Master Special I 

(นิลนพxปฏิพัทธ์)

ท้องถนนในช่วงบ่ายการจราจรค่อนข้างคล่องตัว รถยนต์สีดำคันหนึ่งขับออกจากมหาวิทยามุ่งหน้าออกไปทางทิศตะวันออก

“อาจารย์… ไหวมั้ย” อาจารย์หนุ่มเอ่ยถามคนนั่งข้างๆ บนรถยนต์ส่วนตัวของตัวเอง นิลนพมองถนนบ้าง มองปฏิพัทธ์บ้าง จนปฏิพัทธ์ต้องลืมตาขึ้นมามองคนที่บังคับพวงมาลัยรถอยู่ทั้งที่ปวดหัวแทบระเบิด

“ขับรถก็ดูทางไปดีๆ”

“ผมว่าคุณรู้เหตุผลที่ผมมองคุณ…” เสียงเรียบเย็นยังคงรักษาระดับความโกรธได้เป็นอย่างดี บรรยากาศในรถเย็นยะเยือกเสียจนไม่จำเป็นต้องเปิดเครื่องปรับอากาศเลยก็ได้

“ผมรู้ แต่ผมยังอยากกลับถึงบ้านนะ” คนอายุมากกว่าเปรยบอก นิลนพกัดฟันกรอด นัยน์ตาสีดำเหลือบแดงมองตรงไปข้างหน้าจนถึงที่หมาย

รถยนต์สีดำปลาบเคลื่อนเข้ามาจอดใต้คอนโดนสูงย่านชานเมือง ก่อนเปิดประตูรถออกไปประคองปฏิพัทธ์แล้วพากันขึ้นไปยังห้องพัก

“กินยาครับ” ทันทีที่เข้าห้อง นิลนพรีบเดินไปเปิดลิ้นชักไม้มุมห้องแล้วหยิบยาออกมายื่นให้ปฏิพัทธ์ทันที อีกฝ่ายไม่อิดออด เขารับยามาแล้วกลืนลงคอตามด้วยน้ำเปล่า

“นพ ผม…”

“กินยาเสร็จก็ไปพักผ่อน เดี๋ยวผมจัดการธุระแป๊บ ต้องฝากสอนก่อน” นิลนพแทรกด้วยเสียงเรียบตึง

ด้วยเพราะอยู่ๆ นิลนพก็พาปฏิพัทธ์ออกมาจากคณะโดยให้เหตุผลกับเจ้าหน้าที่ในห้องทำการว่าอาจารย์ปฏิพัทธ์ปวดหัวหนักต้องรีบกลับไปพัก พูดจบอาจารย์หนุ่มก็พาอาจารย์หัวหน้าภาควิชาออกมาทันทีจึงไม่ได้ฝากสอนในคาบต่อไปที่จะเริ่มขึ้นในอีก 15 นาทีที่จะถึง

ปฏิพัทธ์กุมศีรษะของตัวเองแน่น ความปวดแปลบกลับมาอีกครั้งจนต้องหยุดนิ่งสักพักก่อนเดินเข้าไปห้องนอนที่อยู่ด้านขวามือ

ร่างสูงโปร่งทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม ในหัวคิดแต่เรื่องเลวร้ายที่มนัสเคยทำกับตัวเองไว้ แรกรักก็รักกันปานจะกลืนกิน แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความรักความเสน่หาเริ่มหมดไป กลายเป็นความรำคาญผลักไสแต่ยังยุดยื้อ มนัสไม่รักเขาแล้ว แต่ก็ไม่ยอมปล่อยเขาไป แม้เรียนจบต่างคนต่างแยกย้ายกันไปตามทาง แต่มนัสกลับยังผ่านเข้ามาในสายตาเขาอยู่เนืองๆ อย่างจงใจ เป็นหมาหวงก้างที่แม้ตัวเองจะทิ้งไปแล้วแต่ก็ไม่ยอมให้ไปหาใคร

