_______ #createourjikook

มนุษย์ทุกคนมีศรัทธา มนุษย์ทุกคนมีความเชื่อ

และทุกการกระทำก่อให้เกิดผลที่ตามมา

ศรัทธาและความเชื่อเองก็ก่อให้เกิดสิ่งที่ยากจะเข้าใจ

“ ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก!! “

เสียงตะคอกที่ดังตามมาหลังความเจ็บที่แก้มซ้าย จีมินเลือกที่จะไม่เงยหน้ามองบุพการี หันหลังเดินออกจากบ้านแบบไม่ต้องรอให้ไล่ซ้ำ

กลางดึกในวันทำงานช่วงเงียบเหงา ถนนร้างผู้คนมีเพียงเขาที่เดินอยู่ ในเวลาที่ควรนอนอยู่บนเตียง จีมินกลับไม่รู้ว่าตัวเองต้องไปที่ไหน

เสียงคลื่นจากไกลๆ เรียกความสนใจให้หันมอง ปลายเท้าเปลี่ยนทิศทางมุ่งตรงสู่ชายหาดยามค่ำคืน

คลื่นลูกใหญ่ลูกแล้วลูกเหล่าซัดเข้าฝั่ง ดวงตาสีหม่นมองทะเลที่ไร้ขอบเขต ความรู้สึกเหมือนสิ่งที่อยู่ในนั้นกำลังเรียกเขาไหลเข้ามา ฝ่าเท้าก้าวเดินเข้าหาน้ำที่สะท้อนท้องฟ้ายามราตรี 

“ ร้องไห้ทำไมนะ“ เสียงแผ่วเบาดังอยู่ใกล้จนเหมือนพูดอยู่ข้างหู

จีมินสะดุ้งพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองเดินลงทะเลจนน้ำสูงเกือบท่วมอกใจหายวาบ เมื่อรู้ว่าตัวเองเกือบทำอะไรลงไป

ปาดน้ำตาบนหน้าลวกๆ หันมองรอบตัวอย่างต้องการขอบคุณคนที่เรียกสติได้ทันเวลา

หากแต่เสียงที่เหมือนอยู่ใกล้เพียงเอื้อม แต่พอมองหากลับไร้วี่แวว 

ท่ามกลางทะเลอันกว้างใหญ่มีเพียงจีมินที่ยืนอยู่

ลมหนาวพัดผ่านพาให้หนาวเหน็บจนถึงกระดูก จีมินกัดฟันเดินขึ้นฝั่ง น้ำเค็มของทะเลพาให้เหนียวตัวมากกว่าเดิม ส่ายหัวด้วยความหงุดหงิด ก่อนทรุดตัวนั่งบนชายหาด

“ โดยไล่ออกจากบ้านเหรอ“ เสียงแผ่วเบาเหมือนครู่

จีมินหันขวับ ตกใจจนหลุดอุทานเมื่อเห็นคนนั่งอยู่ข้าง ทั้งๆมองดูดีแล้วว่านอกจากเขาที่นี่ก็ไม่มีใครอีก

“ ว่าไง ไม่มีที่ไปใช่ไหม “ พูดซ้ำเหมือนต้องการตอกย้ำ

จีมินมองคนหน้าขาวที่ตีหน้านิ่งเหมือนครู่ไม่ได้ถามอะไรแปลกๆ กับคนที่ไม่รู้จัก เขารู้สึกได้ว่าตัวเองโกรธเล็กน้อยที่ถูกจี้ใจดำ

“ มาสิ “

มองฝ่ามือขาวที่ยื่นมา ก่อนจะเงยกลับไปมองดวงตากลมโตราวท้องนภา

“ มาด้วยกัน“

“ อย่าไปอยู่ใกล้ทะเลเลย“

สองข้างทางเงียบสงบ จีมินเดินตามมือที่จูงมาตลอด พึ่งสังเกตว่าคนตรงหน้านอกจากเสื้อแขนยาวมีระบายเหมือนหลุดออกมาจากละครย้อนยุคสักเรื่อง กับกางเกงสีขาว อีกคนก็ไม่มีอะไรติดตัวเลยแม้แต่รองเท้า

จีมินขมวดคิ้วตั้งใจจะเอ่ยปากถาม

“ ถึงแล้ว “

เสียงนุ่มเอ่ยขัด ความหมายของมันทำให้จีมินต้องเงยหน้ามองและนั้นก็ทำให้เขาสับสนว่าตัวเองเดินมาไกลแค่ไหนกัน

