เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
#247kaihunjibi_girl
Forgotten
  • 00.00

     

              เซฮุนลืมตาตื่น

     

              ไม่

              ความจริงแล้วเขายังหลับไม่ลงซักวินาทีเดียว

     

              ผ้าห่มถูกเลิกขึ้นร่างผอมบางของชายวัย 21 ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงอุ่น เท้าเปลือยสัมผัสกับกระเบื้องเย็นเฉียบ หนาว แต่การลุกขึ้นมาก็ดีกว่านอนอุดอู้ไม่หลับอยู่บนเตียง

     

              เขาหิว สมองสั่งให้เดินไปห้องครัวเพื่อหาอะไรง่ายๆ ประทังท้องแต่เพราะอะไรบางอย่าง...ความตั้งใจนั้นจึงจบลงด้วยน้ำเปล่าเพียงหนึ่งแก้ว

     

              เซฮุนวางแก้วน้ำเก็บไว้ที่เดิม ไล่ปลายนิ้วลากตามขอบโต๊ะเย็นเฉียบ ผนังห้อง บานประตู และจบลงที่โซฟาห้องนั่งเล่น

     

              ตาคมเหลือบมองแผ่นหนังวางระเกะระกะแล้วได้แต่ขมวดคิ้วขัดใจ เขาเคยคิดว่าจะจัดเก็บมันในวันใดสักวันหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ผัดมาเรื่อยๆ เพราะความขี้เกียจ ดูเหมือนคืนนี้เจ้าแผ่นซีดีจะได้ถูกจัดลงกล่องแยกเป็นหมวดหมู่แล้ว

     

              หรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อแผ่นพวกนั้นสะท้อนกับแสงไฟ เซฮุนหยิบพวกนั้นขึ้นมาพิจารณาทีละช้าๆ และค้นพบว่าตัวเองเป็นนักสะสมเรื่องราวที่เก่งคนหนึ่ง

     

              มากมาย, แต่ละเรื่องบรรจุความทรงจำกับคนที่เคยดูด้วยเอาไว้ เขาชอบนอนดูหนังอยู่ในบ้านมากกว่าจะดูในโรงเสียงดัง สาเหตุหนึ่งก็เพราะเขาไม่ชอบที่ที่คนเยอะสักเท่าไหร่ และอีกอย่าง...เพราะว่าอยู่บ้านสามารถทำอะไรก็ได้

     

              จับมือกันระหว่างดูหนัง

              จุมพิตเบาๆ

              หลับคาแผ่นอกอุ่น

              ฟังเสียงหัวใจของกันและกัน

     

              รอยยิ้มจางปรากฏและพลันหายไปตอนที่นึกขึ้นได้ว่าภาพความทรงจำเหล่านั้น มันนานมากแล้ว

     

              เซฮุนถอนหายใจให้กับแผ่นหนังรักโรแมนติก เขาไม่ชอบมันเท่าไหร่...แต่อีกคนน่ะชอบแสนชอบ ความจริงแล้วเขาชอบหนังผีมากกว่าเพราะคนคนนั้นชอบเนียนกอดเขาไว้ด้วยเหตุผลว่ากลัวผี

     

              ผีทะเล – เซฮุนแค่นหัวเราะ

     

              เขาปล่อยให้เศษความทรงจำกองกระจายอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม เข้าใจแล้ว อันที่จริงตัวเขาในวันก่อนๆ ไม่ได้ขี้เกียจ แต่เพราะภาพของคนคนนั้นยังปรากฏวนเวียนอยู่ไม่ห่าง ชวนให้น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาจึงเลือกปล่อยให้มันคงสภาพเดิมต่อไป

     

              ร่างผอมบางเดินวนเวียน มองเข็มนาฬิกาที่ขยับเดินทุกวินาที จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสามจากเที่ยงคืนสู่หนึ่งนาฬิกา

     

              เขาอยากปลดปล่อยความอัดอั้นในใจด้วยบุหรี่สักมวน แต่เมื่อภาพของคนคนนั้นลอยขึ้นมา...เขาก็พ่ายแพ้อีกครั้ง

     

              “...เมื่อไหร่กันนะ”

     

              เมื่อไหร่เขาจะลืมได้สักที

     

              อย่ากินรามยอนตอนดึกแบบนี้สิ มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ’

              น่ากลัวจัง ขอฉันกอดนายไว้ได้ไหม’

              ‘ฝันดีนะ

              ‘เราเลิกสูบบุหรี่กันดีไหม จะได้มีชีวิตอยู่ด้วยกันไปนานๆ

              ‘รักนะ

              .

