หลังเริ่มต้นชีวิตนักเรียน ป.6 ได้ไม่นาน ผมพยายามหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองว่า เป็นเพราะเด็กผู้หญิงวัย 11-12 ปี ส่วนใหญ่กำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว (เหมือนที่ผู้ใหญ่หลายคนอธิบาย) พวกเธอหลายคนจึงเริ่มตัวสูงกว่าหรือขยับมาสูสีกับผม
แต่ไม่ได้มีเฉพาะเพื่อนผู้หญิงเท่านั้นที่ตัวสูงขึ้นอย่างก้าวกระโดด หากเพื่อนผู้ชายบางคนก็เริ่มมีพัฒนาการทางด้านร่างกายอันน่าจับตามองเช่นกัน
คนแรกที่แทบจะอยู่ในเงื่อนไขพิเศษ คือ บิ๊ก ซึ่งยังยึดตำแหน่งนักเรียนชายที่สูงที่สุดของระดับชั้นได้อย่างเหนียวแน่น เขาตัวสูงพอๆ กับสุ และสูงกว่าผมประมาณ 4-5 เซนติเมตร
ถ้าเชื่อว่าเด็กผู้หญิงวัยนี้มักตัวสูงกว่าเด็กผู้ชายวัยเดียวกันเป็นเรื่องปกติ บิ๊กย่อมถือเป็นข้อยกเว้น
เพราะนอกจากสุที่ขับเคี่ยวกับเขามาตั้งแต่ประถมฯ ต้นแล้ว ก็ยังไม่มีเพื่อนผู้หญิงรายอื่นที่สามารถเอาชนะบิ๊กในเรื่องความสูงได้ ไม่ว่าจะเป็นแป้ง วรรณ หรือเพลิน
บิ๊กจึงแตกต่างกับผมลิบลับ เนื่องจากเขาไม่เคยถูกเด็กผู้หญิงที่เตี้ยกว่าเจริญเติบโตแซงหน้าขึ้นไปคนแล้วคนเล่า
นอกจากผมจะสูงไล่บิ๊กไม่ทันแล้ว กลับกลายเป็นว่ามีเพื่อนผู้ชายอีกมากมายหลายคนที่เริ่มสูงเท่าๆ ผม
ในห้อง 1 นอกจากจะมี “อ๊อฟ” ซึ่งเตี้ยกว่าผมประมาณ 1-2 เซนติเมตรอย่างคงที่มานานหลายปี ก็มี “ต๊อด” และ “วงศ์” ที่ตัวสูงขึ้นมากจนคู่คี่กับผม ทั้งที่เมื่อปีก่อน พวกมันยังเตี้ยกว่าผมอยู่หลายเซนติเมตร
ในห้อง 2 นอกจากจะมี “บิ๊ก” เป็นเบอร์หนึ่งไร้เทียมทาน “ศักดิ์” กับ “วัฒน์” ก็สูงขึ้นเยอะมาก จนเตี้ยกว่าผมแค่ 1-2 เซนติเมตร
ในห้อง 3 “บ๊อบ” ซึ่งเคยเป็นพระรองของผมในห้อง 4/1 และ 5/1 ก็ตัวสูงเกือบเท่าผมแล้ว เช่นเดียวกับ “ปิง” เพื่อนรูปร่างกลางๆ สมัย ป.5 ที่สูงขึ้นหลายเซนติเมตรระหว่างช่วงปิดเทอมใหญ่ กระทั่งตัวไล่เลี่ยกับบ๊อบอย่างน่าเหลือเชื่อ
ยังไม่นับ “พัฒน์” และ “ยอด” รุ่นน้อง ป.5 ที่วันดีคืนดีก็สูงขึ้นพรวดเดียวเกือบ 10 เซนติเมตร จนพัฒน์เตี้ยกว่าบิ๊กแค่ 2 เซนติเมตร ส่วนยอดก็เตี้ยกว่าผมเพียง 2 เซนติเมตร
ผมเริ่มตั้งคำถามในใจว่า เมื่อจบ ป.6 ตนเองจะยังมีสถานะเป็นนักเรียนชายที่ตัวสูงอันดับสองของระดับชั้นอยู่หรือไม่?
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in