วันที่ 28 : Lucky Special VI (นิลนพxปฏิพัทธ์)

“ผมกลับมาแล้วครับ”

เสียงทุ้มต่ำเป็นเอกลักษณ์ของคนในความทรงจำดังขึ้น ปฏิพัทธ์เงยหน้ามองใบหน้าคมคายของคนรักที่ไปเรียนต่อต่างประเทศ 3 ปีด้วยความตะลึงงัน

“นพ…” เสียงนุ่มของอาจารย์ขาดหายจมอ้อมกอดอุ่นของนิลนพ ร่างสูงใหญ่ตระกองกอดคนรักไว้ในอ้อมแขนอย่างสุดคิดถึง ปฏิพัทธ์ยกยิ้มพร้อมเอื้อมมือออกไปโอบกอดตอบรับนิลนพ อยู่เช่นนั้นสักพัก หนุ่มใหญ่วัยกลางคนก็กระตุกแขนเสื้อคนรักให้เข้ามาในห้องแล้วปิดประตูห้องลง

สามปีที่นิลนพไปเรียนต่อต่างประเทศปฏิพัทธ์มักเฝ้าถามตัวเองว่าเป็นเขาดีแล้วหรือ?

นิลนพคือลูกศิษย์ที่ตนสอนมากับมือ เด็กคนนี้ตามจีบเขาลับๆ(?) จนกระทั่งเรียนจบ พอหลุดออกจากสถานะการเป็นลูกศิษย์อาจารย์จึงเริ่มเดินหน้าเข้ามาหาเขาอย่างเปิดเผยและจริงจัง ขยับเข้ามาใกล้ มาสร้างความผูกพัน สร้างความรู้สึกดีๆ ให้กับเขา และเขาก็ยินยอมให้นิลนพเข้ามาในชีวิตจนได้ แต่จะให้นึกย้อนกี่ครั้ง เขาก็คงเลือกเส้นทางเดิม เพราะมันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีขนาดไหนที่มีนิลนพอยู่ในชีวิต

.

.

.

“ผมมีหูกับหางนะ” อยู่ๆ นิลนพก็เอ่ยขึ้น ปฏิพัทธ์ที่นั่งซ้อนหน้าอิงกายกับอกอุ่นของคนตัวโตถึงกับเลิกคิ้ว ขยับตัวหันมามองคนรักอย่างเต็มตา นัยน์ตาสีนิลเหลือบมองไปที่กลุ่มผมสีเข้มของคนอายุน้อยกว่า เอียงคอนิดๆ ก่อนยกยิ้มบาง

“อยากเห็นจัง” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยหวานพลางลูบศีรษะคนตัวโตช้าๆ นิลนพนิ่งค้างไปก่อนรวบคนรักเข้ามากอดเต็มแขน

“เชื่อด้วยเหรอครับ” เสียงต่ำอู้อี้ที่ซอกคอขาว ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากอีกคน

“ก็นพไม่เคยโกหกนี่ แต่ไม่ได้เห็น น่าเสียดายจัง” ปฏิพัทธ์จรดจูบขมับขวาของคนรักแผ่วเบา อ้อมกอดอุ่นยิ่งกระชับเข้าหากันจนคนโดนกอดต้องตีเบาๆ เพื่อไม่ให้กระดูกที่ทำงานมานานตามอายุหักคามือใหญ่นี่ไปก่อน

“ผมจะทำให้เห็นครับ… สักวัน”

.

.

.

“นี่อะไร…” ปฏิพัทธ์มองใบไม้หน้าตาประหลาดในมือ นิลนพยิ้มกว้าง

“ผมอยากทำให้สิ่งที่ผมกับอาจารย์ต้องการเป็นจริงครับ”

“?”