ปฏิพัทธ์ต้องการไปให้ห่างจากคนเกเรพรรค์นั้น จึงมุ่งมั่นเรียนต่อเพื่อให้อยู่ห่างจากมนัสให้มากที่สุดและเพื่อทำตามความฝันที่มีตั้งแต่เด็ก พอเมื่อกลับมาเริ่มสอน เหตุการณ์จึงเบาบางลงจนกระทั่งมนัสหายไป ไม่ใช่ว่าปฏิพัทธ์จะลืมมนัสไป แต่เพราะนิลนพ… เพราะนิลนพ ชีวิตของปฏิพัทธ์จึงไม่จำเป็นต้องกลัวมนัสอีก เพราะเขามีคนที่จะอยู่ด้วยตลอดชีวิตแล้ว

“นอนอย่างนั้นสบายตัวเหรอครับ” นิลนพเดินเข้ามาในห้องพร้อมมองร่างสมส่วนบนเตียง เสื้อเชิ๊ตสีครีมยังมีเนคไทสีน้ำเงินเข้มผูกอยู่ เข็มขัดก็ไม่ได้เอาออก ถุงเท้าก็ยังไม่ได้ถอด

“ทำไม่ไหว…” เสียงนุ่มเหนื่อยอ่อน ตอนนี้ แม้แต่แรงขยับตัวก็แทบไม่มี “อ่ะ… นพ…”

เสียงหลุดออกมาไม่เต็มที่เมื่อปฏิพัทธ์ยังคงทรมานจากอาการปวดหัวรุนแรง มือใหญ่ของอาจารย์หนุ่มผู้เป็นคนรักค่อยๆ คลายเนคไทให้กับปฏิพัทธ์ เสร็จแล้วจึงไล่มาดึงเข็มขัดออกจากเอวสอบ แล้วถอดถุงเท้าสีดำออกจากสองเท้าของคนอายุมากกว่า

“เลิกเป็นแบบนี้สักที ไม่งั้นผมจะไปฆ่ามันจริงๆ นะ” มือใหญ่บีบนวดฝ่าเท้าคนที่นอนอยู่บนเตียงให้ผ่อนคลายลง แต่ถ้อยคำที่เอ่ยออกมาชวนขนลุกจนปฏิพัทธ์ต้องรีบส่ายหน้า

“เลิกพูดเรื่องฆ่าแกงกันสักที คนเราจะฆ่ากันง่ายๆ อย่างนั้นได้ยังไง”

“ถ้าไม่อยากให้ผมทำก็เลิกนึกถึงมัน…” มืออุ่นค่อยๆ ไล่ขึ้นไปตามปลีน่องก่อนนวดเค้นเบาๆ “...นึกถึงแค่ผม”

นิลนพก้มลงจุมพิตที่หัวเข่าของคนรักแผ่วเบา เรียกอาการเกร็งของคนที่โดนสัมผัสได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากบางเฉียบยังคงไม่หยุดเพียงเท่านั้น นิลนพค่อยๆ ลากริมฝีปากขึ้นไปตามท่อนขาเรียวช้าๆ ขบกัดผ่านกางเกงเนื้อดีจนปฏิพัทธ์รีบลุกขึ้นมาทั้งที่ยังไม่หายปวดหัวดี

“พ.. พอแล้วนพ” เสียงที่เคยนุ่มเริ่มแหบหอบ ความรู้สึกบางอย่างถูกกระตุ้นให้ออกมาเพียงเพราะมือของนิลนพแตะสัมผัส

นั่นไม่ดีเลย…

“ใส่กางเกงแบบนี้นอนมันไม่สบายตัว เดี๋ยวผมถอดให้” ว่าจบมือแข็งแรงก็ปลดกระดุมกางเกง รูดซิปลงแล้วดึงกางเกงออกจากเรียวขาขาวทันที ปฏิพัทธ์สะดุ้งเฮือก มือเรียวที่คว้ากางเกงเนื้อดีไว้ไม่ทันจึงเลือกเอาผ้าห่มใกล้ตัวมาแทน โดยหวังจะให้มาบดบังร่างกายช่วงล่างที่เกือบเปลือยเปล่า แต่นิลนพกลับไม่ยอมให้ปฏิพัทธ์ทำเช่นนั้นโดยง่าย มือใหญ่กระชากผ้าห่มออกจากมือปฏิพัทธ์ในครั้งเดียว แล้วโยนลงจากเตียงไม่ให้อีกฝ่ายเอื้อมถึงอีก

