ตอนที่ 17 : ตัวสำรอง
เวลาบางครั้งก็ผ่านไปช้า...
แต่บางครั้งก็ผ่านไปเร็วจนน่าใจหาย…
ข้าวของจำนวนน้อยนิดของคนแปลกหน้าที่มาอยู่กับพารักษ์ได้สามเดือนเศษถูกเก็บไว้ในกระเป๋าสะพายหลังสีดำแล้วเอาไปวางไว้ที่มุมห้อง เสื้อฮู้ดแขนยาวสีเทาวางพาดไว้บนกระเป๋าอีกชั้นหนึ่ง
นัยน์ตาสีน้ำตาลมองมันอย่างเงียบๆ ด้วยความรู้สึกวูบโหวง ในใจหวิวไหวแปลกๆ จนอยากจะเอามาออกมาเขย่าให้มันกลับมาเต้นในจังหวะเดิม คนแปลกหน้าเดินออกมาจากห้องน้ำหลังชำระกายเรียบร้อย เส้นผมสีเงินเปียกหมาดที่ยังไม่แห้งดีเรียบลู่ไล้กรอบหน้าคม ดวงตาสีทองมองพารักษ์ที่นั่งอยู่บนเตียง ร่างสูงนั่งลงบนพื้นใกล้เตียงที่เดิมของตัวเอง
“รักษ์ไม่อยากให้ผมไปเหรอครับ”
“...”
“รักษ์ครับ…”
“เปล่าหรอก นายไม่ได้มาอยู่ถาวรตั้งแต่แรกอยู่แล้วฉันรู้ ฉันแค่…”
มือใหญ่เอื้อมมากุมมือเรียวไว้ บีบเบาๆ ให้อีกฝ่ายรับรู้ พารักษ์หันมามองหมาตัวใหญ่ในห้อง
“...ฉันแค่รู้สึก… เหงา… ละมั้ง”
“ผมขอโทษครับ…”
“ไม่ๆๆ ฉันดีใจที่ได้รู้จักนายนะ แม้จะ… รู้จักแบบแปลกๆ หน่อยก็เหอะ” พารักษ์หัวเราะแห้งๆ พอหวนย้อนคิดดูก็ก็รู้สึกตลกตัวเองไม่น้อยที่กล้ารับคนที่ไม่รู้จักมาอยู่ด้วยในห้อง
ตบหัวตัวเองตอนนี้ทันไหม…
“นาย… จะไปตอนไหน” พารักษ์ถามเบาๆ
“ผม… จะรอจนกว่ารักษ์จะหลับครับ” เสียงทุ้มตอบยิ้มๆ ใบหน้าอ่อนโยนมองคนที่อยู่บนเตียงด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย
“ก็ดี…”
.
.
.
ดูเหมือนวันนี้กลางคืนจะมาเร็วกว่าปกติ…
พารักษ์เข้านอนตามเวลา แต่นั่นก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว ชายหนุ่มอีกคนก็อยู่คุยเล่นกับเขาดังเช่นทุกคืน กระทั่งไฟในห้องดับลง ความเงียบโรยตัวเข้ามาในห้องนอนที่มีแสงจากไฟข้างนอกส่องเข้ามารำไร
ผ่านไปสักพักใหญ่ ในความเงียบเริ่มมีความเคลื่อนไหว ร่างสูงบนพื้นขยับลุก มือใหญ่หยิบเสื้อฮู้ดสีเทามาสวมก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้มาสะพายหลัง คนในเงามืดยืนนิ่งอยู่นานก่อนจะเดินเข้าใกล้เตียงนุ่ม กลิ่นกรุ่นหอมจากกายสมส่วนติดปลายจมูกทุกย่างก้าวเมื่ออยู่ในห้อง กรัชวาลหนุ่มหยุดนิ่งอยู่ข้างเตียงอยู่นาน ร่างสูงคุกเข่าข้างเตียง มือใหญ่เอื้อมออกมาหมายจะแตะคนที่อยู่ใต้ผ้าห่มหนาแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อรู้ตัวว่าทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับพารักษ์ล้วนทำให้ยากตัดใจ ชายหนุ่มจึงเลือกที่จะลุกขึ้นหมายออกจากห้องไป
“จะไปแล้วเหรอ…” เสียงของคนที่คิดว่าหลับไปแล้วดึงให้คนที่กำลังจะเดินออกจากห้องชะงักขา ผู้อาศัยชั่วคราวหันกลับมาหาคนที่ยังซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม พารักษ์ขยับตัวลุกนั่งแล้วหันมองคนที่ยืนอยู่ ดวงตากระทบแสงจากภายนอกแดงเรื่อ ทำเอาคนมองใจหายวาบ
“รักษ์ครับ…” เสียงทุ้มร้อนรน เดินมานั่งคุกเข่าข้างเตียงอีกครั้ง มือทั้งสองกุมทับมือเรียวของเจ้าของห้องไว้แน่น
“...โชคดีนะ”
“รักษ์…”
“เดินทางปลอดภัย…”
“...”
“สมหวังในสิ่งที่ตั้งใจไว้นะ”
“...รักษ์”
“ฉัน…”
“รักษ์ครับ ผมจะกลับมา..” กรัชวาลพูดแทรกเมื่อเสียงของพารักษ์เริ่มสั่นเครือจนเขาทนฟังไม่ไหว “...ถึงผมจะไม่สามารถสัญญาได้ว่าผมจะกลับมาเมื่อไหร่”
“...”
“แต่ผม… แต่ผมจะกลับมาแน่นอนครับ”
“นาย…”
“ถึงตอนนั้น… ถ้ารักษ์เลี้ยงสุนัขตัวใหม่แล้ว ผม… อย่างน้อย ผมก็ขอเป็นตัวสำรองได้ไหมครับ” ชายหนุ่มผมสีเงินซบศีรษะกับมือเรียวของพารักษ์ พารักษ์ส่ายหน้าหวือ
“ไม่เอา ฉันไม่เลี้ยงหมา ฉันไม่เลี้ยงสัตว์ และฉันไม่ชอบการให้มีใครเป็นตัวสำรอง ฉันเลือกแค่หนึ่ง”
“งั้นผม… อาจจะไม่มีสิทธิ์สินะครับ”
“ก็นะ… อนาคตไม่แน่นอนนี่นา แต่ว่านะ… เลี้ยงหมาอ่ะเหนื่อยจะตาย ไม่เลี้ยงแล้วดีกว่าเนอะ” พารักษ์ยิ้มให้คนที่ใบหูลู่ลง เขาไม่ได้พูดเพื่อเอาใจใคร แต่จะให้เลี้ยงอะไรสักอย่างอีกครั้ง เขาคงส่ายหัวอย่างหนักแน่ๆ
“นายไปเถอะ ฉันไม่เป็นไร” มือเรียวยกขึ้นมาลูบหูสีเทาช้าๆ เขาอยากซึบซับสัมผัสเช่นนี้อีกสักครั้ง
“ถ้าผมไป รักษ์จะร้องไห้มั้ยครับ”
“ไม่อ่ะ เพราะฉันจะรอวันได้เจอนายอีกครั้ง”
“พร้อมชื่อผม…”
“ใช่ พร้อมชื่อนาย…”
“ถ้าอย่างนั้น… ลาก่อนนะครับ รักษ์”
“อื้ม แล้วเจอกันนะ… สักวัน”
……….
…….
ฉันจะรอวันที่นายกลับมา…
เพราะนายเป็นสุนัขตัวเดียวของฉัน…
ฉันจึงเชื่อนาย…
ใช่… ฉันเชื่อนาย
……………….
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in