ฉัน : สวัสดีค่ะหมอ 

ฉันก้าวเข้าไปในห้องตรวจและยื่นดอกไม้แห้งสีม่วงช่อเล็กให้หมอพร้อมแนบจดหมายน้อยเอาไว้ด้วย

     หมอ : สวัสดีครับ....

     ฉัน : มีคนแซงคิวเข้าห้องตรวจค่ะหมอ

ยังไม่ทันที่หมอจะพูดจบฉันก็ชิงบอกหมอไปด้วยความอารมณ์เสีย

     หมอ : แต่ผมก็กดเรียกตามที่เค้าจัดคิวมาให้นะครับ

     ฉัน : ไม่ค่ะหมอ! ตอนแรกมันขึ้นว่าคิวของฉันเป็นคิวถัดไป แต่พอหมอกดเรียกมันก็ขึ้นเลขของใครมาแทนก็ไม่รู้

     หมอ : เดี๋ยวผมไปบอกพยาบาลที่ดูแลระบบคิวให้นะครับ เชิญคุณนั่งก่อนเถอะครับ

ฉันเพิ่งสังเกตว่าตัวเองยืนจังก้าอยู่หน้าโต๊ะหมอ มือค้ำบนโต๊ะอย่างหาเรื่อง เสียงที่ใช้คุยกับหมอก็แข็งกร้าวจนสังเกตได้

     หมอ : สรุปว่าคุณเป็นยังไงบ้างครับ

หมอถามขึ้นอีกครั้งด้วยความใจเย็นหลังจากฉันนั่งลงแล้วเรียบร้อย

     ฉัน : เบื่ออ่าหมอ มันเบื่อไปหมด 

     หมอ : เช่นอะไรบ้างล่ะครับ 

     ฉัน : หนังสือที่ชอบอ่านอ่า มันก็ไม่น่าอ่านแล้วอ่า อย่าว่าแต่เอามาเปิดเลย แค่เห็นมันตั้งอยู่ก็จะอ้วกใส่แล้ว รู้สึกเกีลยดหนังสืออ่าช่วงเนี้ย

     หมอ : แล้วกิจการหนังสือที่ทำอยู่ล่ะครับ

     ฉัน : ก็พยายามเบรกให้ได้มากที่สุดค่ะ พยายามไม่หาลูกค้าเพิ่ม หรือไม่พรีออเดอร์หนังสือใหม่ๆค่ะ เบื่อจะหยิบจับหนังสือทุกเล่มนั่นแหละค่ะ หนังสือเรียนก็ด้วย

     หมอ : ผมสังเกตว่าคราวนี้น้ำหนักของคุณเพิ่มขึ้นมานิดหน่อยนะ การกินเป็นยังไงบ้างครับ

     ฉัน : เดี๋ยวนี้สังเกตว่ากินน้ำหวานๆเยอะมากขึ้นค่ะ ยิ่งพวกนมชมพูเย็นหรือชาเขียวเย็น กินแล้วมันสดชื่นดีค่ะ

     หมอ : เป็นอย่างนี้มานานเท่าไหร่แล้วครับ

     ฉัน : ก็อาทิตย์สองอาทิตย์นี้แหละค่ะ

     ฉัน : อีกอย่างที่น้ำหนักขึ้นเพราะฉันกินแล้วนอนด้วยมั้งคะ

     หมอ : เพิ่งเป็นเหมือนกันหรอครับ

     ฉัน : เท่าที่สังเกตได้ก็น่าจะเพิ่งเป็นนั่นแหละค่ะ กินเสร็จแล้วมันง่วงอ่า นอนกลางวันบ่อยมากเลย เนี่ยยังคิดอยู่เลยนะว่าถ้าต้องเรียนต่อแล้วจะเรียนยังไงไหว

     หมอ : บางครั้งผมตรวจคนไข้อยู่ก็ง่วงเหมือนกันนะ แอบหาวไม่ได้ด้วย

หมอบอกฉันแล้วยิ้มที่มุมปาก

     หมอ : ผมสังเกตมาตั้งนานแล้วว่าคุณหายใจแรงมากเลย เมื่อกี้ไปทำอะไรมาหรอครับ

     ฉัน : ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่คะ ก็เข้าแถว ขึ้นลิฟท์ แล้วก็เดินมาห้องตรวจนี่

     หมอ : ทำไมหายใจแรงจังครับ เดินมาห้องตรวจนี่เหนื่อยหรอ

     ฉัน : ค่ะหมอ อาจจะเพราะอ้วนขึ้นมั้งเลยเหนื่อยง่าย น้ำหนักขึ้นนี่ ใช่มั้ยคะ

     หมอ : ใช่ครับ แล้วคุณไม่อยากออกกำลังกายบ้างหรอครับ หมอว่ามันช่วยได้นะ

     ฉัน : ไม่อ่าค่ะ แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว ขี้เกียจ อยากนอนนานๆมากกว่า น้ำหนักจะขึ้นจะลงก็ช่างมันเถอะค่ะ ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว

