เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
#247kaihunjibi_girl
Dear Oh Sehun,



  • ถึง       โอเซฮุน

     

              ขอบคุณสำหรับการมีอยู่ของคุณบนโลกใบนี้

              ขอบคุณสำหรับรอยยิ้มที่ทำให้ผมพบเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ แม้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจจะหยิบยื่นมันให้ผม

              ขอบคุณทุกการกระทำที่แสนอ่อนโยน ทุกสิ่งทุกอย่างแม้เพียงเล็กน้อย

              จบสิ้นจดหมายฉบับนี้เราคงไม่ได้พบเจอกันอีก

              อย่างไรก็ตามผมหวังว่าคุณจะมีความสุข มากขึ้นในทุกวัน

              ขอให้สุขภาพแข็งแรงและเป็นที่รักอยู่แบบนี้เสมอ

              เช่นเดียวกับที่ผมรักคุณ

              สุขสันต์วันเกิดครับ

    คิมจงอิน

     

     

     

              สิ่งที่แนบมาในกระดาษจดหมายคือรูปถ่ายจากกล้องฟิล์มที่เต็มไปด้วยรูปของท้องฟ้าสีประหลาด มุมเงียบสงบจากสถานที่ต่างๆ ที่เขาแสนชอบ และจบท้ายด้วยรูปเขาที่นั่งเหม่อลอยคิดถึงอะไรบางอย่างในห้องสมุด โอเซฮุนไม่ยักรู้ว่าภาพพวกนี้ถูกบันทึกไว้ตอนนี้ไหน แต่เมื่ออ่านจดหมายจบ เขาออกตัววิ่ง

     

              เขาไม่ใช่นักวิ่งมาราธอน ไม่ใช่นักเดาใจที่เก่งฉกาจ แต่ในเวลาแบบนี้สองขากลับวิ่งได้ไวยิ่งกว่านักวิ่งเหรียญทองและเดาสถานีปลายทางได้ถูกเผง

     

              ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งคล้ายคลึงเขาหากทว่าผิวเป็นสีแทน เรือนผมสีน้ำตาลเข้มหยอกล้อกับแสงดวงอาทิตย์ตอนใกล้จะจากลา ดวงตาสีเข้มเหม่อมองไปยังผืนน้ำข้างใต้ เขาเจอแล้ว เจอเจ้าของรูปฟิล์มและจดหมายนั่นแล้ว

     

              “คิมจงอิน!

     

              ผู้ชายคนนั้นไม่สะทกสะท้านต่อเสียงของเขาเลยแม้แต่น้อย

     

              “อย่าโดดลงไปนะ!!!

     

              แต่ประโยคถัดมานั่นแหละถึงเรียกให้ดวงตาเหม่อลอยคู่นั้นกลับมาจ้องที่เขาได้ คิมจงอินดูตกใจ ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้างขึ้นนิดหน่อยพร้อมกับขยับตัวหนี แต่โอเซฮุนเป็นนักขยับร่างกายที่ว่องไวเสมอ เขาคว้าข้อมือสีแทนนั่นไว้ทันและบีบมันแน่น

     

              “อะไรน่ะคุณ..”เสียงทุ้มต่ำนั่นถามคล้ายกับยังไม่ค่อยเข้าใจ

     

              “อย่าโดดลงไป...อย่าโดดลงไปเลยนะ”

     

              “เฮ้”

     

              “ผม...ผมยังอยากให้คุณมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ถึงเราจะไม่ได้เป็นอะไรกันก็เถอะ”

     

              “...”

     

              “ต่อให้คุณจะเป็นสตอกเกอร์แอบตามหรืออะไรที่มันน่ากลัวก็เถอะ แต่คุณก็เป็นนักถ่ายรูปกล้องฟิล์มที่เก่งมากๆ คุณถ่ายรูปท้องฟ้าที่ผมชอบไว้เยอะด้วย”

     

              “..”

     

              “เพราะงั้น...ต่อให้ผมไม่รักก็อย่าเสียใจจนคิดฆ่าตัวตายเลยนะ”

     

              “ผมจะโดดก็เพราะประโยคสุดท้ายของคุณเนี่ยแหละ เจ็บเป็นบ้า” คนตรงหน้าค่อยๆ บิดมือออกจากการกอบกุมที่แน่นเกินไปจนเกิดรอยแดง สะบัดมันเบาๆ พร้อมกับมองเจ้าของวันสำคัญตรงหน้า “อะไรทำให้คุณคิดว่าผมจะฆ่าตัวตายกัน”

     

              “ก็ในจดหมายของคุณ...”

