วันที่ 10 : Smile

พารักษ์กำลังเหงื่อตก...

ที่เหงื่อตกไม่ใช่เพราะอากาศร้อนจัดด้วยตอนนี้เขาเข้ามาอยู่ในพิพิธภัณฑ์ที่ติดแอร์เย็นฉ่ำ และไม่ใช่เพราะมีใครมาก่อกองไฟในพิพิธภัณฑ์เป็นแน่ ไม่งั้นคงโดนไล่ตะเพิดไปแล้ว แต่ที่เหงื่อตกนั้นเป็นเพราะสายตาของคนข้างกายกับอาจารย์ที่ปรึกษาที่มองสบกันนั้นน่ากลัวและเยียบเย็นอย่างที่เขาไม่เห็นจากคนที่มาอาศัยอยู่กับเขา มันทำให้เขาร้อนๆ หนาวๆ อย่างไรบอกไม่ถูก

“น… นี่นาย…” พารักษ์เอ่ยเบาๆ มือเรียวกระตุกแขนเสื้อสีเทา เรียกสายตาสีทองให้หันมา

ชายหนุ่มแปลกหน้าหันมาหาพารักษ์พร้อมรอยยิ้มเช่นทุกครั้ง นัยน์ตาทอประกายอ่อนโยนอย่างที่เคยเห็นมาตลอด พารักษ์ผงะ

สับสวิตซ์ทันด้วยเว้ย!

“ไม่คิดว่าจะได้เจอนายเหนือที่นี่… เห็นว่าคนในตระกูลตามหากันให้ทั่ว” เสียงต่ำของอาจารย์นิลนพเรียกความสนใจจากพารักษ์ได้ไม่น้อย โดยเฉพาะเนื้อหาที่ฟังดูเข้าใจยากแต่ก็เหมือนจะเข้าใจ

หนีออกจากบ้าน?

แต่อาจารย์ใช้คำหลุดโลกจังเลย…

“ใช่ครับ ตามหาผม แต่ยังไม่เจอ และหวังว่าจะไม่เจอจนกว่ามันจะเป็นความต้องการของผมเอง” คนข้างกายพารักษ์เอ่ยนิ่ง ไม่ได้คุกคามแต่ไม่โอนอ่อน สายตาที่มองนิลนพจริงจังไม่มีแววล้อเล่น นิลนพเพียงแต่จ้องกลับนิ่งๆ แล้วค้อมศีรษะน้อยๆ

พารักษ์เลิกคิ้ว

“นี่นายหนีออกจากบ้านเหรอ ทำแบบนี้ไม่แย่เหรอ” พารักษ์ไม่ยอมให้ตัวเองสงสัยนาน ใบหน้าสีแทนหันไปถามคนตัวสูงข้างๆ ทันที

ชายหนุ่มผมสีเงินหันกลับมามองใบหน้าเล็กพร้อมรอยยิ้มบางๆ แต่พารักษ์กลับรู้สึกว่ามันเป็นรอยยิ้มที่ชวนอยากร้องไห้ออกมาดังๆ เสียมากกว่า กระทั่งเสียงนุ่มของคนที่อายุมากที่สุดดังขึ้น

“ไปนั่งคุยกันสักที่ดีไหม คุยกันตรงนี้รบกวนคนอื่นที่เข้ามาเที่ยว” อาจารย์ปฏิพัทธ์แนะนำเมื่อเห็นนักท่องเที่ยวต่างชาติอีกกลุ่มเดินเข้ามาภายในพิพิธภัณฑ์ นิลนพมองคนรักนิ่งก่อนแตะข้อศอกปฏิพัทธ์เบาๆ

“ผมไม่มีอะไรให้คุยแล้วครับ เราเดินไปดูต่อเถอะ ยังมีห้องที่ยังไม่ได้ดู ไปกันครับ”

“เดี๋ยวสิ…”

“ผมพาคุณมาเดทนะครับ จะไปวุ่นวายกับเด็กมันทำไมมากมาย” ร่างสูงใหญ่ก้มลงกระซิบที่ข้างหูปฏิพัทธ์เบาๆ ให้ได้ยินกันเพียงสองคน ใบหน้าปฏิพัทธ์ยังคงเรียบนิ่งดังเช่นปกติ แต่นิลนพรู้ว่าตอนนี้คนรักของเขาเขินมากมายขนาดไหน เพราะใบหูนั้นขึ้นสีแทนใบหน้าเรียบร้อยแล้ว

พารักษ์มองทุกการกระทำของอาจารย์ที่ปรึกษาแล้วก็ได้แต่สงสารอาจารย์หัวหน้าภาควิชา ถึงเนื้อถึงตัวต่อหน้านักศึกษาขนาดนี้ คงกะปิดเป็นความลับอีกไม่นานแน่

สู้ๆ นะครับอาจารย์ปฏิพัทธ์…

.

.

.

“ชื่อเหนือเหรอ?” เสียงใสถามขึ้นเมื่อเขากับคนร่วมห้องเดินออกมานอกพิพิธภัณฑ์แล้ว คนตัวสูงนิ่งไปสักครู่ก่อนส่งยิ้มให้

“ครับ รักษ์จะเรียกแบบนั้นเลยก็ได้” คนผมเงินตอบกลับ

“ใช่ไม่ใช่ก็บอกมาดีๆ สิ แล้วเลิกทำหน้าอย่างนั้นสักที”

“?”

“ช่างเถอะ”

“รักษ์…”

“ไปหาอะไรกอนกันเหอะ”

“รักษ์ครับ…”

“นี่นาย เลิกเรียกชื่อฉันแล้วตามมาได้แล้ว เดี๋ยวพาไปกินของหวาน” พารักษ์กวักมือเรียกคนตัวสูง ซึ่งของหวานเหมือนจะได้ผลไม่น้อยเมื่อหูนุ่มสีเทาตั้งตรงทั้งหางฟูที่กระดิกไปมา

โอย… ไอ้หมาบ้าเอ้ย!

พารักษ์กรีดร้องในใจ ใจหนึ่งก็อยากจะตะโกนดังๆ ใส่ชายหนุ่มแปลกหน้าให้เลิกส่งสายตาแวววาวพร้อมส่ายหางไปมาเสียที แต่อีกใจกลับรู้สึกเสพติดอาการตื่นเต้นดีใจของคนตรงหน้าไปแล้วเสียอย่างนั้น

แล้วต้องทำอย่างไรล่ะทีนี้…

…………….