ฉันตอบหมอแล้วเบือนหน้าหนี เบะปากพูดด้วยความเบื่อหน่าย ถอนหายใจเฮือกใหญ่และหันหลับมามองตาหมออีกครั้ง วันนี้ดูเหมือนหมอจะสดใสเป็นพิเศษ ไม่รู้ไปทำอะไรมา

     ฉัน : ถามจริงนะหมอ หมอไม่เหนื่อยบ้างหรอที่ต้องมานั่งฟังเรื่อง negative ของคนไข้ทุกวันอย่างงี้อ่า

     หมอ : ไม่นี่ครับ มันเป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว คุณมีอะไรรึเปล่าครับ

     ฉัน : แค่รู้สึกเกรงใจหมอค่ะ ที่ต้องมานั่งฟังเรื่องของคนไข้อย่างฉัน รักษามาตั้งนานแล้วยังไม่ดีขึ้นซักที ขอโทษนะคะหมอ

     หมอ : ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ คุณก็ดีขึ้นเยอะแล้วนะถ้าเทียบกับเมื่อปีก่อนๆที่ผมเพิ่งรู้จัก

     ฉัน : อย่างนั้นหรอคะ หมอไม่รู้สึกท้อกับการรักษาฉันจริงหรอคะ

     หมอ : ไม่ครับ แค่เห็นคนไข้ดีขึ้นผมก็ดีใจแล้ว หรือต่อให้ไม่ดีขึ้นเลยผมก็จะรักษา จะชวนมาคุยกันจนกว่าจะดีขึ้น

     หมอ : แล้วมีเรื่องอะไรจะเล่าให้ผมฟังอีกบ้างครับ

     ฉัน : อาทิตย์ที่แล้วเฟลมากเลยค่ะ เพิ่งโดนลูกค้าตำหนิมาเยอะมาก

     หมอ : อ้าว ทำไมละครับ ไปทำอะไรมา ไหนเล่าให้ผมฟังซิ

     ฉัน : ก็เมื่อปลายเดือนที่แล้วมีรายการพรีออเดอร์หนังสือ ก็เปิดพรีออเดอร์ไปปกติจนหนังสือมาส่งเมื่อวันก่อน จำได้ว่าตอนเปิดพรีมันขี้เกียจมากๆเลยรับพรีเอาไว้หลายรายการโดยไม่ได้จดที่อยู่ลูกค้า ตอนนั้นคิดว่าน่าจะจำได้ แต่เมื่อวันก่อนพอจะแพ็คของส่งก็ลืมจนได้ ตกหล่นไป 4 ออเดอร์ โดนลูกค้าทวงและด่าเปิงเลยค่ะ

     หมอ : โห แย่หน่อยเน้อ แล้วคุณจัดการยังไงครับ

     ฉัน : ก็ขอโทษขอโพยเค้าไป แล้วก็แถมของไปให้ในกล่องด้วย กลัวว่าเค้าจะเลิกติดตามเลยกลายเป็นว่าขาดทุนเพราะของแถมไปอีก เมื่อไหร่ร้านหนังสือจะมีกำไรจริงๆจังๆกับเค้าซักทีก็ไม่รู้ พูดแล้วท้อเลยค่ะ

     หมอ : ผมเป็นกำลังใจให้นะครับ แต่หมอขอเสนอว่าต่อไปควรจะจดรายละเอียดทุกออเดอร์ไม่ว่าจะจำได้หรือไม่ก็ตามดีกว่านะครับ

     ฉัน : นั่นสินะคะ ปกติก็ทำอย่างนั้นทุกออเดอร์ แต่พรีออเดอร์รอบล่าสุดมันขี้เกียจนี่คะ

ฉันนั่งมองหมอ N พิมพ์คอมพิวเตอร์ต๊อกแต๊กๆโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ทั้งห้องมีเพียงเสียงคีร์บอร์ดดังก้อง หมอเหลือบตามามองฉันบางครั้งและพิมพ์อะไรซักอย่างลงไป หมอ N เป็นหมอรุ่นเดียวกับหมอ J และอีกไม่กี่เดือนพวกหมอๆก็จะเรียนจบกันไปหมดแล้ว ฉันคงจะไม่ได้เจอหมอ J อีกแล้วตลอดชีวิต แต่ก็ยังไม่เสียใจมากเท่าไหร่ เพราะเรื่องหมอ J เป็นเรื่องไร้สาระไปแล้วสำหรับฉันในช่วงนี้