“ ไหนบอกอย่าอยู่ใกล้ทะเล “

“ ทำไมละ “

“ นี่มันติดทะลเลยนะคุณ “

“ แต่มันอยู่สูงกว่ามากเลยไม่ใช่เหรอ เข้ามาสิ “

จีมินกลอกตา เดินตามคนใส่ชุดเหมือนกินเจเข้าประตูไป

ตัวบ้านเป็นบ้านชั้นเดียวทำจากไม้ทั้งหลัง ตั้งอยู่ริมผาสูงที่พอมากลงไปจะเห็นน้ำซักเข้ากับฝั่งตลอดเวลา

“ นายชื่ออะไร“

“ จีมิน“ 

พูดขอบคุณเบาๆ เมื่ออีกคนหายไปแล้วกลับพร้อมกับช็อคโกแลตอุ่นแก้วหนึ่ง

“ คุณละ“

ใบหน้าขาวทำหน้าแปลกใจ ก่อนเงียบไปสักพัก

“ เรียกจองกุกก็ได้“

“ อะผ้าเช็ดตัวนายไปอาบน้ำสิ“

จีมินรับมา แม้จะเกรงใจอยู่บ้างที่ต้องให้คนแปลกหน้าช่วยขนาดนี้ แต่จะให้อยู่ทั้งๆ ตัวเปียกอย่างนี้ในบ้านเขา คงจะเป็นเรื่องที่น่าอายยิ่งกว่า

ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน เพราะเจ้าของบอกว่าที่นี่มีห้องน้ำอยู่ห้องเดียว

กลิ่นหอมละมุนลอยคละคลุ้งกว่าในห้องนั่งเล่น จีมินทำเป็นไม่รับรู้และรีบทำธุระให้เสร็จ

เดินออกมาก็เจออีกคนนั่งทำหน้าไร้อารมณ์จองหน้าจอทีวีอยู่ จีมินเดินมานั่งข้างๆ อีกมือก็ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเดิมเช็ดผม

จองกุกขมวดคิ้ว

“ ผ้าเช็ดผมอยู่ในตู้ ถ้านายอยากได้ “

จีมินส่ายหัว ก่อนจะหันไปพิจารณาคนข้างตัวดีๆ

“ คุณอายุเท่าไร“

“ ทำไมละ “

“ คุณจะช่วยเด็กที่ใจแตกทุกคนไม่ได้หรอกนะ “

“ นายใจแตกเหรอ“

“ นั้นไม่ใช่ที่ผมพยายามจะสื่อ “

“ ฉันก็ไม่ได้ช่วยทุกคน นั้นคือที่พยามยามจะสื่อ “

“ ปกติฉันไม่ยุ่งกับมนุษย์ด้วยซ้ำ “

จีมินงุนงงกับประโยครูปประโยคแปลกๆ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถาม เสียงหวานก็พูดขัดอยู่ร่ำไป

“ หิวไหม “

“ อ- อืม “

หัวข้อเรื่องถูกเปลี่ยนกะทันหัน จีมินมองดวงหน้าหวานที่ฉีกยิ้มน้อยๆ เหมือนล่อลวง

“ เหรอ “

“ แต่ฉันทำไม่เป็นหรอกนะ “

มันน่าโดนฟาดนัก

มื้อดึกคืนนั้นจบลงด้วยฝีมือจีมิน ข้าวห่อไข่ง่ายๆ กลับเรียกรอยยิ้มที่กว้างที่สุดของจองกุกออกมาได้ ดวงหน้าเยาว์วัยที่ประดับด้วยรอยยิ้ม ดูดีกว่าหน้าตาไร้อารมณ์เป็นไหนๆ

“ แต่ใจนะว่าไม่นอนเตียงด้วยกัน “

“ ครั้งที่ห้า จองกุก ผมแน่ใจ “

พยักด้วยหน้าดื้อๆ เป็นเชิงว่าเข้าใจ แน่เชื่อเถอะ เดี๋ยวอีกสิบนาทีก็ถามอีก คิดได้ไงว่าจะแค่นอนด้วยกันเฉยๆได้ จองกุกคิดได้ยังไงว่าคุณปาร์คที่ใจแตกตั้งแต่สิบสามคนนี้จะแค่นอนเฉยๆ

“ บนพื้นมันแข็- “

“ จองกุก ถ้าไม่หยุดถามผมจะไปนอนหน้าบ้าน “

และค่ำคืนอันสงบก็กลับมา

คืนนึงผ่านไปไวเหมือนฝัน เหมือนแค่หลับตาไปแค่พักหนึ่งก็เช้าเลย

จีมินบิดขี้เกียจไล่ความง่วงงุน อมยิ้มเมื่อเห็นก่อนกลมๆ ขยับมาชิดริมข้างเขาจนเกือบจะตกเตียง

สีฟ้าใสผ่านหน้าต่าง บอกได้เป็นอย่างดีว่าอากาศข้างนอกดีแค่ไหน จีมินยิ้ม ก้าวผ่านประตูเพื่อสัมผัสอากาศยามเช้า

