ถ้าถามว่าอยากไปอีกไหม?บอกเลยอยากไปอีกมากแต่หลังจากวันนั้นก็ไม่เคยได้ไปอีกเลยด้วยเหตุผลอะไรหลายๆอย่างด้วยแหละมั้ง มีแต่คนบอกว่าตอนเด็กเราซนมากเหมือนเด็กผู้ชายแต่จริงๆเราเป็นเด็กผู้หญิงนะ อิ๊

  คนที่บ้านบอกว่าฉันเลิกดูดขวดนมช้ากว่าเด็กคนอื่นน่าจะประมาณป.4ถึงเลิกดูดขวดนมโตมาเลิกเป็นเด็กโข่งตัวใหญ่ยักษ์แต่ก็ไม่เห็นจะสูงอ้อสงสัยดูดแต่นมรสหวานรสช็อคโกแลตแต่โตมาเราก็กินนมรสจืดอยู่นะจริงๆไม่ได้โม้ แม่กับพ่อเคยบอกว่านึกว่าหยิบเด็กออกมาผิดจากรพ.มันดูไม่ค่อยเหมือนลูกฉันเลย

ตัวก็ดำๆเขียวๆเหมือนพระอินทร์ลงมาโปรดนั้นแหละคือที่มาของชื่อเล่นเรา"พริกหยวก"ถามว่าเราชอบกินพริกหยวกไหม?เรากินเผ็ดไม่เป็นเลยต่างหากมันแสบท้องและแสบปากอ่ะ

  รูปครอบครัวพร้อมหน้าเท่าที่จำได้น่าจะเป็นตอนงานศพคุณปู่ตอนนั้นเราอยู่ประถมจำได้ว่าเรายังใส่ชุดนักเรียนหลังเลิกเรียนต้องไปงานอยู่เลยจริงๆตอนนั้นน้องก็เกิดแล้วนะแต่ไม่ได้มาถ่ายรูปคงอยู่ในงานนั้นแหละในรูปมีเราพ่อและแม่ ขอบคุณเรื่องราวต่างๆมากมายทั้งหมดทั้งที่ไม่ได้พูดถึงในนี้และที่ได้พูดถึงในนี้มันทำให้เรารู้ว่าถ้าไม่เคยเป็นเด็กก็ไม่ได้เป็นเราในทุกวันนี้

คิดถึงความทรงจำ
ในวัยเด็ก
อย่างน้อย
ความทรงจำในวันนั้น
มันทำให้เราผ่านมาได้
ในวันนี้
:)