“อาจารย์กล้ากินมั้ยครับ” นัยน์ตาสีดำเหลือบแดงมองคนตรงหน้าด้วยสายตาวูบไหวไม่แน่ใจ

“มียาพิษเหรอ?” ปฏิพัทธ์ถามกลับ

“จะไปมีได้ไงครับ เรื่องอะไรจะเอายาพิษให้อาจารย์กิน” นิลนพตอบแบบหัวเสียนิดๆ เรียกเสียงหัวเราะจากคนรักได้เป็นอย่างดี

“ถ้าไม่มีก็กินได้” พูดจบ ใบไม้รูปร่างแปลกตาก็ถูกส่งเข้าไปในปากของปฏิพัทธ์ด้วยมือตัวเอง เคี้ยวจนกลืนได้ก็กลืนลงไป สักพักมือเรียวตีคนข้างๆ ก่อนไอแค่กออกมา

นิลนพรีบวิ่งไปหาน้ำดื่มมาให้ปฏิพัทธ์ น้ำเย็นใสรินเข้าลำคอที่แห้งผากก่อนร่างสูงโปร่งจะมีสีหน้าดีขึ้น

“รสชาติไม่ผ่านนะนพ แค่กๆ” ปฏิพัทธ์พูดทั้งที่ยังมีน้ำตาคลออยู่ ศีรษะทุยส่ายไปมาพลางแลบลิ้นออกมาเป็นเครื่องยืนยัน จึงโดนคนตัวใหญ่โน้มมางับลิ้นสีสดที่ออกมาเล่นข้างนอกแล้วดันกลับเข้าไปด้วยลิ้นสากของนิลนพ

กลั่นแกล้งคนรักมากวัยสักพักก็ต้องปล่อยให้พักหายใจ แต่อารมณ์บางอย่างก็ตื่นขึ้นมาด้วยความความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งรัก ทั้งหวงแหน และอยากครอบครอง นัยน์ตาสีเข้มจ้องลึกเข้าไปดวงตาของอีกคน ใบหน้าขึ้นสีของปฏิพัทธ์เสมองไปทางอื่นด้วยความขวยเขิน แต่ก็คงไม่พ้นตอบรับคนรักด้วยความเต็มใจเช่นเดิม

.

.

.

“อ.. อื้อ! นพ.. อ่ะ..” เสียงขาดห้วงที่หอบแหบของปฏิพัทธ์ดังก้องในห้องนอนสีนวล ร่างกายสีขาวอาบเหงื่อชื้นขยับตามความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายที่โหมตัวเข้ามาหาเขาอย่างหนักหน่วง ร่างกายโปร่งสั่นสะท้านกับสัมผัสร้อนและความคิดถึงที่อีกฝ่ายมอบให้ แต่ก็ยังยินดีรับเอาไว้ด้วยร่างกายและหัวใจทั้งหมดที่มี

“อา..จารย์…” นิลนพครางต่ำ ยิ่งนับวันยิ่งหลงไหลมัวเมากับคนตรงหน้า ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าใด ยอมร่วมมือกับนายเหนือสิธานเพื่อให้ได้สิ่งที่จะทำให้คนรักมองเห็นความเป็นกรัชวาลได้ แม้จะใช้เวลาหลายปีแต่เขาก็อยากได้ อยากให้ปฏิพัทธ์รับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างของเขา

“น… นพ… อ่ะ…” มือเรียวเอื้อมขึ้นไปบนกลุ่มผมสีดำของนิลนพ ก่อนนิ้วยาวจะลูบเบาๆ ที่หูนุ่มสีส้มของคนตัวสูง “...เห็นแล้วนะ”

นิลนพนิ่งไป มองแววตาหวานล้ำของปฏิพัทธ์ที่มองขึ้นไปยังตำแหน่งที่หูสีส้มของตัวเอง ก่อนปฏิพัทธ์จะกลับมาสบตาของนิลนพแล้วยิ้มออกมาบางๆ

“เห็นแล้ว… ดีใจจัง” รอยยิ้มหวานละมุนที่คนเป็นอาจารย์มอบให้ทำเอาหัวใจของนิลนพเต้นเร็ว กล้ามเนื้อเคียดเกร็งขึ้นจนทำให้ปฏิพัทธ์เบิกตากว้าง

“ดีใจที่เห็นครับ งั้นวันนี้…” หางนุ่มยาวของกรัชวาลตระกูลเสือปัดไปมาแถวๆ สะโพกสอบของปฏิพัทธ์ที่เกยอยู่บนหน้าขาของชายหนุ่ม คนใต้ร่างเกร็งแข็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “...ผมให้อาจารย์เล่นกับพวกนี้เต็มที่เลยครับ”

ไม่ต้องบอกว่าคืนนี้หมายถึงทั้งคืน เพราะวันรุ่งขึ้นคือวันหยุดที่นิลนพรู้อยู่แล้ว…

……………..