     

              “...”

     

              “คุณบอกว่าเราจะไม่ได้พบเจอกันอีก”

     

              “แล้วคุณไม่ได้อ่านตรงที่ผมเขียนว่า ผมรักคุณ เหรอ”

     

              แก้มที่เคยเป็นสีขาวถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงจาง โอเซฮุนรู้สึกว่าหัวใจเขาทำงานหนักโดยไม่จำเป็นอย่างไร้สาเหตุเพียงเพราะได้ยินคำพูดนั้นจากปากจากสีหน้าที่จริงจังของคิมจงอิน

     

              “ว่ายังไงคุณได้อ่านมันหรือเปล่า”

     

              “ผม...อ่าน...”

     

              “อ่าฮะ แล้วทำไมคุณถึงยังคิดว่าผมจะฆ่าตัวตายอยู่อีกล่ะครับ? ผมไม่สนใจหรอกนะว่าคุณจะรับรักผมหรือเปล่า ถ้าคุณไม่รับมันก็แค่เจ็บ...แบบนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะขี้แพ้ถึงขนาดโดดน้ำฆ่าตัวตายเป็นผีหลอกให้คนเขากลัวไปหมดหรอก”

     

              “ละ...แล้วทำไมคุณ...”โอเซฮุนหมายถึงการที่อีกคนยืนทอดสายตาอยู่บนสะพานสูง ด้วยดวงตาที่หม่นหมอง

     

              “ผมมาถ่ายรูป” คิมจงอินชี้กล้องฟิลม์ที่อยู่ในมือ “ท้องฟ้าตอนเย็นมันสวยดี คุณก็ชอบไม่ใช่เหรอ?”

     

              “...”

     

              “คุณนั่นแหละ”

     

              “...”

     

              “มาทำอะไรที่นี่ในวันที่สมควรมีความสุขที่สุดกัน”

     

              โอเซฮุนนึกอยากหายไปจากตรงนี้ เขาเริ่มนึกอยากจะเป็นคนโดดลงไปแทนแล้ว ไม่ใช่เพราะรู้สึกเศร้า แต่เป็นเพราะความรู้สึกอายที่ฉาบทั่วใบหน้าที่ทำให้พวงแก้มของเขาเป็นสีมะเขือเทศสุก ลามไล่ไปถึงใบหูจนมันเป็นสีเดียวกัน

     

              นักแอบมองผ่านเลนส์กล้องลอบยิ้ม ก่อนฉวยโอกาสกดบันทึกภาพนั้นไว้โดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันอนุญาต และได้รับใบหน้าเหลอหลากลับมา

     

              “เฮ้...”

     

              “ผมหวังว่ารูปนี้จะไม่เสีย”

     

              “...”

     

              “น่าเสียดาย รูปที่ผมถ่ายคุณมีแต่รูปเสียทั้งนั้นเลย”

     

              “แล้วรูปผมในห้องสมุดนั่นล่ะ”

     

              “มันเป็นรูปเดียวที่ผมพอจะมอบเป็นของขวัญให้คุณได้”

     

              “นี่คุณถ่ายรูปผมไว้มากมายขนาดไหนกัน”

     

              คิมจงอินยักไหล่มุมปากนั่นยกขึ้นเล็กน้อย เลี่ยงการตอบคำถามด้วยการเหล่มองท้องฟ้าที่เปลี่ยนเฉดสีไปอีกนิด ทิ้งให้คนขี้สงสัยยืนขมวดคิ้ว

     

              “ผมไม่เข้าใจ...”

     

              “...”

     

              “ตั้งแต่คุณสอดจดหมายที่ไม่ได้ประทับตราไปรษณีย์ที่หน้าบ้าน เนื้อความในจดหมายนั่นทำให้ผมคิดไปเองว่าคุณจะฆ่าตัวตายเพราะไม่สมหวังในความรัก ผมอุตส่าห์วิ่งสุดแรงมาที่นี่เพราะคุณเคยบอกว่าบนสะพานเป็นสถานที่ที่มองท้องฟ้าได้สวยงามที่สุด แต่สุดท้ายคุณกลับถามว่าผมมาทำอะไรที่นี่”

     

              “...”

