วันที่ 15 : Ludus Love

ชื่อเหรอ…

ชื่ออะไรกันล่ะ…

เรื่องชื่อของคนแปลกหน้าวนเวียนอยู่ในหัวพารักษ์มาหลายวัน พอเค้นถามดูก็บอกว่าไม่ได้ชื่อเหนือ แต่จะเรียกเช่นนั้นก็ได้ แต่พอบังคับให้บอกก็โดนบ่ายเบี่ยง

“คุณ…”

แล้วทำไมไม่บอกชื่อมาดีๆ เล่า!

“...คุณ”

พารักษ์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในใจนึกอยากจะจับคนตัวสูงที่รออยู่ในห้องมาบีบคอถามให้รู้เรื่อง

“พารักษ์!”

“อ่ะ… ครับ” พารักษ์สะดุ้งโหยง เสียงดังของอาจารย์ที่ปรึกษาดึงสติที่หลุดลอยของนักศึกษาหนุ่มกลับมาอยู่ที่ปัจจุบัน

“ไม่ได้ฟัง?”

“ข… ขอโทษครับอาจารย์” พารักษ์ยกมือไหว้ขอโทษอาจารย์ วันนี้เขามาหาอาจารย์ที่ปรึกษานอกเวลาอีกครั้ง คนเป็นอาจารย์กอดอกมองนิ่ง

“วันนี้แค่นี้ก่อนแล้วกัน ผมสโคปเนื้อหาให้แล้ว หา literature review ตรงส่วนนั้นมาเพิ่มด้วย” นิลนพสรุปเมื่อเห็นสภาพของนักศึกษา

“ครับอาจารย์” พารักษ์พยักหน้ารับก่อนเก็บของลงกระเป๋าของตัวเอง

“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เดี๋ยวออกไปพร้อมผมเลยแล้วกัน ผมจะเลี้ยงน้ำเป็นการขอโทษที่ทำให้คุณต้องมาหาในวันหยุดอีก”

“ไม่เป็นไรหรอกครับอาจารย์”

“ไม่เป็นไร ผมนัดอาจารย์ติที่ร้านแล้วด้วย ไปกัน” อาจารย์หนุ่มพูดจบก็เดินออกจากห้อง พารักษ์รีบปิดแอร์กับไฟในห้องพักอาจารย์แล้วตามออกไป

.

.

.

พารักษ์มองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่ก นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างด้วยความตื่นตาตื่นใจ ร้านกาแฟเล็กๆ ที่อยู่ในซอยลึกซึ่งน่าจะร้างผู้คนกลับมีคนเดินไปมาเต็มร้าน มิหนำซ้ำแต่ละคน…

นั่นหูกระต่าย…

โน่นหูแมว…

นี่ปีกนก…

มีแต่กรัชวาลเต็มไปหมด!

“เข้าไปสิ” เสียงต่ำเอ่ยก่อนดันหลังคนที่ไม่ยอมขยับไปด้านหน้า พารักษ์เงยหน้ามองอาจารย์ที่ปรึกษาก่อนเดินตามร่างสูงใหญ่เข้าไป

ร้านกาแฟเล็กๆ ตกแต่งเรียบง่ายดูสบายตา โทนสีที่ใช้เป็นสีแนวเอิร์ธโทน โต๊ะไม่มากจนดูน่าอึดอัดแต่ก็ไม่น้อยจนรองรับลูกค้าไม่ได้ พารักษ์ได้กลิ่นเมล็ดกาแฟคั่วตั้งแต่เหยียบย่างเข้าไปในร้าน กลิ่นชวนให้ผ่อนคลายจนพารักษ์ยกยิ้มขึ้นไดยไม่รู้ตัว

“อ้าวนพ มาแล้วเหรอ ติรออยู่ที่ชั้นสองนะ” เสียงทุ้มต่ำหลังเค้าเตอร์บาร์เรียกคนตัวสูง ร่างสูงใหญ่พอๆ กับนิลนพยิ้มกว้างให้ลูกค้าประจำและลูกค้าใหม่ ใบหน้าคมคายมีอายุเล็กน้อยแย้มยิ้มอย่างเป็นมิตร ผมสีเทาหม่นถูกรวบไว้ด้านหลังทิ้งตัวลงมาเกือบถึงสะโพก ใบหูสีส้มที่แทรกกลุ่มผมออกมากับหางสีเดียวกันโบกไปมาอย่างสนุกสนาน

เสือ…

“พาหนุ่มน้อยมาด้วยแบบนี้เดี๋ยวก็โดนหรอก” เจ้าของร้านเอ่ยแซวนิลนพ ซึ่งอีกฝ่ายทำเพียงยักไหล่เบาๆ

“นี่นักศึกษาในการดูแลของผม ชื่อพารักษ์ พารักษ์นี่พี่ชายผมชื่อทศ เป็นเจ้าของร้านด้วย”

พารักษ์ยกมือไหว้พี่ชายอาจารย์ ทศ หรือ ทศอนันท์รับไหว้แล้วยิ้มเอ็นดู นัยน์ตาคมสีเหลือบแดงมองคนหนุ่มด้วยสายตาประเมิน

กลิ่นดี...

