23 สิงหาคม 2564

     23.30 hrs.

      WG บางแคเปิดรับสมัครบุคลากรตำแหน่ง Pre Agency Leader (ผู้ช่วยผู้จัดการ) 

     สัมภาษณ์งานรู้ผลทันที

     ลักษณะงาน

1. จัดเอกสารในสำนักงาน ช่วยผู้จัดการในการดูแลทีมงาน

2. จัดสรรและพัฒนาบุคลากร

3. ฝึกอบรม เทรน เรียนรู้ระบบบริหารหน่วยงาน..."

     มาริสา : แม่!! มีบริษัทนึงส่งอีเมล์มาเชิญไปสัมภาษณ์งาน หนูจะลองไปดูนะแม่

     แม่ : ตำแหน่งอะไร แล้วตัวเองจะทำได้เหรอ ไหนว่าหางานแบบ Work from home ไง แล้วงานนี้ต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทใช่มั้ย

     มาริสา : ใช่ แต่ลองไปสัมภาษณ์ดูเล่นๆไม่เป็นไรหรอก นะๆ

     แม่ : เออๆ ตามใจ

     16 สิงหาคม 2564

     09.30 hrs.

     คนแปลกหน้า : สวัสดีค่ะ ขอเรียนสายคุณมาริสาค่ะ

     มาริสา : กำลังเรียนสายอยู่ค่ะ

     คนแปลกหน้า : คือจะโทรมาแจ้งผลการสัมภาษณ์เมื่อวันที่ 13 ค่ะ ผลออกมาว่าคุณมาริสาสัมภาษณ์ผ่านนะคะ

     มาริสา : ห่ะ! คะ?! จริงเหรอคะ

     คนแปลกหน้า : จริงค่ะ รบกวนคุณมาริสามารายงานตัวเข้าทำงานวันที่ 17 สิงหาคม เวลาเก้าโมงครึ่งนะคะ

     มาริสา : ได้ค่ะๆ ขอบคุณค่ะ

     18 สิงหาคม 2564

     10.00 hrs.

"การทำงานต่อยอดกันเป็นระบบแบบนี้ผมคิดค้นขึ้นมาเองครับ ผมจำได้สมัยนั้นผมเอาแผนการบริหารงานนี้ไปเสนอผู้บริหารใหญ่มา แล้วปรากฏว่าเขาสนใจมันมาก คุณคิดดูนะครับคุณทำยอดแค่ 40,000 บาท แล้วคุณก็ไปประกาศรับสมัครคนเข้ามาทำงานกับเราเพิ่มอีก 5 คน คุณสอนงานเค้า ให้เค้าลองขายประกัน ทีนี้พอเค้าขายได้เงินก็เข้าระบบคุณ พอยอดสะสมของคุณถึง 160,000 เมื่อไหร่คุณก็เลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการทันที ง่ายมั้ยครับ"

มาริสาขมวดคิ้วแน่น ไม่ใช่เหตุเพราะเธอมองไม่เห็นจอโปรเจ็คเตอร์ แต่เพราะคำว่า 'ทำยอด' กระเด็นออกมาจากปากผู้บริหารคนเดิมกับเมื่อวานที่เข้ามาบรรยายถึงความตรากตรำทำงานจนมาถึงจุดที่สามารถเอาเงินออกมาโปรยเล่นตามท้องถนนก็ยังได้ มาริสามองไปรอบห้อง สายตาแห่งความกระหายรายได้และความไร้เดียงสาของเด็กจบใหม่ยังฉายแววออกมาไม่จางหาย มีเพียงแต่แววตาของมาริสาเท่านั้นที่เต็มไปด้วยคำถามและความตื่นตระหนก เธอไม่ใช่คนที่สามารถไปขายประกันให้ใครได้ เธอเป็นแค่มนุษย์ Introvert คนหนึ่งที่ถ้าให้ไปสอนงานใครคงทำได้ไม่ยาก เพราะการสอนเป็นเหมือนสิ่งที่ฝังหยั่งรากลึกลงไปในตระกูลของมาริสามาตั้งแต่รุ่นยาย ทุกคนเป็นครูกันหมดยกเว้นมาริสา เธอเกลียดการเป็นครู เกลียดการสอน แต่การสอนเป็นสิ่งเดียวที่มาริสาทำได้ดี

     20 สิงหาคม 2564

     09.00 hrs.