     

              “คุณต้องการอะไรกันแน่คิมจงอิน”

     

              เขาได้ยินเสียงลมหายใจที่ถูกพ่นกับเสียงกรอฟิลม์เล็กน้อย คิมจงอินไม่ตอบคำถามเขาอีกแล้ว และอะไรแบบนั้นมันทำให้เขาค่อนข้างจะหงุดหงิด

     

              “นี่...”

     

              “ผมคงเป็นนักเขียนจดหมายที่ไม่เก่งพอ”

     

              “...”

     

              “จากจดหมายสารภาพรักเลยกลายเป็นจดหมายลาตายไปซะอย่างนั้น”

     

              “...”

     

              “และเป็นนักหลงตัวเองเกินไปจนลืมว่าคุณไม่ได้สนใจชีวิตผมเหมือนที่ผมสนใจคุณ คุณเลยนึกไม่ออกว่าการที่เราจะไม่ได้พบเจอกันอีกหมายถึงการที่ผมจะไปเรียนต่อต่างประเทศ”

     

              “...”

     

              “ผมขอโทษ”

     

              “...”

     

              “แต่ว่าผมไม่ได้สตอกเกอร์นะ ก็แค่บังเอิญไปที่เดียวกับที่คุณอยู่เท่านั้นเอง คุณก็ไม่ได้ไปที่ไหนบ่อยนอกจากห้องสมุดเสียหน่อย”

     

              โอเซฮุนเห็นคนตรงหน้าทำหน้าเศร้านิดหน่อย เกิดความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นภายในใจ ทว่าก็เป็นคนตรงหน้าเองนั่นแหละที่ทำให้ความรู้สึกแบบนั้นหายไป

     

              “อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ วันนี้วันเกิดคุณนะ ทำหน้างอเหมือนสุนัขที่บ้านไม่รักทำไม”

     

              “...”

     

              “ยิ้มหน่อย กว้างๆ เลย”

     

              มุมปากยกวาดขึ้นเล็กน้อยตามคำขอ โอเซฮุนรู้สึกดีขึ้นหลังจากได้เห็นรอยยิ้มของนักถ่ายรูป เขาอยากจะขอดูรูปที่ถ่ายไปว่ามันใช้ได้หรือไม่แต่ก็ลืมไปว่าอีกฝ่ายนั้นใช้กล้องฟิล์ม คงอีกนานกว่าภาพนั้นจะถูกล้าง และกว่าจะถึงตอนนั้นเขาก็คงลืมไปแล้วว่าถูกถ่ายไว้

     

              เขาไม่ได้สนิทกับคิมจงอินนัก เคยร่วมบทสนทนากันอยู่แค่ไม่กี่ครั้ง เขาค่อนข้างจะเจียมตัว...เพราะอีกฝ่ายเป็นที่รู้จักมากมายและด้วยเหตุผลนั้นแหละ มันจึงไม่สมเหตุสมผลเลยที่คนแบบนั้นจะส่งจดหมายมาสารภาพรักกับเขา

     

              ทำไมกันนะ

     

              “คุณ...รีบกลับบ้านหรือเปล่า”

     

              “ผมว่าจะถ่ายอีกสักสองสามรูปแล้วค่อยกลับ”

     

              “งั้น...อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนได้ไหม”

     

              เขาเห็นคิ้วเข้มนั้นเลิกขึ้นคล้ายประหลาดใจ แต่คิมจงอินก็ตกลง เขาจึงพิงตัวกับราวสะพานในท่าที่ถนัดขึ้นมองใบหน้ามุมข้างของอีกฝ่าย ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเป็นใบหน้าที่ดึงดูดใจเขาได้ดีกว่าภาพไหนๆ

     

              “คุณจะไม่รีบกลับบ้านไปฉลองวันเกิดรึไง...”