“...นพ”

“ผมจะช่วยให้หายปวดหัว อาจารย์อยู่นิ่งๆ ก็พอ” คำเอ่ยที่ได้ยินใครต่อใครคงคิดว่าอาจารย์นิลนพเป็นห่วงอาจารย์ปฏิพัทธ์หนักหนา แต่สำหรับตัวปฏิพัทธ์กลับไม่เห็นเช่นนั้น เพราะนอกจากความห่วงใยที่นิลนพมอบให้แล้ว ในดวงตาสีดำขลับนั่นจะแฝงไปด้วยความคุกรุ่นจากความหึงหวง และความขมุกขมัวด้วยอารมณ์บางอย่างที่ก่อตัวขึ้นมา

“นพ… อ่ะ เดี๋ยว….” ปฏิพัทธ์สะดุ้งอีกครั้งเมื่อมืออุ่นของนิลนพลากมาแต่สัมผัสส่วนกลางกายอย่างจงใจ ก่อนกดน้ำหนักมือ บ้างแผ่วเบา บ้างหนักหน่วงจนคนโดนสัมผัสต้องกัดฟันแน่น

“เลิกอดทน… ถ้าคุณเชื่อฟังผม ผมจะให้รางวัล” นิลนพเลื่อนกายขึ้นมาคร่อมกักคนรักไว้ด้วยกายที่ใหญ่กว่า บดบังแสงจากเพดานขาวจนปฏิพัทธ์ไม่เห็นสิ่งใดนอกจากคนที่อยู่ตรงหน้า

เขาเห็นเพียงแค่นิลนพ…

นิลนพคนเดียว…

พอแล้วกับอดีตที่คอยหวนมาทำร้าย…

พอแล้วที่จะนึกถึงคนอื่นที่ไม่ใช่นิลนพ…

หลังจากนี้… แค่นิลนพคนเดียวก็พอ...

แม้อยากจะปล่อยมือเพื่ออนาคตของนิลนพแค่ไหน... แต่เขาก็อาจจะทำไม่ได้...

“นพ… ช่วย… ช่วยที” เสียงแหบพร่าขอร้องที่คนคอยรังแกส่วนอ่อนไหวของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า นิลนพยกยิ้มพอใจก่อนเลื่อนตัวต่ำลง นิ้วชี้เกี่ยวชั้นในเรียบสีขาวที่เปียกชื้นจากอารมณ์ที่ถูกมือใหญ่ทำขึ้นให้พ้นทาง เผยส่วนอ่อนไหวสีสวยที่สั่นระริกอย่างน่ารัก

การช่วยเหลือคนรักด้วยสองมือและริมฝีปากร้อนของนิลนพดำเนินไปอย่างเป็นธรรมชาติ บ้างอ่อนโยน บ้างรุกเร้า บ้างเย้าแหย่ ทุกสัมผัสทุกการกระทำล้วนเรียกเสียงหอบปนครางของคนที่โดนปรนเปรอเป็นอย่างดี ปฏิพัทธ์กำจิกผ้าปูเตียงแน่นเพื่อระบายความซ่านเสียวที่เกิดขึ้น ภาพใบหน้าคมของนิลนพที่หยอกล้อกับตัวตนกลางกายของเขาทำให้ใบหน้าปฏิพัทธ์ขึ้นสีแดงจัด ยิ่งนัยน์ตาสีดำเหลือบแดงนั่นช้อนขึ้นมามอง ยิ่งทำให้ปฏิพัทธ์อยากจมหายเข้าไปในเตียงให้รู้แล้วรู้รอด

