ฉันมองหน้าเพื่อนสนิทสลับกับไอ่เด็กนั่น

ก่อนเธอจะหยุดเดินแล้วทักเด็กคนนั้น คนที่ฉันได้แต่มองมาตลอด

อา ไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย ฮะ ๆ 

ฉันเก็บความสงสัยไว้แล้วถามออกไปในตอนที่เราทั้งคู่กำลังจะกลับ 

หูฉันดับไปชั่วขณะ เธอยังเล่าอะไรอีกนิดหน่อยแต่ฉันสูญเสียความสามารถในการรับฟังไปแล้ว

ฉันหัวเราะออกเสียงดัง ๆ ก่นด่าความงี่เง่าและความรู้สึกบ้า ๆ ไร้สาระของตัวเองเป็นสิบ ๆ รอบ 

อวยพรให้เธอกับเขาระมัดระวังและค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไปในความสัมพันธ์ 

ดอกไม้ดอกนั้น มีผีเสื้อแสนสวยมาตอมแล้วแหละ 

เป็นผีเสื้อที่น่ารัก และเป็นเพื่อนสนิทฉันเอง

.

.

.

.

.