ถ้าจะนับกันจริงๆเราสองคนก็ไม่ได้เจอกันมานานแล้วล่ะ
หลังจากจบ ม.6เราก็นัดเจอกันน้อยลง—น้อยลงทุกปี

จนครั้งล่าสุดที่เจอเราไม่มีอะไรจะคุยกันมากนัก
วีรกรรมเก่าๆ ที่เคยทำด้วยกัน
ก็เอามาหัวเราะกันจนหมดก๊อกแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเพื่อนเก่า อัพเดตชีวิตกัน
ก็หยิบมาพูดกันจนหมด  

พอเข้ามหา’ลัย
เพื่อนฉันคนนี้ก็เปลี่ยนไปติสท์แตก
เลิกสนใจดาราที่เคยกรี๊ดด้วยกัน
ความสนใจของเราตอนนี้ไม่ตรงกันสักอย่าง
คนรอบข้างเราก็อยู่กันคนละโลก
เรียนคนละสาย ทำงานคนละแบบ

วันนี้เราเลยได้แต่ทักทายกันพอเป็นพิธี
แล้วก็นั่งมองนกมองไม้ไปเรื่อย

ฉันรู้สึกได้ว่าเราไม่ควรนัดเจอกันไปอีกนานเลย

ฉันรู้จักตัวเองจริงๆ ก็ตอนที่เรียนมหา’ลัย

ตอนที่เรายังสนิทกัน ฉันไม่ได้เป็นคนแบบทุกวันนี้
พอกลับมาเจอกัน ต้องกลับไปสวมบทบาทเป็นคนเดิม
เลยเขินหน่อยๆ

ไม่ใช่แค่ตัวเองที่เปลี่ยนไป เพื่อนฉันก็เปลี่ยนเหมือนกัน
ตอนนี้มันกลายเป็นสาวสวยสุดเนี้ยบ ตากลม ผมยาว
ส่วนฉันกลายเป็นไอ้ซกมก ใส่แต่เสื้อยืดกับยีนส์ขาดๆ
ภาพของเราสองคนตอนม.ปลาย ที่มักทำอะไรคล้ายกัน
ถูกตัดฉับมาเป็นปัจจุบันที่ดูต่างกันสุดขั้ว
ทำตัวไม่ค่อยถูกเลยเนอะ

ทำไมสี่ปีที่ผ่านมาเราไม่ติดต่อกันให้มากกว่านี้
แค่สี่ปี ทำไมเราถึงปล่อยให้ตัวเอง
ตามไม่ทันความเปลี่ยนแปลงของเพื่อนไปขนาดนี้
ฉันก็ไม่เข้าใจ