เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
5 square : บันทึกถึงคนในบันทึกsister_jinx
First Square : ห้องสี่เหลี่ยม
  • First Square : ห้องสี่เหลี่ยม
                    -18march xxxx-
     


            ฉากแรกที่เราเจอกันไม่ได้มีอะไรพิเศษ..
    โคตรแตกต่างจากในภาพยนตร์ที่เราเคยดู
    เวลาที่เปิดตัวพระเอกนางเอก มันควรจะต้องมีสัญญาณอะไรบางอย่างสิวะ

    อย่างเช่น มีสถานการณ์บางอย่าง จังหวะดนตรีที่เปลี่ยนไป
    หรือการปรบมือเกรียวกราวต้อนรับ
    แต่ก็นั่นแหละ เราทั้งคู่ต่างไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่านางเอกหรือพระเอกเลย
     
    ประตูไม้เก่าๆทรงสี่เหลี่ยมถูกเปิดออกอย่างร้อนรน
    สายแล้ว ..
    ใช่ 
    เรามาสาย

    ไม่รู้จะโทษที่ตัวเองตื่นช้า
    หรือมัวแต่ไปนั่งไดร์ผมอย่างไม่ได้ร้อนใจ
    หรือความคิดกร่างๆแบบที่เรามีสิทธิ์ในการมาสายได้

    โทษทั้งหมดนั่นเลยแล้วกัน

    .
    .

    ทันทีที่ประตูเปิดออก
    เราก็พบกัน
    พบกันในห้องสี่เหลี่ยมธรรมดาห้องนั้น
    แม่งโคตรธรรมดาเลย

     
    จำไม่ได้ว่าแกหันมามองมั้ย ?

    แต่เราเห็นแกแทบจะในทันที
    /ใช่สิ ก็แกนั่งอยู่แถวหน้าสุดใกล้เคียงกับบริเวณที่เรากำลังจะต้องเดินไป

    แกน่าสนใจตั้งแต่ตอนที่พบกัน
    (อาจจะเพราะผิวขาว ทรงผม
    โอเค เป็นผู้ชายที่โอเคมากคนหนึ่งสำหรับการมองแบบสแกนครั้งแรก
    และในห้องนั้นมีผู้ชายแทบจะนับนิ้วได้ มันก็ควรจะเด่นแหละว่ะ)

    เพียงแต่ว่าตอนนั้นเรายังไม่ได้คิดที่จะสนใจ

    วันนั้นเราต่างคนต่างมาทำหน้าที่ของตัวเอง
    แต่หน้าที่ของเราดันสัมพันธ์กันอย่างไม่น่าเชื่อ
    หน้าที่ของเราคือดูแลแก และหน้าที่ของแกคือการให้เราดูแล
    แต่ก็แค่ชั่วคราว พอเวลาในห้องนั้นหมด
    ทุกอย่างก็ควรจะจบลง 
    เหมือนกับคนอื่นๆ
     
    “อยากรู้จังว่าพี่พูดกับแฟนพี่แบบไหน?” แกถาม
    และนั่นถือเป็นการเริ่มต้นบทสนทนาอย่างเป็นทางการ
    หลังจากที่เราได้แต่เทียวมาเทียวไป คุยกับคนนู้นทีคนนั้นทีตามหน้าที่ของตัวเอง
    ต้องแสร้งทำตัวร่าเริง สรรหาถ้อยคำหวานหู พูดคุยกับทุกคนด้วยความเป็นมิตร
    ถามนู่นนี่เพื่อให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงความใส่ใจ แต่มันก็เป็นแค่หน้าที่เท่านั้นแหละ
    ถึงจะตั้งใจทำ แต่ก็ไม่ฏิเสธหรอกว่านั่นไม่ใช่ตัวเราทั้งหมด

    เอาจริงๆนะ
    ไม่รู้เหมือนกันว่าหลักที่ถูกต้องในการเปิดบทสนทนาเป็นแบบไหน
    แต่สำหรับคนที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก
    เราถือว่าแกทำได้ดีทีเดียว
     
    “ก็ไม่ได้พูดแบบนี้แล้วกัน” เรายิ้ม
    แกยิ้ม 
    เรารู้สึกเหมือนถูกอ่านใจ
    ในห้องสี่เหลี่ยมห้องนั้น เราถูกต้อนจนมุมทั้งสี่ด้าน
     

    แล้วทั้งหมดก็เริ่มต้นขึ้น .
     
     
     
     
     
     

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in