ตอนนี้ฉันกับหลิวขึ้นม.1แล้ว
เราได้ย้ายห้อง
และที่สำคัญเป็นห้องคิงส์
ฉันดีใจมาก
เราจะไม่โดนแกล้งแล้ว
เราจะได้เจอเพื่อนใหม่
วันนี้ฉันกับหลิวมาเช้ากว่าปกติ
พวกเราซื้อขนมและนมมานั่งกินกันที่หน้าห้องระหว่างรอเรียกแถว
เพื่อนๆที่ห้องนี้ดูใจดีกว่าเพื่อนห้องเก่าของเรา
ทุกคนต่างยิ้มให้กัน พูดคุยกัน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติพวกเราก็เดินแถวเข้าห้องเรียน
ครูประจำชั้นคนใหม่
ครูอารีย์
ครูให้พวกเราแนำนำตัวและทำความรู้จักกัน
เพื่อนบางคนก็มาจากห้องหนึ่ง
บางคนจากห้องสอง
ส่วนฉันและหลิว เรามาจากห้องสาม
พวกเราทำความรู้จักกัน พูดคุยกันจนหมดคาบแรก
จากนั้นพวกเราก็เริ่มเรียนคาบ 2-4กัน
พอพักเที่ยง ฉัน หลิว และเพื่อนใหม่อีก2คน
อิม และ ซาน
พวกเราเดินไปโรงอาหารและกินข้าวด้วยกัน
พักด้วยกัน เล่นด้วยกัน
ทุกอย่างดีไปหมด
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรามีความสุขและสนุกกับการใช้ชีวิตนักเรียน
แต่แล้วทุกๆอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป
อิมเริ่มตีตัวออกห่าง
ซานเองก็เช่นกัน
รู้สึกคุ้นๆไหม?
ใช่แล้ว
ฉันกับหลิวต้องกลับเข้าสู่สภาพเดิมอีกครั้ง
ตอนที่อิมและซานเริ่มตีตัวออกห่างจากพวกเรา
ฉันถามว่าเพราะอะไร
อิมกับซานบอกแค่ว่าเพื่อนคนอื่นๆในห้องไม่มีใครชอบฉันกับหลิว
อิมไม่อยากโดนเกลียดไปด้วย
พวกเขาจึงเลือกที่จะหันไปคบกับเพื่อนอีกกลุ่มแทน
แต่ไม่เป็นไร..........
ไม่เป็นไรนะหลิว
หลิวยังมีเราอยู่
ฉันบอกหลิว
เรายังคงมีกัน
แค่เราสองคน
แค่เราที่ต้องโดนแกล้ง
แค่เราที่โดนรังเกียจ
แค่เราที่ต้องเสียใจ
มีแค่เราอีกแล้ว
แค่เราสองคน........
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากนั้นไม่นาน
กระเป๋าของฉัน
รองเท้าของฉัน
กล่องดินสอ
หนังสือเรียน
ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง
ทุกๆอย่างถูกทำลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
รวมทั้งความรู้สึกของฉันก็ด้วย
เพื่อนในห้องต่างสนุกกับการได้แกล้งฉันและหลิว
เสียงหัวเราะ
เสียงด่าทอ
คำเย้ยหยัน
ฉันควรจะชินกับมันได้แล้ว
ก็ฉันทนมาตั้งสองปีแล้วนี่นา
แต่รู้อะไรไหม?
ฉันคิดผิด
ฉันไม่เคยชินกับมันเลย
และคงจะไม่มีวันชินกับมันได้
ฉันคิดว่าความเจ็บปวดคงจะลดน้อยลงเพราะเป็นเรื่องเดิมๆที่เคยชิน
แต่เปล่าเลย.........
ความเจ็บปวดของฉันมันกลับเพิ่มขึ้นทุกครั้ง
ฉันรู้สึกอาย
ฉันเสียใจ
ฉันเหนื่อย
ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นคนอ่อนแอ
ทุกๆครั้งที่ฉันและหลิวถูกแกล้ง
ฉันภาวนา........
ภาวนาให้ทุกอย่างจบเร็วๆ
แต่นั่นไม่ช่วยอะไรเลย
ฉันเจ็บปวด
และคงจะต้องเจ็บปวดไปอีกนาน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ฉันภาวนา........
ภาวนาให้ทุกอย่างจบเร็วๆ
แต่นั่นไม่ช่วยอะไรเลย
ฉันเจ็บปวด และคงจะต้องเจ็บปวดไปอีกนาน"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in