมานั่งกินกันที่หน้าห้องระหว่างรอเรียกแถว

เพื่อนๆที่ห้องนี้ดูใจดีกว่าเพื่อนห้องเก่าของเรา

ทุกคนต่างยิ้มให้กัน พูดคุยกัน

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติพวกเราก็เดินแถวเข้าห้องเรียน

ครูประจำชั้นคนใหม่

ครูอารีย์

ครูให้พวกเราแนำนำตัวและทำความรู้จักกัน

เพื่อนบางคนก็มาจากห้องหนึ่ง

บางคนจากห้องสอง

ส่วนฉันและหลิว เรามาจากห้องสาม

พวกเราทำความรู้จักกัน พูดคุยกันจนหมดคาบแรก

จากนั้นพวกเราก็เริ่มเรียนคาบ 2-4กัน

พอพักเที่ยง ฉัน หลิว และเพื่อนใหม่อีก2คน

อิม และ ซาน

พวกเราเดินไปโรงอาหารและกินข้าวด้วยกัน

พักด้วยกัน เล่นด้วยกัน

ทุกอย่างดีไปหมด

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เรามีความสุขและสนุกกับการใช้ชีวิตนักเรียน

แต่แล้วทุกๆอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป

อิมเริ่มตีตัวออกห่าง

ซานเองก็เช่นกัน

รู้สึกคุ้นๆไหม?

ใช่แล้ว

ฉันกับหลิวต้องกลับเข้าสู่สภาพเดิมอีกครั้ง

ตอนที่อิมและซานเริ่มตีตัวออกห่างจากพวกเรา

ฉันถามว่าเพราะอะไร

อิมกับซานบอกแค่ว่าเพื่อนคนอื่นๆในห้องไม่มีใครชอบฉันกับหลิว

อิมไม่อยากโดนเกลียดไปด้วย

พวกเขาจึงเลือกที่จะหันไปคบกับเพื่อนอีกกลุ่มแทน

แต่ไม่เป็นไร..........

ไม่เป็นไรนะหลิว

หลิวยังมีเราอยู่

ฉันบอกหลิว

เรายังคงมีกัน

แค่เราสองคน

แค่เราที่ต้องโดนแกล้ง

แค่เราที่โดนรังเกียจ

แค่เราที่ต้องเสียใจ

มีแค่เราอีกแล้ว

แค่เราสองคน........

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หลังจากนั้นไม่นาน

กระเป๋าของฉัน

รองเท้าของฉัน

กล่องดินสอ

หนังสือเรียน

ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง

ทุกๆอย่างถูกทำลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

รวมทั้งความรู้สึกของฉันก็ด้วย

เพื่อนในห้องต่างสนุกกับการได้แกล้งฉันและหลิว

เสียงหัวเราะ

เสียงด่าทอ

คำเย้ยหยัน

ฉันควรจะชินกับมันได้แล้ว

ก็ฉันทนมาตั้งสองปีแล้วนี่นา

แต่รู้อะไรไหม?

ฉันคิดผิด

ฉันไม่เคยชินกับมันเลย

และคงจะไม่มีวันชินกับมันได้

ฉันคิดว่าความเจ็บปวดคงจะลดน้อยลงเพราะเป็นเรื่องเดิมๆที่เคยชิน

แต่เปล่าเลย.........

ความเจ็บปวดของฉันมันกลับเพิ่มขึ้นทุกครั้ง

ฉันรู้สึกอาย

ฉันเสียใจ

ฉันเหนื่อย

ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นคนอ่อนแอ

ทุกๆครั้งที่ฉันและหลิวถูกแกล้ง

ฉันภาวนา........

ภาวนาให้ทุกอย่างจบเร็วๆ

แต่นั่นไม่ช่วยอะไรเลย

ฉันเจ็บปวด

และคงจะต้องเจ็บปวดไปอีกนาน

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"ฉันภาวนา........ 

ภาวนาให้ทุกอย่างจบเร็วๆ 

แต่นั่นไม่ช่วยอะไรเลย 

ฉันเจ็บปวด และคงจะต้องเจ็บปวดไปอีกนาน"