              .

              .

              .

              .

              เลิกกันเถอะ

     

              เขาพูดมันออกมาง่ายดาย ราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญและคำพูดที่เคยบอกว่ารักเขานั้น ก็ไม่สำคัญเช่นกัน

     

              มันไม่สำคัญเพราะคนพูดประโยคเหล่านั้น ลืมไปหมดแล้ว

     

              เป็นเขาเองที่บ้าบ้าที่จดจำ

     

              หยดน้ำอุ่นไหลผ่านหัวใจเย็นเฉียบ แทรกซึมผ่านเข้าไปด้านใน เซฮุนขยุ้มหน้าอกตัวเองจนเสื้อยับยู่ยี่ เขาพยายามแล้วกับการไม่ร้องไห้ แต่เขาแพ้

     

              เขาแพ้เพราะคิมจงอินนั้นมีอิทธิพลต่อทุกอย่าง

     

              เขาคิดถึง

              ทุกสิ่งทุกอย่าง

     

              แต่จะมีประโยชน์อะไรเมื่อคนคนนั้นลืมไปหมดทุกอย่างแล้ว

     

              “...ใจร้าย”

     

              ทำไมถึงยังปรากฏตัวอยู่ในความคิดของเขาบ่อยๆ โอเซฮุนควรโทษใครดีระหว่างคนที่สร้างความทรงจำไว้มากมายบนร่างกับตัวเองที่ยังยึดติดอยู่กับเรื่องเดิมๆ

     

              จงอินมีคนใหม่แล้ว

     

              Zkdlin just posts photo (3 min)

              10 liked

              ‘mine:-)

     

              รูปและองค์ประกอบบนภาพนั้นแตกต่างจากรูปที่เคยถ่ายให้เขาทุกอย่าง เซฮุนมักจะปิดหน้าทุกครั้งที่โดนถ่าย ยิ้มเฉพาะตอนที่เราอยู่กันสองคน เขาไม่เคยยิ้มสดใสให้กับกล้องเหมือนผู้หญิงคนนั้น เขาไม่ได้สดใสแบบเธอ

     

              เซฮุนยังคงฟอลจงอิน อยู่แต่อีกคนนั้นอันฟอลกันไปตั้งแต่บอกเลิกกันเสร็จ เข้าใจ...เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว แล้วก็เข้าใจด้วยว่าตัวเองจะเจ็บแค่ไหนตอนที่ได้เห็นว่าอีกคนนั้นมีคนใหม่

     

              ไม่รู้สิเซฮุนก็แค่ยังอยากมีจงอินอยู่ในชีวิตต่อไปเรื่อยๆ ต่อให้ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ขอแค่ยังได้เห็นว่าอีกคนยังมีความสุขกับงานที่คณะ มีเพื่อนที่ดี กินข้าวครบสามมื้อยิ้มกวนประสาทให้กับคนอื่นไปทั่ว

     

              แต่จงอินคงไม่ได้ต้องการแบบนั้น

     

              เซฮุนกดไลค์รูปผู้หญิงคนนั้นคนที่จงอินบอกว่าเธอเป็นของเขา ดวงตาคมหมองโศกมองแผ่นหลังของรูปโปรไฟล์นั้นเป็นครั้งสุดท้าย และอันฟอลจงอิน

     

              เขาไม่เห็นภาพอะไรอีก เราตัดขาดจากกันโดยสมบูรณ์

     

              เซฮุนโยนโทรศัพท์ลงเตียงอย่างไม่สนใจ ทำเหมือนว่ามันไม่มีค่า สะอึกสะอื้น...ปาดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่ามันเป็นทุกครั้งที่เขานอนไม่หลับ เขาร้องไห้

     

              คนเดียว

              โดยไม่มีคนปลอบ

     

              เมื่อไหร่จะเลิกเป็นแบบนี้กัน

              ถ้าเขาเป็นเหมือนจงอินให้ได้สักนิด

     

              ร่างผอมของชายหนุ่มเดินตรงไปที่ตู้ยา หยิบยาแผงหนึ่งที่ถูกซ่อนไว้ออกมา แกะออกมาหนึ่งเม็ดมองชั่งใจอยู่นานแล้วจึงกลืนมันลงไป

     

              ยานอนหลับ...