“งั้นผมขึ้นไปหาอาจารย์ติก่อน คุณจะเอาอะไรก็สั่งเลยนะ แล้ว… อย่าไปหลงคำหวานของหมอนี่นะ เพราะเขาเป็นพวกไปเรื่อยๆ ไม่ผูกพันอะไรกับใคร ถ้าหลงเข้าแล้วระวังจะเสียใจ” นิลนพหันมาพูดกับนักศึกษาหนุ่มก่อนเดินขึ้นไปชั้นสองซึ่งเป็นโซนสำหรับทำงาน ดังนั้นจึงค่อนข้างเงียบกว่าชั้นแรก พารักษ์ยิ้มค้างให้คำพูดทิ้งท้ายของอาจารย์ ซึ่งดูแล้วอาจารย์ไม่ได้คิดจะเบาเสียงเพื่อให้ได้ยินกันเพียงสองคนเลยสักนิด

“รับอะไรดีครับ วันนี้พี่จะทำสุดฝีมือเลย” หนุ่มใหญ่เจ้าของร้านยิ้มให้พารักษ์ ชายหนุ่มยังไม่หายค้างจากที่อาจารย์ที่ปรึกษาพูด จึงได้แต่อ้าปากพะงาบแต่ยังนึกไม่ออกว่าจะสั่งอะไรดี

“เอ่อ… ไอซ์ลาเต้ครับ” พารักษ์นึกอะไรไม่ออกนอกจากเมนูพื้นฐานของร้านกาแฟ เจ้าของร้านรับออเดอร์ด้วยรอยยิ้มก่อนลงมือทำเมนูดังกล่าว

พารักษ์พาตัวเองมานั่งรอที่โต๊ะเล็กๆ ที่ว่างอยู่ นัยน์ตาสีน้ำตาลวาวยังหยุดมองรอบๆ ไม่ได้ กรัชวาลเดินเข้าออกกันเกือบตลอดเวลา แต่ถึงอย่างนั้นก็มีคนที่ไม่มีหู หาง หรือปีกก็มีเข้ามาในร้านบ้างเหมือนกัน

หรือเพราะเจ้าของร้านเป็นกรัชวาล…

พารักษ์คิดในใจ ไม่นานกาแฟเย็นในแก้วใสทรงสูงก็ถูกวางไว้ตรงหน้า ทศอนันต์ยิ้มให้ก่อนถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามกับพารักษ์

“ร้ากาแฟน่าตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ เห็นเธอดูตกใจ” เสียงทุ่มต่ำเอ่ยถาม พารักษ์พยักหน้าเบาๆ

“ร้านสวยครับ บรรยากาศดีมากเลย” พารักษ์ชมอย่างจริงใจ ดวงไฟสีนวลตาของร้านช่วยขับความนุ่มละมุนของร้านได้ดีไม่น้อย

“แค่บรรยากาศร้านเหรอที่ทำให้ตื่นเต้น” เสียงนุ่มพร้อมรอยยิ้มทำให้พารักษ์ชะงัก ชายหนุ่มมองเจ้าของร้านผมสีเทาด้วยไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

“จะอะไรก็เรื่องของเขาไม่ใช่เหรอ คุณทศ” เสียงทุ้มที่พารักษ์คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง พารักษ์เอี้ยวตัวไปดู เป็นคนร่วมห้องของเขาอย่างที่คิด

“นาย… มาทำอะไรที่นี่” พารักษ์ถามออกมา แต่อยู่ๆ บรรยากาศที่เปลี่ยนไปในร้านทำให้พารักษ์อดมองไปรอบๆ ไม่ได้

เสียงพูดคุยที่ไม่เบาไม่ดังเมื่อครู่เงียบหายไปราวถูกปิด เหลือเพียงเสียงเพลงเบาๆ จากทางร้านที่ยังคงทำหน้าที่ของตัวเอง ทุกสายตาจับจ้องร่างสูงที่เพิ่งเข้ามาเป็นตาเดียว บางคนก้มหน้าหลุบต่ำไม่กล้ามอง

“ทำไมรักษ์มาอยู่ที่นี่ครับ” กรัชวาลหนุ่มเอ่ยถามพารักษ์ด้วยยิ้มบาง พารักษ์ที่ยังไม่เข้าใจกับบรรยากาศแปลกๆ จึงตอบไปแบบไม่รู้ตัว

“อาจารย์นพพามาน่ะ เลี้ยงด้วยนะ” พารักษ์ยกแก้วทรงสูงที่เริ่มมีไอน้ำเกาะรอบๆ แก้วขึ้น “นายล่ะ มาซื้อกาแฟเหมือนกันสินะ”

“ผมมาคุยธุระกับคุณทศครับ แต่ตอนนี้ไม่อยากคุยแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มตอบพารักษ์

“อ้าว?”

“ถ้ายังไง รบกวนคุณทศเปลี่ยนเป็นแก้วสำหรับกลับบ้านให้หน่อยนะครับ ผมกับรักษ์จะกลับแล้ว” เสียงทุ้มเรียบเอ่ยกับเจ้าของร้าน รอยยิ้มที่เคยมีเลือนหายไปแทบจะทันทีเมื่อเจ้าตัวหันไปทางร่างสูงใหญ่ที่นั่งตรงข้ามกับพารักษ์ ทศอนันต์ค้อมศีรษะน้อยๆ รับคำก่อนลุกออกไปยังเครื่องชงกาแฟหลังเค้าเตอร์

“นาย…” พารักษ์เม้มปากไม่พูดต่อ

“ครับ?” รอยยิ้มคุ้นชินถูกส่งมาให้พร้อมร่างสูงที่นั่งลงตรงข้ามแทนคนที่เพิ่งลุก

“...ไม่มีอะไรหรอก” พารักษ์ไม่พูดต่อ จะให้พูดอะไรล่ะ ก็ตอนนี้คนตรงหน้ายังคงส่งยิ้มให้เขาเช่นทุกครั้ง ด้วยรอยยิ้มสดใสแบบเดิม

แต่กับคนอื่น… นายคนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน…

…………….