.

.

.

     ลั่วปิงเหอกลับมาที่วังมารก็รีบวิ่งลงไปที่คุกใต้ดิน เมื่อเห็นร่างของคนผู้หนึ่งที่คล้ายมนุษย์แต่ก็มิใช่มนุษย์...

     ราชาสามภพผู้ยิ่งใหญ่คุกเข่ากับพื้นหินที่เต็มไปด้วยคราบเลือดแห้งกรัง ตระกองกอดร่างไร้ลมหายใจพลางกล่าวเสียงสั่นราวกับกำลังสับสน

     "เสิ่นชิงชิว ไม่สิ...ซือจุนของข้า...ผิดพลาดที่ตรงไหนหรือ?.. ทำไมถึงเป็น 'มัน' ที่ท่านใจดีด้วย ทำไมมันถึงได้รับความเมตตาและความรักจากท่าน...

     ซือจุน...เป็นข้า...เป็นศิษย์มิได้หรือขอรับ?.."

     ลั่วปิงเหอถ่ายปราณทิพย์ไปให้ร่างนั้นไม่หยุดหย่อน พลางกอดแน่นขึ้นไปอีก

     "ซือจุน...ตอนนี้ศิษย์รู้แล้ว... ศิษย์มันโง่เอง ศิษย์ผิดไปแล้ว...ซือจุน ซือจุน กลับมาเถิดได้โปรด ศิษย์ขออภัย ได้โปรด..."

     ราชาสามภพอ้อนวอนต่อศพของผู้ที่เขาเคยตราหน้าว่าเป็นเศษสวะในคราบเซียน แต่ช่างน่าเสียดาย...

     ที่คนตายก็ยังเป็นคนตายอยู่วันยังค่ำ

.

.

.

     ซือจุน... ซือจุน

     วิญญาณของเสิ่นชิงชิวที่อยู่ข้างๆลั่วปิงเหอทวนคำนั้นซ้ำไปมา และพลันแค่นหัวเราะเมื่อลั่วปิงเหอเอ่ยถามว่าผิดพลาดที่ตรงไหน

     เขายิ้ม นั่นสินะ... ผิดพลาดที่ตรงไหนกันหนอ?..

     เป็นเพราะชีเกอที่ไม่มารับเขา

     เป็นเพราะเขาทารุณลั่วปิงเหอ

     ...หรือเป็นเพราะ...ลั่วปิงเหอที่ฆ่าเขา?

     "เดรัจฉาน" เสิ่นชิงชิวแค่นเสียง ยิ้ทเยาะเย้ยไปทีหนึ่ง นึกอยากจะยันแผ่นหลังกว้างขึ้นมาเล็กน้อย

     ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมเขาถึงถูกผูกติดกับลั่วปิงเหอน่ะหรือ... หึ ก็เพราะไอ้หมาพันทางแซ่ลั่วมันตรึงวิญญาณเขาเอาไว้อย่างไรเล่า! ช่างน่าหงุดหงิดจริงๆ

     เสิ่นชิงชิวมองลั่วปิงเหอที่กอดศพเขาเอาไว้พลางถ่ายปราณทิพย์ให้ไม่หยุดหย่อนก็อดรู้สึกถึงความย้อนแย้งในใจ

     "เป็นถึงศิษย์ชิงจิ้งเฟิง ทำไมถึงต้องร้องไห้?.." เขากล่าวอย่างระอา หรือเพราะตายแล้วจึงทำให้ปลงกับความแค้นกันได้นะ? จะเรื่องของเยวี่ยชิงหยวนหรืออะไรเขาก็ไม่อยากคิดแล้ว...ในเมื่อเห็นตัวต้นเรื่องทรมานปานนี้ เขาก็สะใจจะแย่อยู่แล้ว

     เสิ่นชิงชิวก้มตัวลงไปตบหัวราชาสามภพอย่างนึกสนุก

ป๊าบ!

     ลั่วปิงเหอสะดุ้ง "ใคร!" เขาหันมาตวาดแต่ก็ยังไม่วางร่างของเสิ่นชิงชิวลงราวกับทะนุถนอมเป็นหนักหนา

     "อะ..." ใบหน้าหล่อเหลาดูโง่งมขึ้นมาชั่วขณะ เสิ่นชิงชิวขมวดคิ้ว ใช้มือโบกตรงหน้าลั่วปิงเหอราวกับกำลังทดสอบอะไรบางอย่าง

     ลั่วปิงเหอคว้ามือนั้นทว่าก็คว้าได้เพียงอากาศ แต่เขาก็ไม่สนใจ ลั่วปิงเหอร้องเรียกคนตรงหน้าเสียงดังพร้อมกับแววตาระยิบระยับ

     "ซือจุน! ซือจุน!"

     เสิ่นชิงชิวกะพริบตาปริบๆ

     นี่มันเรื่องอะไรกัน?

.

.

.

     ช่วงนี้ราชาสามภพ ลั่วปิงเหอดูจะวิปลาสไปแล้วหลังจากหายหน้าหายตาไปหลายวัน และในวันนี้ข้ารับใช้เห็นเขาที่ศาลากลางน้ำ กำลังนั่งปักธูปลงบนอาหารและทำราวกับกำลังเซ่นไหว้อะไรสักอย่าง แต่เมื่อเข้าไปใกล้ศาลาเหล่าข้ารับใช้ก็ต้องขนลุกซู่...

     'ซือจุน' คือคำที่ราชาของพวกเขาเรียกขานออกมา...

     แต่ว่า...เสิ่นชิงชิวผู้นั้นตายไปแล้วมิใช่หรือ?..

____________________

     ตอนแรกตั้งใจจะแทงปิงเกอให้ตายคาฟิค แต่ก็แทงไม่ลง+กับความง่วง เลยออกมากาวๆแบบนี้ค่ะ 555

     ส่วนตัวเราว่าลั่วปิงเหอก็ยังเป็นลั่วปิงเหอนั่นล่ะค่ะไม่ว่าจะออริหรือแบบที่เป็นอยู่ เขาเพียงอยากได้รับความรักจากซือจุนของเขา แล้วพอไม่รักตอบก็เป็นแบบนี้ ฆ่าทุกคนที่สำคัญกับเขาแถมยังพลั้งมือฆ่าเขาโดยไม่ได้ตั้งใจอีกต่างหาก (โถ่เอ้ย...)

     อ้างอิงจากตอนที่ปิงเม่ยบอกว่าจะทำลายทุกสิ่งที่สำคัญกับซือจุนแล้วให้ซือจุนมองแค่เขาคนเดียวนั่นล่ะค่ะ แต่ปิงเม่ยยังได้รับความรักเลยไม่จับซือจุนขังหั่นเป็นชิ้นและยังคงเป็นแม่นางลั่วผู้น่ารัก แต่ปิงเกอเนี่ยสิ 555

 ปล. ขอตั้งชื่อฟิคนี้ว่า เรื่องสยองของราชาสามภพกับซือจุนของเขาที่ตายไปแล้วค่ะ 5555