กลิ่นแอลกอฮอล์และยาตีเข้าจมูกมาริสาเมื่อประตูอัตโนมัติเปิดออก มาริสาเดินเข้าไปในโรงพยาบาลและกดคิวที่ตู้หน้าแผนกจิตเวชผู้ใหญ่อย่างเบื่อหน่าย วันนี้เธอไม่ได้ไปทำงานเพราะมีนัดกับจิตแพทย์ที่โรงพยาบาลชื่อดังย่านสีลม ความเครียดตึงในสมองของมาริสาทำให้เธอขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว น้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างไม่ได้นัดหมาย เธอรู้สึกเครียด กังวล และสับสน งานใหม่ของเธอ...ผู้ช่วยผู้จัดการ...กลับกลายเป็นงานขายประกันให้ได้ยอดเท่าที่ผู้บริหารกำหนด และต้องไปหลอกคนหางานคนอื่นเข้ามาเป็นลูกน้องเธอ หลอกให้เขาหายอดตามเป้า แล้วเลื่อนตำแหน่งขึ้นไปเป็นผู้จัดการทีม แรกเริ่มเดิมทีมาริสาไม่คิดว่าเธอถูกหลอกมาให้ขายประกัน งานของเธอคงเป็นไปอย่างที่ในรายละเอียดงานได้บอกเอาไว้ แต่ความเป็นจริงมันโหดร้ายกว่านั้นมาก มาริสาคิดว่างานนี้อาจจะเป็นงานสุดท้ายในชีวิตเธอที่จะพยุงชีวิตเธอไปได้จนผ่อนคอนโดหมด เธออยากจะพิสูจน์ให้สังคมเห็นว่าผู้ป่วยโรคซึมเศร้าก็สามารถทนความกดดันในที่ทำงานได้ ความรั้นในความคิดของมาริสาทำให้ตัวเธอเองเครียดหนัก ใจหนึ่งเธอก็อยากลาออกมาทำงานสอนหนังสือออนไลน์ที่เธอคิดหลักสูตรเอาไว้ แต่อีกใจก็ดื้อรั้นเกินกว่าจะลาออกมาเพียงไปทำงานได้แค่ไม่กี่วัน เรื่องงานเป็นหัวข้อหลักที่เธอเอาไปปรึกษากับจิตแพทย์ที่อายุมากกว่าเธอไม่กี่ปี 

     มาริสา : ฝากอันนี้ให้หมอ J ด้วยนะคะ

มาริสาส่งกระดาษจดหมายที่พับเรียบร้อยไปให้จิตแพทย์ประจำตัวของเธอ หมอ J เป็นหมอที่มาริสารักมานานมากแล้ว ในจดหมายจารึกไปด้วยข้อความยินดีที่จะประกาศว่าเธอได้งานทำแล้ว และขอโอกาสในการติดต่อกันกับหมอ J ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งใน Social Network นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาริสาขอช่องทางการติดต่อกับหมอ J ถึงอย่างนั้นหมอก็ยังใจแข็งไม่ติดต่อเธอกลับมา

     21 สิงหาคม 2564

     13.00 hrs.

"เอาตรงๆนะมึง กูเพิ่งได้งานทำใหม่แล้วกูต้องสะสมยอดขายประกันให้ได้ 40,000 เพื่อผ่านโปร กูจะไม่บังคับมึงนะถ้ามึงจะไม่สนใจ แต่กูแค่มาโฆษณาไว้ก่อนเผื่อมึงสนอยู่ แต่ไม่สนก็ไม่เป็นไรนะ หรือถ้ารำคาญที่กูมาขายประกันก็บอกกูได้ แล้วกูจะไม่พูดเรื่องประกันอีกเลย" มาริสากดแป้นพิมพ์บน Iphone รัวเร็วแล้วส่งไปให้เพื่อนที่สนิทที่สุดในชีวิตของเธอ ความอาย ความรู้สึกผิดปะปนกันในหัวมาริสาจนเธอหน้าแดงร้อนฉ่า ก่อนหน้านี้เธอไปเสนอขายประกันในทำนองเดียวกันนี้กับลูกพี่ลูกน้องของเธอ แต่ก็ไม่สำเร็จด้วยความตงฉินของเธอเอง มาริสาไม่สามารถพูดโน้มน้าว เชื้อเชิญคนให้มาซื้อประกันของเธอได้

     22 สิงหาคม 2564

     12.00 hrs.