รอยยิ้มค่อยๆ สลาย ความทรงจำเมื่อคืนย้อนกลับมาราวกับกำแพงกั้นพังลง ความหนักอึ้งในจิตใจกดทับจนรู้สึกหายใจลำบาก

ขาสองข้างก้าวเดินเข้าใกล้ริมผาสูง ดวงตาคมสองพร่ามัวด้วยหยาดน้ำ 

เพียงแค่ครู่เดียวร่างทั้งร่างหล่นลงสู่ห้วงทะเล

จองกุกสะดุ้งสุดตัว ใบหน้าน้อยๆ ชื้นเหงื่อเต็มสองข้างขมับดวงตากลมตื่นตัวรีบก้มมองคนที่เคยนอนข้างเตียง ฟูกอุ่นเพียงนิดบอกได้ว่าอีกคนลุกออกไปสักพักแล้ว

ร่างในชุดสีขาวรีบรุดออกจากบ้านอย่างไม่เสียเวลาหา เขารู้ดีแล้วว่าอีกคนอยู่ที่ไหน

ที่ๆไม่ควรอยู่มากที่สุด

“ เลเวียธาน!!! “

เสียงนุ่มตะโกนอย่างสุดเสียง มองพื้นน้ำที่เงียบสงบไร้การตอบกลับ จองกุกไม่มีทางเลือก ตัดสินใจกระโดดลงหน้าผา

แรงปะทะจากลมไม่มีความหมายสำหรับเขา และก่อนที่ปลายเท้าขาวจะแตะน้ำ ร่างทั้งร่างถูกตรึงไว้กลางอากาศ

จองกุกตวัดสายตาลงใต้น้ำ เงามหึมาสีดำทะมึนกินพื้นที่ไปจนสุดลูกหูลูกตา

ตาสีเหลืองอำพันเปิดขึ้นสบดวงตาสีดำสนิทของจองกุก

“ มันตายแล้ว“

จองกุกกำหมัดแน่น เขารู้เลเวียธานพูดถูก เขาสัมผัสไม่ได้ถึงชีวิต

“ ปล่อย— เขา“

“ มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า“

“ เจ้าล่อลวงเขา“

“ ข้าไม่มีสิทธิ์แตะต้องผู้ที่ต้องการมีชีวิตอยู่ 

 เจ้ารู้ดี“

 ไร้ขอโต้เถียง

 เลเวียธานล่อลวงได้แค่ผู้ที่คิดจะตายอยู่แล้ว

 นั้นคือกฎ

“ ว่าแต่เจ้าเถอะ“

“ ลืมเลือนไปแล้วหรือ ว่าเจ้าคือสิ่งใด “

ความเหน็บหนาวกลืนกินหนึ่งชีวิตที่หลุดลอย ร่างของคนผู้หนึ่งค่อยๆ จมลงสู่ก้นทะเล กลับคืนสู่นิทราอันเงียบสงบที่ไม่มีทางตื่น

ราวกับถูกกระชากขึ้นด้วยแรงมหาศาล  เปลือกตาที่ซีดเผือดอย่างคนตายไปแล้วเปิดขึ้น ดวงตาสีหม่นสับสนว่ากำลังพบเจอกับอะไรอยู่ และก่อนจะทันได้ตั้งตัว

“ เฮือกก“

มวลน้ำมหาศาลล่นออกมาทั้งจากปากและจมูก จีมินไอจนตัวโยน ไอจนกลัวว่าจะเครื่องในจะไหลออกมากองกันข้างนอก

สะดุ้ง เมื่อสัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่ลูบแผ่นหลังเบาๆ และพึ่งรู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองกำลังลอยอยู่กลางทะเลโดนมีใครบางคนพยุงอยู่

จีมินหันมองดวงหน้าหวานที่เป็นคนพยุง จองกุกฉีกยิ้มกว้างแม้จะยังมีท่าทีเหนื่อยอ่อน

“ คุณเป็นพระเจ้าเหรอ “ ร่างขาวหัวเราะเสียงใสให้กับคำพูดไร้เดียงสา 

 จีมินค่อยๆ ถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดโดนที่ตัวเขาไม่แม้แต่จะคิดขัดขืน เพียงหลับตาลงอย่างอ่อนล้า

“ จีมิน“ เสียงหวานพูดกระซิบรดปลายหู

“ พระเจ้าไม่คืนชีวิตให้นายหรอกนะ“

“ และฉันดีใจที่ได้นายกลับมา “

ทุกความเชื่อล้วนสร้างสิ่งที่มนุษย์ไม่เข้าใจ

ทุกความเชื่อ

—————————

ไม่รู้จะเข้ากับหัวข้อไหม 

แต่ใจอยากเล่นด้วยมากเลยนาย

acl.