จวบจนใกล้สิ้นสุดห้วงอารมณ์ นิลนพยิ่งเร่งเร้ารุนแรงขึ้นจนปฏิพัทธ์หวีดร้องออกมา ธารร้อนสาดซัดให้นิลนพได้เชยชิมเป็นของรางวัล รอยยิ้มร้ายจุดขึ้นที่มุมปากบาง ร่างสูงหยัดกายตรงขึ้นมามองใบหน้าขึ้นสีที่เชื่อมไปด้วยน้ำตาใส ริมฝีปากอิ่มของคนอายุมากกว่าเผยออ้าหอบเอาอากาศเข้าปอดอย่างยากลำบาก ร่างกายเหนื่อยอ่อนนอนหมดแรงจนนิลนพอดเอื้อมมือไปลูบใบหน้าคนรักเบาๆ ไม่ได้ ริมฝีปากบางทาบลงบนกลีบปากอิ่ม ดูดเม้มเบาๆ หากแต่ไม่รุกล้ำเพื่อไม่รบกวนการหายใจของคนใต้ร่าง ก่อนเลื่อนไปหอมแก้มแผ่วเบาอย่างเสน่หา

“อาจารย์ติ ขอบคุณนะครับ” นิ้วแข็งแรงเกลี่ยแก้มชื้นเหงื่อเบาๆ

“...ขอบคุณ..อ อะไร” ปฏิพัทธ์หันมาถามทั้งที่ยังหอบอยู่

“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ไงครับ”

“นพ!” เสียงนุ่มแหวใส่ทันทีที่นิลนพพูดจบ ใบหน้าที่เห่อร้อนอยู่แล้วยิ่งร้อนขึ้นไปอีก จนนิลนพอดใจไม่ได้ที่จะหอมแก้มอีกรอบอย่างมันเขี้ยว

“ลืมเรื่องของคนคนนั้นไปได้แล้ว ผมอยากให้คุณคิดแต่เรื่องผม… นะครับ” นิลนพคลอเคลียที่ซอกคอหอม ขบเย้าเบาๆ ด้วยอารมณ์กึ่งกรุ่นกึ่งหยอก นัยน์ตาพราวระยับมองสบกับดวงตาฉ่ำน้ำ

“ไม่อยากจำอีกแล้ว…” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยเสียงแผ่ว หลบสายตาร้อนที่ส่งมาหาอย่างไม่ปิดบัง

“อาการปวดหัวตอนนี้เป็นไงครับ” เสียงพร่ากระซิบข้างหู ปฏิพัทธ์เบี่ยงหลบหากแต่ยังคงไม่พ้นเพราะวงแขนแข็งแรงกักปฏิพัทธ์ไว้ไม่ยอมปล่อย

“ด… ดีขึ้นแล้ว…” ปฏิพัทธ์ตอบ แต่ยังไม่ยอมหันหน้าไปหาคนรัก จึงไม่เห็นรอยยิ้มเอ็นดูที่นิลนพมอบให้ ซึ่งคนยิ้มก็ไม่ได้สนใจนัก เพราะเมื่อไม่ว่าเมื่อใด นิลนพก็เชื่อว่าเขาสามารถแสดงความรักต่อคนตรงหน้าได้ตลอดไปอยู่แล้ว

ตลอดชีวิตของเขา…

“งั้น… ผมจะให้รางวัลคุณตามที่ผมบอกไว้”

“เอ๊ะ… อุบ!” เสียงของปฏิพัทธ์ถูกกลืนหายไปเมื่อคนหนุ่มประกบปิดด้วยปากร้อนของตัวเอง ลิ้นชื้นแตะเปิดริมฝีปากอิ่มช้าๆ ก่อนถูกส่งเข้าไปทักทายหยอกเย้าลิ้นนุ่มของอีกฝ่าย ปฏิพัทธ์ตอบรับช้าๆ อย่างเต็มใจ เอียงใบหน้าหาองศาที่พอเหมาะก่อนเริ่มรุกเร้ากลับบ้าง

บ่ายนั้น… ปฏิพัทธ์ได้รับรางวัลหลายต่อหลายครั้ง อาการปวดหัวหายเป็นปลิดทิ้งโดยไม่แน่ใจว่ามาจากฤทธิ์ยาหรือใจที่ปลดเปลื้องอดีตที่ไม่ดีทิ้งไป แต่หลังจากนี้ ปฏิพัทธ์จะไม่ยอมให้มันกลับมาทำร้ายเขาอีก

รวมถึงคนของเขาด้วย…

…………….