"Gonjiam : Haunted Asylum" 

"........ นั่นมันหนังผีนี่!" พร้อมกับฟาดมือออกไปที หวังจะตีคนตรงหน้าสักป้าบแต่เหมือนจะรู้ทางผมไปซะหมด จ้านเกอถึงได้เบี่ยงหลบได้ง่าย ๆ แถมยังมีหน้ามาหัวเราะอีกต่างหาก

"ถ้าหวังเหล่าซือไม่ไป งั้นนอนเฝ้าห้องคนเดียว...ระวังน้า" 

ผู้ชายอายุจะ 27 ตรงหน้าผม คนที่บางคนก็บอกเงียบขรึมเป็นผู้ใหญ่ บางคนก็บอกเข้าถึงง่ายแต่มีโลกส่วนตัวสูง แต่ไหงเขาถึงขี้แกล้งเหมือนเด็กสามขวบขนาดนี้ล่ะครับ

"ไม่มีทาง" ใครจะยอมนอนกินน้ำส้ม* แล้วปล่อยให้จ้านเกอไปดูหนังกับคนอื่น 

"จะไปหรอ" สีหน้าเขาดูไม่ได้ประหลาดใจ แต่ก็เหมือนจะไม่อยากแกล้งผมขึ้นมา "ฉันล้อเล่นหรอกนะ ยังมีต้าเกอกับคนอื่น ๆ ไม่ได้ไปด้วย นายอยู่กับพวกเขาระหว่างรอพี่กลับมาก็ได้"

"ไม่เอา ผมไปด้วย" 

"สมกับเป็นทั่น" แล้วเขาก็ยิ้ม

.

.

.

"อี้ป๋อ ป๊อปคอร์นมั้ย" คนที่นั่งข้างผมทางซ้ายยื่นของกินมาให้ แต่ผมส่ายหน้าและบอกปฏิเสธ ใครจะไปกินอะไรลงครับ ในโรงหนังมืด ๆ น่ะไม่เท่าไหร่ แต่ความรู้สึกหลอนประสาทนี่มันอะไรกัน ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าผมมานั่งทำอะไรตรงนี้

"เห้ย"

"เห้ย !!" เพราะเสียงเห้ยจากฝั่งขวามือ ทำเอาผมสะดุ้งตัวร้องตามไปด้วย ขนแขนลุกชัน รู้สึกถึงไอเย็น ๆ ที่รอบคอ คว้าอะไรได้ก็คว้า

มือที่ตบมาบนหลังผมเบา ๆ เกือบทำผมหลอน ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงคุ้นเคยข้างหู และกลิ่นหอมเฉพาะตัวที่ลอยฟุ้งอยู่ตอนนี้ พอรู้สึกตัวถึงได้รู้ว่าตัวเองแทบจะฝังร่างเข้าไปในอ้อมกอดของจ้านเกอทั้งตัวแล้ว

"อี้ป๋อ ไม่เป็นไร  จี้หลี่แค่ทำของหล่น" 

ผมร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก  อยากจะหันไปส่งสายตาเย็นชาให้จี้หลี่สักที แต่สถานการณ์นี้มันไม่ได้จริง ๆ ฝากไว้ก่อนละกัน

พอผมเงยหน้าขึ้นมา ผมก็เจอกับตาโตใสแจ๋วที่สะท้อนความกังวลเอาไว้ห้าส่วน ขบขันอีกสองส่วนของจ้านเกอ แต่ใครจะสนล่ะ วินาทีที่ดนตรีประกอบหลอนหูดังขึ้น ผมก็แทบจะสิงเข้าไปในร่างจ้านเกอ มุดหัวเข้าบ่าและนั่งกอดแขนขวาของเขาไว้ไม่ปล่อยตลอดเรื่อง

เรื่องคีฟคูลน่ะ เอาไว้ใช้แค่หน้ากล้องก็พอแล้ว

.

.

.

"เอ๊ะ ทำไมบนตัวจ้านเกอมีป๊อบคอร์นติดอยู่เต็มไปหมดเลยล่ะ" จั่วเฉิงถามขึ้น

พอออกมาจากโรงหนัง (ที่ผมไม่ได้ลืมตาเลยตั้งแต่ต้นจนจบ) มาเจอกับแสงไฟ ทุกคนถึงหันมาเห็นว่าบนตัวเซียวจ้านมีป๊อบคอร์นติดอยู่ บนผมบ้าง บนปกเสื้อที่พับอยู่บ้าง

ผมเองก็มองด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเจอเข้ากับสายตาจ้านเกอที่ชำเลืองมาที่ผมแว๊บนึงก่อนจะตอบ

"พอดีไปปัดโดน มันเลยหกใส่ตัวน่ะ" จ้านเกอยิ้ม คนอื่นหัวเราะ ส่วนผมน่ะ ได้แต่คีฟลุคหน้านิ่งและขอโทษขอโพยในใจเท่านั้น

เดี๋ยวผมกลับไปชดใช้ให้แล้วกันนะ... จ้านเกอ

.

.

.

ระบบ : ภารกิจเสร็จสิ้น !

คุณ : เดี๋ยว ! ตกลงที่ให้เข้ามาในระบบ ให้ทำภารกิจอะไรไม่ทราบ

ระบบ : ถ้ำมองไง !

คุณ : .............  / แถบดำขี้นสามขีด

ระบบ : ระบบเพิ่งเปิดตัวจึงยังไม่สามารถป้อนข้อมูลซับซ้อนได้ ขอตัว

คุณ : เดี๋ยวก่อน !

ระบบ : อ้อ ลืมอธิบายใช่มั้ย น้ำส้ม* มีสำนวนจีนอะไรสักอย่างที่พูดถึงส้ม แล้วแปลว่า หึง หากอยากรู้เพิ่ม สามารถใช้เงินหยวนแลกค่าวิจัยค้นคว้าเพิ่มได้

คุณ : .............  / แถบดำขี้นสามขีด

ระบบ : ใครไม่เข้าใจเรื่อง กลบหลุม ให้ไปอ่านนิยายของโม่เหล่าซือเรื่อง ตัวร้ายอย่างข้าจะหนีเอาตัวรอดยังไงดี ปรากฎอยู่ในหน้าใดหน้าหนึ่งจากพันกว่าหน้า

คุณ : .............  / แถบดำขี้นสามขีด

ระบบ : ไว้พบกันใหม่ช่องโหว่หน้า (หากมี) 

ระบบเข้าสู่สลีปโหมดเสร็จสิ้น

#ระบบป๋อจ้าน

รั่วมาก แต่เพลินดี ขอบคุณค่า 555555

Cover Photo Credit: a Chinese artist as marked in the picture below