     หมอ : เอ้อ ผมลืมถามไปเลย ดอกไม้ที่คุณให้นี่ให้เนื่องในโอกาสอะไรหรอครับ

ฉันนิ่งเงียบ ความรู้สึกมันเหมือนก้อนสะอื้นมันขึ้นมาจากปอดแล้วมาจุกอยู่ที่ลำคอ น้ำตาหยดแรกไหลออกมา ตามมาด้วยหยดที่สองสามสี่ และไหลนองพร้อมเสียงสะอื้น หมอมองหน้าของฉันเงียบๆ มือหยุดพิมพ์คอมพิวเตอร์แล้วปรับเก้าอี้ให้ได้ระดับ

     หมอ : เกิดอะไรขึ้นหรอครับ

     ฉัน : ฉันจำได้ว่าสมัยที่ฉันเป็นคนไข้ของหมอ C ก่อนที่ฉันจะฆ่าตัวตาย ฉันจะซื้อดอกไม้ไปให้หมอ C ทุกครั้ง เพื่อเป็นการขอบคุณและขอโทษที่เป็นคนไข้ที่ดีให้หมอไม่ได้

ฉันกลั่นกรองคำพูดออกมาด้วยความยากลำบาก พูดพลางสะอื้นฮัก หมอส่งทิชชู่มาให้ฉัน ฉันรับมาพับเป็นสี่ทบก่อนเช็ดน้ำตาที่ไหลเต็มแก้มแล้วในตอนนี้

     หมอ : ดอกไม้นี้สำหรับขอบคุณและขอโทษผมหรอครับ

     ฉัน : ใช่ค่ะ

หมอเว้นช่วงบทสนทนาระหว่างเราแล้วปล่อยให้ฉันร้องไห้ท่ามกลางความเงียบภายในห้อง

     หมอ : คิดว่าจะไปด้วยวิธีไหนครับ

     ฉัน : รมควันค่ะ ฉันสั่งซื้ออุปกรณ์ทุกอย่างไว้หมดแล้ว เหลือแค่ลงมือทำเท่านั้น

     หมอ : เมื่อไหร่ครับ มีวันที่แน่นอนมั้ย

     ฉัน : วันนี้ค่ะ

หมอเงียบไปอีกครั้ง ฉันร้องไห้ฟูมฟาย ความหงุดหงิดที่ถูกแซงคิวเมื่อตอนต้นชั่วโมงหายไปเป็นปลิดทิ้ง หมอพิมพ์อะไรต๊อกแต๊กๆในคอมพิวเตอร์

     หมอ : แล้วทำไมถึงตัดสินใจเล่าเรื่องฆ่าตัวตายให้ผมฟังล่ะครับ ได้บอกใครไว้บ้างมั้ย

     ฉัน : ไม่ค่ะ ไม่ได้เล่าให้ใครฟังเลย กลัวเค้าจะห้ามเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา แต่ที่บอกหมอเพราะหมอนั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนี้ มาห้ามฉันไม่ได้อยู่แล้ว

     หมอ : งั้นผมคงปล่อยให้คุณกลับบ้านไปไม่ได้นะครับ

สิ้นคำพูดหมอเสียงประตูเลื่อนครืดดังขึ้นด้านหลัง พยาบาลเดินเข้ามาแล้วแตะที่ข้อศอกฉัน

     พยาบาล : ไปกันเถอะค่ะ

     หมอ : ฝากด้วยนะครับ

ฉันตัดสินใจสะบัดแขนออกจากมือพยาบาลและวิ่งออกจากห้องตรวจอย่างเร็วที่สุดเท่าที่ชุดเดรสสีชมพูจะเอื้ออำนวย กระโปรงยาวรั้งให้การวิ่งของฉันช้าลงกว่าความสามารถปกติ เสียงพยาบาลและบุรุษพยาบาลวิ่งตามมาข้างหลัง ฉันวิ่งออกมาถึงห้องโถงรอพบแพทย์ คนไข้ทุกคนมองฉันเป็นสายตาเดียว ฉันทั้งอายและเศร้าในเวลาเดียวกัน ฉันได้ชื่อว่าเป็นคนไข้จิตเวชหนีโรงพยาบาลหรือนี่ พยาบาลและบุรุษพยาบาลเข้ามาล็อกข้อศอกฉันไว้ทั้งสองข้าง แล้วดันให้ฉันเดินกลับเข้าไปในห้องปฏิบัติการพยาบาล ฉันสังเกตเห็นว่ากระดุมเสื้อตัวเองหลุดรุ่ยก่อนที่จะถูกบังคับให้ขึ้นไปนอนบนเตียง ฉันนอนร้องไห้อยู่บนนั้นไม่ได้ไปไหนอีกเลย