ว่างเปล่า.
นี่คือสิ่งที่เธอรู้สึก เป็นเพียงความคิดเดียวที่ปรากฏขึ้นมาท่ามกลางสมองที่ขาวโพลน เธอไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ร่างกายเหยียดยาว สายตาทอดมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย เธอไม่รู้จะรู้สึกอะไร เธอไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
วันเวลาหมุนเปลี่ยนผ่านไป จากวันกลายเป็นเดือน จากเดือนกลายเป็นปี ทุก ๆ วันเหมือนฝันร้ายของเธอ การมีชีวิตอยู่โดยไร้เส้นทาง การมุ่งหวัง หรือความฝัน ทุกสิ่งเปรียบเสมือนความจริงที่ทิ่มแทงหัวใจเธอทุกวัน หัวใจดวงเล็ก ๆ ของเธอแสนบอบช้ำโดนความผิดหวังต่าง ๆ เหยียบย่ำจนไม่เหลือชิ้นดี
เจ็บปวด
เจ็บปวดมาก ๆ
เจ็บปวดจนไม่อยากจะรู้สึกอะไรทั้งนั้น
ทุกอย่างน่าเบื่อไปเสียหมด การตื่นนอน การใช้ชีวิตประจำวัน หรือแม้แต่สิ่งที่เธอเคยวาดฝันอย่างสวยงาม สิ่งที่ปรารถนาที่จะทำและอยากให้มันเกิดขึ้น ทุกวันนี้กลับดูหม่นหมองไม่น่าสนใจอะไรทั้งนั้น เธอไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากคิด ไม่อยากรู้สึก เธอเหนื่อยกับความรู้สึกเจ็บปวดนี้เหลือเกิน
การนอนหลับในแต่ละคืนกลายเป็นเรื่องยาก การที่จะทำให้เหล่าความคิดแสนดุร้ายที่มักจะตื่นขึ้นมาทำร้ายเธอในช่วงเวลากลางคืนสงบลงนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เธอพยายามอย่างหนักในทุกคืนเพื่อที่จะกำจัดความคิดน่าปวดหัวเหล่านั้นออกไป การข่มตานอนไม่ช่วยอะไรเลย มีเพียงแต่ความง่วงในช่วงเวลาใกล้รุ่งสางที่พอจะบรรเทาความคิดพวกนั้นได้
วันนี้ก็เช่นกัน น้ำใส ๆ จากกลุ่มเมฆสีเทาที่มักจะตกลงมาในช่วงบ่ายแก่ ๆ ของทุกวัน เหมือนกำลังตอกย้ำความหดหู่ภายในจิตใจของเธอมากขึ้นไปอีก ถึงแม้ว่าสายฝนเหล่านี้จะทำให้ทุกอย่างเฉอะแฉะอย่างน่าหงุดหงิด แต่ลึก ๆ แล้วเธอชอบการที่ฝนตก การได้นั่งมองทิศทางของสายฝนที่ตกลงมา การพลิ้วไหวของต้นไม้ใบหญ้ายามต้องลมฝน เสียงหยาดน้ำที่กระทบกับหลังคาของสิ่งปลูกสร้าง เสียงเปาะแปะของมันยามที่แทรกตัวผ่านใบไม้ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย แต่ในขณะเดียวกัน บรรยากาศสีเทาหม่นก็ทำให้เธอเศร้า ความรู้สึกนับล้านก่อตัวขึ้นภายในใจ เอ่อล้นออกมาผ่านดวงตา เหมือนดั่งสายฝนของกลุ่มเมฆที่รับน้ำหนักของละอองน้ำภายในตัวมันไม่ไหว
ร้องไห้อีกแล้ว
เธอเบื่อการร้องไห้ มันอ่อนแอและขี้แพ้ แต่มันก็กลายเป็นหนึ่งในกิจวัตรประจำวันของเธอไปเสียแล้ว เธอเกลียดตัวเองยามร้องไห้ที่สุด เธอไม่ชอบเลย เธอกลั้นเจ้าน้ำตานี่ไม่เก่งเลยสักนิด มันเป็นทางเดียวที่สามารถระบายความเจ็บปวดภายในใจของเธอได้ ตลกดี แต่เธอก็รักการร้องไห้พอ ๆ กับที่เกลียดนั่นแหละ
หลายครั้งที่เธอพยายามหาคำตอบให้ตัวเองว่าชีวิตนี้เธอต้องการอะไร อยากใช้ชีวิตแบบไหน หรือแม้แต่วันนี้ต้องรู้สึกอะไร แต่เหมือนจะไม่มีคำตอบอยู่ในคำถามเหล่านั้นเลย
ทุกวันผ่านไปเหมือนแค่ให้รับรู้ว่ายังมีชีวิตอยู่ ยังไม่ตาย ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะลืมตาตื่นมาเพื่ออะไร เพื่อใคร เธอเบื่อทุกวันที่ต้องใช้ชีวิต เธอไม่อยากคิดหาคำตอบอะไรให้กับโจทย์ชีวิตอีกแล้ว เธอเหนื่อยที่จะรู้สึก เหนื่อยกับความเจ็บปวดที่รุมล้อม สิ่งเดียวที่เธอหวังคือ 'ความสุข' เธออยากมีความสุขให้ตัวเองเหมือนกับคนอื่น ๆ บ้าง แต่เธอก็ไม่พบทางออกที่ดีสำหรับเรื่องนี้เลย ทุกวันนี้ชีวิตของเธอมันว่างเปล่าทั้งความคิดและความรู้สึก เธอไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เป็นอยู่คืออะไร ต้องจัดการความรู้สึกต่าง ๆ แบบไหน เธอแค่อยากหลุดพ้นจากความคิดต่าง ๆ ที่กำลังทำร้ายเธอเสียที
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in