คนยืนด้านหน้าสุด คือ เพื่อนที่ตัวเล็กสุด ส่วนคนยืนด้านหลังสุด คือ นักเรียนที่ตัวสูงที่สุด

ดังที่บรรยายไปแล้วว่า ปอ ซึ่งเป็นนักเรียนที่สูงที่สุดของห้อง 4/1 กับแป้ง ซึ่งตัวสูงที่สุดของห้อง 4/2 นั้นสูง 143 ซม. เท่ากัน พวกเธอจึงไปยืนอยู่ด้านหลังสุดเป็นสองคนแรก 

แต่ผมลืมไปเสียแล้วว่าใครกันแน่ที่ได้ยืนในตำแหน่งหัวแถวท้ายสุด

สิ่งที่ผมจำได้แม่น คือ นอกจากคู่ของปอกับแป้งแล้ว ยังมีคู่ของผมกับวรรณที่ตัวสูงเท่ากัน เราสองคนออกอาการลังเลอยู่นานกับการยืนเรียงตามลำดับไหล่ครั้งนั้น ทีแรก วรรณเข้าไปยืนเป็นลำดับสามจากท้าย แต่แล้วเธอก็ถามผมด้วยความไม่แน่ใจว่า “หรือแกควรมายืนตรงนี้แทนเรา? เพราะปีก่อนแกเคยสูงกว่าเรา”

ผมจึงถือโอกาสเตรียมตัวถอยไปยืนในตำแหน่งเบอร์สามของแถวทันทีทันใด ทว่า ขณะออกอาการลุกลี้ลุกลน ครูพละก็เดินมาสำรวจความเรียบร้อยตรงตำแหน่งของผมกับวรรณพอดี 

เมื่อเห็นผมกำลังจะขยับไปยืนด้านหลังวรรณ ครูก็กล่าวออกมาว่า “ให้วรรณยืนเป็นคนที่สามนั่นแหละ ถูกต้องแล้ว”

“เราสองคนสูง 141 เท่ากันเลยน่ะครับครู เลยไม่รู้ว่าใครควรยืนตำแหน่งไหนดี?” ผมพยายามแย้งอย่างแนบเนียน

“อืม แต่ถ้าให้ครูดูจากตาเปล่าๆ เหมือนวรรณเค้าจะตัวโตกว่าเธออยู่นิดหน่อยนะ ดังนั้น ก็ควรให้วรรณยืนเป็นคนที่สามไป” ครูยังยืนยันคำเดิม

คำตัดสินของคุณครูวิชาพลศึกษาที่มองว่าวรรณตัวสูงกว่าผมอยู่นิดๆ ทั้งที่เราสูง 141 ซม. เท่ากัน ทำให้ผมสูญเสียความเชื่อมั่นไปไม่น้อย