     

              “ผมไม่ได้ฉลองวันเกิดมาหลายปีแล้ว”

     

              “อ้อ” คิมจงอินพยักหน้ารับ “แย่จัง”

     

              “มันไม่แย่หรอก ก็สงบดี” โอเซฮุนหัวเราะเสียงเบาแล้วยักไหล่ “ผมไม่ชอบความวุ่นวายอยู่แล้ว แค่มีคำอวยพรจากคนรู้จัก กับของขวัญเล็กๆ สักชิ้นสองชิ้น เท่านั้นผมก็มีความสุขจะบ้า”

     

              “มีความสุขง่ายจัง”

     

              “ตามที่คุณอวยพรไว้ไง”

     

              รอยยิ้มจางๆถูกส่งมอบให้กันและกัน เกิดบทสนทนาเรียบง่ายขึ้นหลังจากนั้น 2-3 ประโยคแล้วเงียบหายไป ไม่รู้สิ...โอเซฮุนไม่ใช่คนพูดเก่ง ส่วนคิมจงอินก็อาจจะขลาดเขินเกินกว่าจะชวนคนที่เพิ่งสารภาพรักไปคุย

     

              จึงเกิดบรรยากาศกระอั่กกระอ่วน ไม่อึดอัดทว่าก็ไม่ได้หายใจจนโล่งปอด สองสายตาสบกันหลายครั้งง้าง ริมฝีปากขึ้นทำท่าจะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยออกมา จนกระทั่งท้องฟ้าไม่เหลือแสงจากดวงอาทิตย์อีกแล้ว ตอนนั้นแหละที่ทั้งคู่รู้ว่าถึงเวลาต้องจาก

     

              “สุขสันต์วันเกิดอีกครั้ง”

     

              “ขอบคุณครับ นักถ่ายกล้องฟิล์ม”

     

              คิมจงอินหัวเราะเมื่อได้ยินเขาเรียกตัวเองแบบนั้น มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงหัวเราะของผู้ชายคนนี้ และมัน...ไม่รู้สิ

     

              “คุณอยากลองถ่ายมันไหม”

     

              “แต่มันมืดแล้วนะคุณ”

     

              “เถอะน่า ลองดู มา ผมสอน”

     

              ว่าแบบนั้นพลางยื่นกล้องในมือมาให้ โอเซฮุนเงอะงะทำอะไรไม่ถูกนัก เขากลัวจะเซ่อซ่าทำของสำคัญตก เขาไม่เคยใช้กล้องฟิล์มเลยสักครั้ง เพราะอย่างนั้นคิมจงอินจึงยืนซ้อนหลัง คอยบอกให้เขาต้องทำอะไรตรงไหน สุดท้ายเขาก็เผลอกดชัตเตอร์ไปแบบมั่วๆ จนรู้สึกเสียดายม้วนฟิล์ม

     

              “ผมจะล้างฟิล์มก่อนไปต่างประเทศ ถึงตอนนั้นผมจะส่งมันไปให้คุณนะ”

     

              “...”

     

              “ทั้งหมดที่ถ่ายไว้เลย”

     

              “อือขอบคุณครับ คุณนักถ่ายท้องฟ้า”

     

              “ยินดีอย่างยิ่งครับ”

     

              โอเซฮุนยกยิ้มอีกครั้งยื่นกล้องที่อีกฝ่ายให้หยิบยืมคืนเจ้าของ มันเป็นตอนที่มือของเราแตะกันและเขาเห็นรอยยิ้มวับวาวของคิมจงอินใต้ความมืดได้ชัดเจนกว่าอะไรไหนๆ

     

              ร่างของเขาถูกรั้งเข้ามาใกล้ สัมผัสอุ่นร้อนแตะลงบนริมฝีปาก ละลายความรู้สึกตื่นกลัวของเขาไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความรู้สึกวาบหวาม คล้ายผีเสื้อบินวนในช่องท้อง หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นอีกเป็นเท่าตัวในช่วงไม่กี่วินาที

     

              โอเซฮุนจะไม่มีวันลืม...วันเกิดปีนี้เขาได้พบกับมนุษย์คนหนึ่งที่แสนวิเศษ เป็นนักถ่ายรูปจากกล้องฟิล์ม นักมองท้องฟ้าสีประหลาด นักเขียนจดหมายที่ยังไม่เก่ง นักแอบรัก และ...

     

              “ผมเป็นนักขโมยจูบด้วยนะ”

             

              นักจูบแสนเก่งที่ทำให้ใจเขาเต้นแรงที่สุดเลย...







    #HAPPYSEHUNDAY

    2019

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in