     

              เซฮุนทิ้งตัวนอนอีกครั้งปิดเปลือกตาลง เลิกผ้าห่มคลุมเท้าที่หนาวสั่น ขอให้นี้เป็นคืนสุดท้ายที่เขาต้องพึ่งยานี้ขอให้เขาไม่ต้องนอนตื่นข้ามคืนเพราะคิดถึงคิมจงอินอีก

     

              ขอให้เขาลืมเรื่องราวทุกอย่าง

              เหมือนที่จงอินลืมเรื่องเราทุกอย่าง

     

              ถ้าฉันทำได้แบบนายก็คงดี

             

















     

    00.00

     

              ควันบุหรี่ลอยล่องในอากาศ

     

              จงอินสูบ

     

              ปลดปล่อยลมหายใจพร้อมกับควันสีขาวตัดกับแผ่นฟ้ายามราตรี มือข้างหนึ่งยกกอดตัวเองท่ามกลางอากาศหนาว เท้าเปลือยสัมผัสพื้นเย็นเฉียบ แต่เขาไม่หนาว

     

              ติดนิสัยไม่ชอบใส่ถุงเท้า รู้ว่ามันไม่ดีเท่าไหร่ แต่นั่นแหละ เขาเผลอทำให้ใครบางคนติดนิสัยไม่ดีนี้ไปซะแล้ว

     

              จงอินยืนสูบต่ออีกนิด จนกระทั่งความร้อนลามเลียถึงปลายมวนจึงเดินกลับเข้าห้องเพื่อดับมันลงกับก้นกรอง เหยียดร่างบนโซฟา ถอนหายใจแผ่วเบา

     

              เขารู้ สูบบุหรี่มันไม่ดีต่อสุขภาพ แต่ไม่มีใครห้ามเขามาสักพักแล้ว

     

              เขาเคยอยากมีชีวิตยืนยาวกับใครสักคน แต่ใครสักคนคนนั้นคงไม่อยากอยู่กับเขา

     

              จงอินรู้ตัวมาเสมอว่าเขาเป็นผู้ชายที่แย่

     

              แย่มาก – เขาทำเซฮุนเสียน้ำตา

     

              หลายครั้งต่อให้ทุกครั้งเขาจะจูบปลอบ แต่ภาพใบหน้าเปื้อนน้ำตาของคนที่เขารักนั้นทำใจเขาเจ็บโดยเฉพาะเมื่อรู้ตัวดีว่าเขานั่นแหละที่เป็นสาเหตุ อารมณ์ร้อน เอาแต่ใจตัวเอง

     

              คนแบบเซฮุนไม่สมควรมาคบกับเขาเลยสักนิด

     

              คนที่หัวใจบอบบางอ่อนไหว และเปราะบางในอ้อมกอดเขายิ่งกว่าสิ่งใด

     

              จะดีกว่าหรือเปล่าถ้าเขาจะปล่อยให้เซฮุนไปเจอคนที่ดีกว่าตัวเอง

     

              จงอินคิด

              ตอบคำถามตัวเอง

              ทวนซ้ำไปซ้ำมา

              สูบบุหรี่มวนที่สาม

              ถอนหายใจรอบที่สิบ

     

              เขาได้คำตอบ

     

     

              เขาเจ็บปวด

     

              ตอนที่ฝืนใจบอกคำว่า เลิกกันเถอะกับเซฮุน

              ตอนที่เห็นคนคนนั้นร้องไห้

     

              ไม่ต่างกัน เพียงแต่เขาหันหลัง ไม่ยอมให้ใครเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้านี้

     

              เขากลั้นใจกดอันฟอลเซฮุน เผื่อว่าสักวันอีกฝ่ายมีคนใหม่จะไม่ได้เจ็บปวดมาก แลกกับการที่จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่มีสาเหตุมาจากเขาตลอดไป

