ตอนกลางเทอม ผมเคยแอบถาม “ศักดิ์” เพื่อนซึ่งเรียนอยู่ ป.4/2 ว่า ในช่วงเวลาดังกล่าว วรรณสูงเท่าไหร่แล้ว?

ขณะถาม ผมสูง 144 ซม. สูงเป็นลำดับที่สองของ ป.4/1 รองจากปอเช่นเดิม 

ข้อมูลที่เพื่อนห้อง 2 ตอบกลับมาก็คือ เวลานั้น วรรณมีส่วนสูง 145 ซม. เตี้ยกว่าปอกับแป้ง นักเรียนตัวสูงที่สุดของ ป.4/1 และ 4/2 เพียง 1 เซนติเมตร

นี่นับเป็น “ข่าวร้าย” ที่ทำให้ผมตกตะลึงนานร่วมเดือน 

ส่วนสูงอันโดดเด่นส่งผลให้วรรณได้รับคัดเลือกเป็นเชียร์ลีดเดอร์รุ่นเล็กของโรงเรียน พร้อมๆ กับสุ แป้ง และเพลิน ในการแข่งขันกีฬาเชื่อมความสัมพันธ์กับโรงเรียนอี่นๆ ที่ตั้งอยู่ละแวกเดียวกัน

อันที่จริง เด็กนักเรียน ป.4 ส่วนใหญ่ไม่ได้ถูกกำหนดให้มีส่วนร่วมกับกิจกรรมกีฬาดังกล่าว ทั้งในฐานะนักกีฬาหรือกองเชียร์ 

แต่เมื่อได้ยินข่าวว่าวรรณถูกเลือกเป็นลีดเดอร์รุ่นเล็ก ผมก็รีบชักชวนเพื่อนอีก 5-6 คน ไปพบครูพละ เพื่อขอติดตามไปช่วยงานเป็นอาสาสมัครคอยเสิร์ฟน้ำให้รุ่นพี่นักกีฬา

บนลู่วิ่งหน้าอัฒจันทร์ วรรณยืนสวยโดดเด่นด้วยชุดรัดรูปสีดำ โดยมีตาข่ายสีเขียวมะนาวประดับคลุมอยู่บนร่างกาย เธอตัวสูงหุ่นดี กระทั่งพี่ลีดฯ ป.5 บางคน ก็ยังเทียบไม่ได้

หลังการแข่งขันเสร็จสิ้นลง แม่ของผม (ซึ่งมารอรับผมกลับบ้าน) และผม ได้เดินสวนกับวรรณในระยะประชิด

เมื่อวรรณเดินผ่านไป แม่ถึงกับพูดตำหนิผมว่า “นี่! เดี๋ยวนี้ วรรณเค้าสูงกว่าลูกเยอะแยะแล้วนะ ปล่อยให้เค้าแซงหน้าไปได้ยังไงกัน เมื่อก่อนยังตัวเท่าๆ กันอยู่เลย เราเป็นผู้ชายนะ จะเตี้ยกว่าผู้หญิงไม่ได้”

อย่างไรก็ตาม ผมพยายามปลอบใจตัวเองว่า ผมเคยสูงกว่าวรรณ 1 เซนติเมตร แม้ต่อมาเธอจะสามารถพลิกเกมแซงนำผมไปได้ แต่การที่เธอยังตัวโตกว่าผมอยู่แค่ 1 เซนติเมตร ก็ย่อมหมายความว่าผมจะสามารถไล่จี้และเบียดขึ้นนำเธออีกครั้งได้เช่นกัน 

พอคิดได้แบบนั้น ผมก็พยายามเตะฟุตบอลและว่ายน้ำให้หนักขึ้น

ทว่า ผลลัพธ์ที่ปรากฏในการวัดส่วนสูงครั้งสุดท้ายประจำปีการศึกษากลับสร้างความช้ำใจให้ผมยิ่งขึ้นกว่าเดิม เพราะวรรณสามารถพัฒนาตัวเองจนกลายเป็นนักเรียนที่ตัวสูงที่สุดของ ป.4/2 ร่วมกันกับแป้ง นอกจากนี้ วรรณและแป้ง ยังตัวสูงเท่าปอ นักเรียนที่สูงที่สุดของห้อง 1