ด้วยเหตุนี้ ผมกับ “ซี้เก่า” อย่างวรรณ จึงมีโอกาสได้พบปะประชันขันแข่งเรื่องส่วนสูงกันอยู่

เป็นธรรมเนียมของการเรียนวิชาพลศึกษาครั้งแรกในเทอมหนึ่ง ซึ่งคุณครูจะวัดส่วนสูงหนแรกประจำปีการศึกษาให้แก่นักเรียนทุกคน 

ช่วง ป.2-3 ผมกับวรรณมักได้ยืนใกล้ๆ กันในการต่อคิวเข้าวัดส่วนสูง-ชั่งน้ำหนัก เพราะเราสองคนเรียนอยู่ห้องเดียวกัน นั่นทำให้เราสามารถล่วงรู้ข้อมูลความสูงของกันและกันแบบทันทีทันใด ทำนอง “ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่”

แต่พออยู่คนละห้อง วรรณจึงไม่ได้ถูกวัดส่วนสูงพร้อมๆ กันกับผม โดยเธอต้องเข้ารับการวัดคล้อยหลังจากผมราว 5-10 นาที

อย่างไรก็ตาม หลังวัดส่วนสูงของตัวเองเสร็จ ผมกลับไม่ได้ใส่ใจในผลการวัดส่วนสูงของวรรณเหมือนก่อน

“เพราะวรรณเตี้ยกว่าเราแล้ว” ผมคิดในใจ

สิ่งที่ผมสนใจใคร่รู้มากกว่าคือตัวเลขส่วนสูงของปอ และผมก็ต้องตระหนักว่าตนเองยังมี “งานใหญ่” รออยู่ข้างหน้า เมื่อทราบว่าเธอสูงถึง 143 ซม. 

   
อีกพักใหญ่ เพื่อนๆ ห้อง 4/2 ก็ทยอยเดินออกมาจากบริเวณแท่นวัดส่วนสูง ผมปรี่เข้าไปหาแป้งเป็นรายแรก พร้อมตั้งคำถามตรงๆ ใส่เธอว่า “ไง แป้ง เทอมนี้สูงเท่าไหร่แล้ว?”

“143 แล้วแกล่ะ” แป้งตอบและถามผมต่อ

“141” ผมตอบด้วยความอาย ก่อนจะกลับหลังหันเดินหนีจากเธอโดยฉับพลัน

แล้วจู่ๆ วรรณก็เป็นฝ่ายเร่งฝีเท้าเข้ามาหาผม และเปิดฉากทักทายอย่างรวดเร็ว

“สูงเท่าไหร่แล้ว?” วรรณเอ่ยถามผมทันที หลังจากเราสองคนสบตากันไม่นาน

ผมตอบไปตามข้อเท็จจริง พอได้รับฟังคำตอบ วรรณก็ยิ้มออกมาแล้วพูดต่อว่า “สูงเท่าๆ กันอีกแล้วนะ”

แต่ผมยังไม่แน่ใจกับคำพูดอันกำกวมของวรรณ ว่าการที่เธอ “สูงเท่าๆ กัน” กับผม “อีกแล้วนะ” นั้น หมายถึงเธอสูงเท่าไหร่กันแน่? 

“แล้วตกลงวรรณสูงเท่าไหร่?” ผมตัดสินใจโพล่งถามออกไป

“ก็ 141 เท่าแกนั่นแหละ ฟังภาษาคนไม่ออกรึไง?” คำตอบของเธอช่วยทำให้ผมกระจ่างใจมากกว่าเดิม

อย่างไรก็ดี การที่เราสองคนสูง 141 ซม. เท่ากัน ได้สร้างความผิดหวังให้แก่ผมไม่น้อย เพราะผมสู้อุตส่าห์สูงแซงหน้าวรรณไปได้แล้วเมื่อไม่กี่เดือนก่อน

แต่ชัยชนะอันยิ่งใหญ่กลับระเหยหายไปเพียงชั่วระยะเวลาสั้นๆ

ยิ่งกว่านั้น ขณะยืนสนทนากันนานหลายนาที ผมยังรู้สึกเหมือนกับว่าตนเองต้องเป็นฝ่ายเงยหน้าขึ้นนิดๆ เพื่อจะสบสายตากับวรรณ

นี่เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนตอน ป.2 และ 3!