มาริสานั่งรถไฟฟ้าใต้ดินมาที่สีลม ที่ซึ่งเธอรู้สึกผ่อนคลายทุกครั้งที่มา ที่นี่มีทั้งคนที่เธอรัก คนที่เธอไว้ใจ และคนที่คอยให้กำลังใจเธออยู่มากมาย มาริสาหยุดยืนมองโรงพยาบาลที่เธอทั้งเคยเข้าห้องฉุกเฉินมาแล้วหลายครั้งไม่ว่าจะเพราะกินยาฆ่าแมลง กรีดข้อมือ กินยาเกินขนาด รมควัน กินยาเบื่อหนู และอีกหลากหลายวิธีเพื่อเปิดประตูนรกให้แก่ตัวเธอเอง เธอเคยถูกส่งเข้าไปนอนในวอร์ดผู้ป่วยในจิตเวชนับครั้งไม่ถ้วนเพราะหมอล่วงรู้ถึงแผนฆ่าตัวตายของเธอ ในนั้นมีพยาบาลใจดีที่คอยจับมือเธอ ให้กำลังใจเธอ และปลอบใจเธอเมื่อเธอร้องไห้ 

ตอนนี้แม้มาริสายืนร้องไห้อยู่คนเดียวบนสะพานลอยใกล้โรงพยาบาลก็ไม่มีใครมาคอยจับมือเธอ ให้กำลังใจเธอ และปลอบใจเธออีกแล้ว มาริสารนหาที่เอง คนที่ตัดสินใจไปสัมภาษณ์งานนั้น และคนที่ดื้อรั้นอยากพิสูจน์ตัวเองให้สังคมเห็นว่าผู้ป่วยโรคซึมเศร้าก็ทำงานได้ทั้งหมดนั้นเป็นตัวเธอเอง

     23 สิงหาคม 2564

     11.00 hrs.

     ผู้จัดการทีม A : น้องปิดจ๊อบได้แล้วหนึ่ง วู้หู้ววววว

เสียงปรบมือเกรียวกราวดังทั่วห้อง มีคนขายประกันได้แล้วคนหนึ่ง ถือว่าเร็วมากหลังจากผ่านการขายฝันมาเกือบ 1 อาทิตย์ มาริสานั่งหน้าเครียดและก้มลงอ่านแผ่นพับแผนประกันต่างๆ 'อย่าออกมานะน้ำตา' เธอคิดวนเวียนในใจ

     18.00 hrs.

     แม่ : ไปทำงานวันนี้เป็นไงบ้าง เหนื่อยมั้ย

     มาริสา : อืม

มาริสาวางกระเป๋าสะพายใบเก่ง ถอดเสื้อทำงานออกและทิ้งตัวลงนอนบนเตียง น้ำตาที่เก็บเอาไว้ทั้งวันไหลเอ่อออกมาจนหมอนเปียกปอน

     23.35 hrs.

     มาริสากอดตุ๊กตาแมวสามสีเอาไว้แน่น เธอใส่หูฟังและเร่งเสียงเพลงให้ดังขึ้นเพื่อให้กลบเสียงลมหวีดหวิวที่พัดไปมา เพลงของวง Coldplay ดังกระหึ่มสองข้างหู วงดนตรีที่หมอ J ชอบ วงดนตรีที่เธอฟังตามหมอ J และวงดนตรีที่เธอส่งเพลงให้หมอ J ฟังทางจดหมาย น้ำตาร่วงเผาะลงหยดแล้วหยดเล่า “ฉันมันคนไม่ได้เรื่อง ทำงานที่ไหนก็ไม่ได้ ทนแรงกดดันก็ไม่ได้ ฉันมันไร้ค่า” มาริสาพึมพำกับตัวเองเบาๆเคล้าน้ำตา มาริสาหลับตาแล้วก้าวออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าว

     มาริสา

     ชาตะ ๒๓ สิงหาคม ๒๕๓๗

     มรณะ ๒๓ สิงหาคม ๒๕๖๔

     อายุ ๒๗ ปี