เราเป็นคนที่ไม่ชอบพูดปัญหาหรือความรู้สึกให้ใครฟัง เพราะทุกครั้งที่ต้องพูดออกมา มันจะรู้สึกจริงเกินไปหน่อย การต้องกลั่นกรองความคิดที่ลอยไปลอยมาอยู่ในหัวให้ออกมาเป็นคำพูด ร้อยเรียงเป็นประโยค สอดแทรกชั้นเชิงและมารยาท การสรรหาถ้อยคำประนีนอมมาอธิบาย มันทำให้ทุกอย่างมันดูจริง ดูจับต้องได้ เป็นการยอมจำนนว่าสิ่งที่เราคิดมันไม่ใช่เพียงแค่ความคิดฟุ้งซ่านอีกแล้ว

คำพูดไม่มีความหมาย เมื่อปราศจากคนฟัง

การที่มีคนรับฟังสิ่งที่เราพูด หรือแม้จะเพียงแค่ได้ยิน ก็ยิ่งเป็นการตอกย้ำสิ่งนั้นให้จริงเข้าไปอีก เหมือนมีพยานรับรองการกระทำ มีคนที่รับรู้แล้วว่าสิ่งนั้นมันเกิดขึ้นจริงๆ สิ่งที่เรารู้สึกนั้นเป็นเรื่องจริง แต่การฟังกับการได้ยินก็ไม่เหมือนกัน จะแน่ใจได้ยังไงว่า 'เขา' กำลังฟังสิ่งที่เราพูดจริงๆ

ความคาดหวัง

อีกสิ่งหนึ่งเมื่อการมีคนร่วมรับรู้มันไปกับเรา เราย่อมคาดหวังให้เขาเข้าใจในสิ่งที่เราพูด ซึ่งการเข้าใจตรงกันก็อาจจะเป็นพาร์ทที่ยากที่สุดเมื่อปราศจากบริบทหรือพื้นฐานที่เกี่ยวเนื่องกัน เราไม่สามารถพูดให้เธอเข้าใจในสิ่งที่เราจะสื่อได้ถ้าเธอไม่ได้เข้าใจเราตั้งแต่ต้น อะไรประมาณนั้นแหละ ซึ่งเราก็เข้าใจข้อนี้ดี เราเลยต้องมาจัดการกับความคาดหวังของตัวเอง อะไรแบบนั้น

สำหรับคนอื่นไม่รู้ว่าการพูดออกมามาง่ายสำหรับเขาไหม แต่สำหรับเรามันไม่เคยง่าย และมันจะยากขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาตอบรับแบบที่เรากลัว เพราะฉะนั้นถ้าวันนึงเราไม่พูดแล้ว อย่าโกรธกันเลยนะ