     

              ดีแล้ว เขาน่ะทำให้เซฮุนร้องไห้มากกว่าหัวเราะเสียอีก

     

     

              จงอินไม่ได้มีคนใหม่

     

              เพราะว่านอนไม่หลับเลยหยิบรูปที่ถ่ายขึ้นมาแต่งเล่น ผู้หญิงในรูปคือลูกพี่ลูกน้องของเขาที่บังเอิญวันนั้นมาเยี่ยมพอดี เพราะหน้าตาเราไม่เหมือนกันสักนิด แถมยังสนิทกันมากกว่าชายหญิงคู่อื่น จึงไม่แปลกที่คนจะเข้าใจผิดไปไกล

     

              เขาจะมีคนใหม่ได้ยังไงในเมื่อเขารักเซฮุน

              เสมอมา

     

              ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นแจ้งเตือนจากคนที่กำลังคิดถึง เขาไม่ยักรู้ว่าเซฮุนยังฟอลเขาอยู่ ปลายนิ้วรีบกดดูโปรไฟล์ของอีกฝ่ายไม่เห็นรูปภาพใดๆ เพราะเซฮุนนั้นตั้งไพรเวทเอาไว้ แต่จงอินก็จำเลขจำนวนโพสต์ได้ดีมันไม่ได้เพิ่มขึ้นหรือลดลงเลย

     

              ยังเหมือนเดิม

     

              เขากลับมาที่หน้าของตนเองกดดูรายชื่อผู้ติดตามและพิมพ์ไอจีเซฮุนลงไป แต่กลับไม่พบข้อมูลผู้ใช้

     

              เซฮุนอันฟอลเขาไปแล้ว

     

              คล้ายอะไรบางอย่างร่วงหล่นลงสู่พื้น แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ บาดเขาจนเลือดซิบ น้ำตาไหลผ่านหน้า แต่ก็เพียงหยดเดียวมุมปากอิ่มวาดยิ้มจาง

     

              เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว

     

              เซฮุนจะได้ลืมเขา

              เช่นเดียวกัน

              เขาก็จะลืมเซฮุนให้ได้

     

              ลืมคนขี้งอแงในอ้อมกอด

              ลืมคนที่บอกว่ากลัวเสียงฟ้าร้องแต่กลับดูหนังผีได้หน้าตาเฉย

              ลืมคนชอบแอบกินรามยอนตอนดึกดื่นจนโดนเขาดุไปตั้งหลายที

              ลืมรสจูบหอมหวานจากริมฝีปากนุ่ม

              ลืมทุกน้ำตาที่เคยหยดลงสู่พื้น

     

              จงอินเคยพบเซฮุนโดยบังเอิญ แต่เจ้าตัวไม่รู้หรอกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมองด้วยความคิดถึง เขาเห็นรอยยิ้มสดใสประดับหน้า เซฮุนดูแข็งแรงและสดใส เขามองร่างบางอยู่แค่ชั่วขณะเดียวแล้วเดินหนีไปก่อนที่จะห้ามตัวเองไว้ไม่ได้

     

              ดีแล้ว มีความสุขก็ดีแล้วเซฮุน

     

              ยิ้มและหัวเราะให้มากๆ

     

              อย่าจดจำเลย เรื่องราวระหว่างเราที่มีน้ำตาของนายเป็นส่วนผสมน่ะ

              ใบหน้าของนายไม่เหมาะกับอะไรแบบนั้นเลยสักนิด

     

              “..รักนะ”

     

              ลืมฉันไปเถอะนะ

              อย่าเป็นแบบฉัน

     

              เพราะฉันไม่เคยลืมเรื่องนายได้เลย

               







    ลืม– JELLY ROCKET





Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
sawitreesribun1 (@sawitreesribun1)
เจ็บปวดสิ้นดี ทำไมต้องคิดเองเออเองโดยไม่ถามอีกคนว่าเขาเห็นด้วยกับตีวเองหรือเปล่า
kanwarameen (@kanwarameen)
รักกันก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ ฮือ
mylegbigclub39 (@mylegbigclub39)
เลิกเพราะต่างฝ่ายต่างคิดไปเองสินะ เลิกทั้งที่ยังรักมันคงเจ็บปวดมาก?