นายก็ไม่ใช่คนที่สะดุดตาเราขนาดนั้น จะว่ายังไงดี

ไม่ใช่ประเภทที่มองหนึ่งครั้งแล้วใจเต้นน่ะ 

ช่วงพัก พักจากกิจกรรมอะไรสักอย่าง 

เราเดินไปที่กระเป๋า ไม่แน่ใจแฮะ เพื่อหยิบอะไรสักอย่าง 

วุ่นวาย ไม่ใช่แค่เราแต่เป็นทุกคน เดินสวนกันอย่างวุ่นวาย 

สวนไซปาร์คเล็ก ๆ มีต้นไม้สูงที่มีใบห่าง ๆ มีต้นไม้ประดับต้นเล็ก ๆ ความสูงเท่าคนหนึ่งคน

ม้านั่งปูนที่ถูกใช้เป็นที่วางข้าวของ กระเป๋าเกือบร้อยใบ ขวดน้ำอีกกว่าห้าสิบขวด 

แดดช่วงสิบเอ็ดโมงที่พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะส่องแสงแทรกลงมาระหว่างใบไม้

พื้นปูนใต้เท้าของเราน่าจะร้อนระอุ แว่บนึงมันน่าจะมีไอความร้อนระลอกหนึ่งลอยขึ้นมาด้วยซ้ำ

แว่นตาของนายสะท้อนกับแสงที่ลอดผ่านลงมา 

เสื้อแขนยาวสีดำที่ถูกพับแขนขึ้นน้อย ๆ นั่นอยู่ดีดีก็น่ามอง

ผมม้าที่ปรกหน้าผากของนายมีบางส่วนที่งอม้วน ก็..ดูน่ารักขึ้นมากทีเดียว

 

เรามองกลับไป และ..นายอยู่ตรงนั้น 

ระยะห้าเมตรที่ทำให้เรามองนายไม่เหมือนเดิม 

ระยะที่ทำให้เราขีดเส้นความสัมพันธ์ของเรากับนายในอนาคตได้ทันที

เราจ้องปากเล็ก ๆ และจมูกของนายอย่างเหม่อลอยอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งเต็ม ๆ

เป็นอึดใจที่สองหูเราไม่ได้ยินเสียงของเพื่อนหลายชีวิตที่อยู่ข้าง ๆ

เป็นอึดใจที่แดด และความร้อนในช่วงสิบเอ็ดโมงนี้ไม่ทำให้เรารู้สึกหงุดหงิด

เป็นอึดใจที่หัวใจของเรากระตุกไปหนึ่งรอบถ้วน ..เราอมยิ้มกับตัวเอง

โห ย้อนกลับไปอ่านข้างบนใหม่ไหม 

ไหนใครบอกว่านายไม่ใช่คนที่ควรสะดุดตาขนาดนั้นกันนะ