วันที่ 10 : อนุสาวรีย์

ร้อน…

ร้อนมาก…

ความร้อนบรรลัยในหน้าหนาวนี่มันอะไรกันวะ!...

พารักษ์อยากจะตะโกนออกมาดังๆ กลางลานอนุสาวรีย์ของบูรพกษัตริย์สามพระองค์ที่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่ตรงหน้า ถ้าไม่ติดว่าเป็นสถานที่โล่งกว้างที่มีคนเดินผ่านไปมาเขาคงทึ้งหัวตัวเองสักทีให้รู้แล้วรู้รอด

ไม่น่าตื่นสายเลย...

พารักษ์ขมวดคิ้วมุ่น นึกก่นด่าตัวเองในใจเมื่อเขาดันพาตัวเองกับคนร่วมห้องพักมายืนตากแดดเปรี้ยงในที่ที่ไร้ซึ่งร่มบังแดดใดๆ ตรงนี้ พื้นลานร้อนๆ ยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม

เมื่อวานที่ผ่านมา พอสอบเสร็จหมดทุกวิชา พารักษ์ก็ตะโกนดังลั่นห้องพักจนห้องข้างๆ ตะโกนด่ามาทีหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็หลับไปตั้งแต่เย็นจนถึงเที่ยงของอีกวันด้วยความเพลียสะสม กว่าจะตื่นขึ้นมาทำอะไรเสร็จก็ล่วงเลยเข้าไปถึงช่วงบ่ายแล้ว การออกมาเที่ยวในระยะเวลาสั้นๆ ในเมืองจึงเริ่มต้นในช่วงบ่าย

“รักษ์… ไปพิพิธภัณฑ์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็ได้นะครับ ในนั้นน่าจะเย็นกว่า” เสียงทุ้มของคนข้างๆ พูดเบาๆ พร้อมรอยยิ้ม เสื้อคลุมแขนยาวสีเทาตัวเดิม คลุมผมสีอ่่อนเช่นเดิม ใบหน้าประดับรอยยิ้มเหมือนเดิม…

พารักษ์ถอนหายใจ...

“ก็ได้…”

เป็นอันตกลงกันว่าพิพิธภัณฑ์น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีกว่า ทั้งสองคนจึงเดินข้ามถนนแล้วเข้าไปในพิพิธภัณฑ์

พารักษ์กับชายหนุ่มตัวสูงข้างกายซื้อตั๋วเข้าพิพิธภัณฑ์เรียบร้อยก็เดินเข้าไปในโถงด้านใน ก่อนเริ่มต้นเดินชมส่วนต่างๆ ที่สนใจตามเส้นทางที่ทางพิพิธภัณฑ์จัดไว้ เส้นทางเดินประดับไฟสีอ่อนนวลละมุนตาทำให้จิตใจที่เคยร้อนรุ่นสงบลง พารักษ์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชอบใจ

ชายหนุ่มผมสีเงินเดินมองคนข้างกาย ใบหน้าที่เคยบูดบึ้งเปลี่ยนเป็นผ่อนคลาย รอยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้าคือสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกว่าวันนี้กลายเป็นวันที่ดีแล้ว

ดีจัง…

“เอ๊ะ… นั่นอาจารย์นพนี่” เสียงใสพูดกับตัวเอง แต่คนหูดีก็ได้ยินแล้วหันตามแนวสายตาของพารักษ์

“พารักษ์?” เสียงทุ้มต่ำของอาจารย์เรียกชื่อลูกศิษย์ตัวเอง พารักษ์เดินไปหาร่างสูงใหญ่ก่อนยกมือไหว้

“สวัสดีครับอาจารย์ อ่ะ… สวัสดีครับอาจารย์ปฏิพัทธ์” มือที่กำลังจะเอาลงยกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอาจารย์ที่ปรึกษาไม่ได้มาคนเดียว ร่างสูงโปร่งของอาจารย์หัวหน้าภาควิชาเดินเข้ามาก่อนทำหน้าแปลกใจแต่ก็รับไหว้พร้อมส่งรอยยิ้มบางๆ มาให้

“มาเที่ยวเหรอ แปลกดี เด็กๆ ไม่ค่อยมาเที่ยวที่แบบนี้เท่าไหร่…” นิลนพทำเสียงแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นนักศึกษาในการดูแลมาเดินชมพิพิธภัณฑ์ในวันหยุดเช่นนี้

“ก็… ดีกว่าข้างนอกอ่ะครับ ร้อน…” พารักษ์ยิ้มแหยๆ กลับให้อาจารย์ที่ปรึกษา นิลนพเลิกคิ้วแต่ก็พยักหน้าเข้าใจ เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่เขาขับรถมา อากาศภายนอกช่างทำตัวร้ายกาจโดยการปล่อยพลังแสงออกมาทำลายล้างผู้คนบนท้องถนนจนแทบไหม้เกรียม

“โอเค เข้าใจเลย แล้ว…” นัยน์ตาคมสีนิลปรายมองคนที่ยืนข้างๆ พารักษ์ กระแสบางอย่างจากตัวของอาจารย์นิลนพทำเอาพารักษ์ขนลุก

“เอ่อ… เมทผมครับ ชื่ิอ…” พารักษ์เงียบไปเมื่อต้องเอ่ยชื่อของอีกฝ่าย นัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบมองคนตัวสูงที่ยืนข้างๆ ก่อนนิ่งขึงเมื่อเห็นสายตาสีทองของร่างสูง

ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มละมุนละไมบัดนี้ราบเรียบนิ่งสงบราวกับผืนน้ำนิ่ง สายตาที่เคยอ่อนโยนสดใสกลับแข็งกระด้างจ้องตรงไปทางอาจารย์ที่ปรึกษาของพารักษ์

ก… เกิดอะไรขึ้น?!

……………...