วันที่ 1 : แจ๊ส

ในวันที่ความร้อนแผดเผาผิวแทบไหม้มีให้ได้เห็นกันอยู่เนืองๆ ชายหนุ่มผิวสีแทนกำลังเดินตามท้องถนนเมื่อหมดคาบเรียนของวันแล้ว ผมกึ่งสั้นกึ่งยาวสีน้ำตาลที่ถูกไถเกรียนบริเวณต้นคอปลิวไหวตามจังหวะการเดินของผู้เป็นเจ้าของ หูฟังสีขาวอันเล็กทำหน้าที่ของมันอย่างดี เสียงเครื่องดนตรีบรรเลงเพลงแจ๊สผ่านเข้ามาในหูทำให้จังหวะการก้าวเดินเริ่มไหลไปตามเพลง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเข้ากับสีผมเหม่อมองออกไปตามถนนเส้นเดิมที่ชายหนุ่มใช้เดินเป็นประจำทุกวัน แต่วันนี้ไม่เหมือนเดิมเมื่ออยู่ๆ ก็มีชายร่างสูงคนหนึ่งเดินตามมาพร้อมยื่มมาจับชายเสื้อนักศึกษาที่โผล่พ้นออกมาจากกางเกงสแล็กสีดำ

“ครับ?” ชายหนุ่มดึงหูฟังออกหนึ่งข้างพร้อมหันกลับมามองชายอีกคนที่หยุดเขาไว้ ชายร่างสูงที่สวมเสื้อฮู้ดสีหม่นตัวใหญ่ก้มหน้าก้มตาเลิ่กลั่ก นิ้วมือที่จับชายเสื้อเขาเท่าที่เขาเห็นขาวซีดราวกับไม่เคยต้องแสงแดดมาก่อน คิ้วเข้มเลิกขึ้นเบาๆ รออีกฝ่าย

“... ม…”

“ครับ? คุณว่าอะไรนะ” ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาขยับเข้าใกล้อีกเล็กน้อยแต่ไม่มากเกินไป

“ผม… ช่วยเก็บผมไปเลี้ยงหน่อยนะครับ”

ห๊ะ!...

ชายหนุ่มผงะถอย มันออกจะแปลกไปสักนิด… ไม่สิ… มันออกจะแปลกมากเกินไปเมื่อมีคนแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จัก... ไม่เคยรู้จักเข้ามาหยุดเขาไว้แล้วขอให้เขาเก็บไปเลี้ยง

มันไม่ปกติ!...

ชายหนุ่มถอยออกห่างแล้วหันหลังเดินหนีทันที ไม่ว่าจะเป็นเรื่องล้อเล่นหรือเรื่องจริงหรืออะไรก็ตามแต่ แต่เขาไม่คิดจะเล่นด้วยแน่นอน

ขายาวก้าวฉับออกจากสถานการณ์แปลกๆ อย่างรวดเร็ว ตรงดิ่งไปทางร้านสะดวกซื้อที่มีผู้คนเดินผ่านไปมาพลุกพล่าน เมื่อหันกลับมามองจนมั่นใจแล้วว่าไม่ได้ถูกอีกฝ่ายตามมาก็ถอนหายใจพรืด เขาเดินวนเพื่อซื้ออะไรเล็กน้อยกลับเข้าห้องพักที่อยู่ไม่ไกล หวังว่าเย็นนี้จะไม่ต้องออกมาอีกเมื่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปได้รวมอยู่ในถุงพลาสติกสีขาวหม่นเรียบร้อยแล้ว

หอพักใกล้มหาวิทยาลัยจำนวนมากเรียงรายกันอยู่เต็มสองข้างทาง แต่จุดหมายของเขาคือหอพักที่อยู่ลึกเข้าไปอีกเล็กน้อย หอพักสองชั้นกลางเก่ากลางใหม่ปรากฏแก่สายตา ชายหนุ่มเดินขึ้นบันไดไปด้วยความเคยชินก่อนชะงักกึกเมื่อหน้าห้องของเขามีบางอย่างขวางอยู่ตรงหน้าประตู

เสียงเพลงแจ๊สที่ดังผ่านหูฟังสีขาวนุ่มทุ้มชวนฟังตรงข้ามกับจังหวะหัวใจที่เต้นระรัวของชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน ร่างสมส่วนในชุดนักศึกษาหูอื้ออึงจนแทบไม่รับรู้ทุกเสียงที่ผ่านเข้ามาในโสตประสาท ร่างกายเกร็งไปทั้งร่าง

“นาย…”

“มาแล้วเหรอ” รอยยิ้มกว้างระบายเต็มใบหน้าคมเปื้อนฝุ่น มันดูสว่างไสวราวกับสุนัขยามได้พบเจ้าของอีกครั้ง แต่ไม่ใช่สำหรับเขา!

“นายมาที่นี่ได้ยังไง!” ชายหนุ่มกระชากเสียงถาม ความรู้สึกต่างๆ ประเดประดังเข้ามาจนไม่รู้ว่าต้องแสดงออกอย่างไร ความกลัวก็มี ความไม่พอใจก็มาก ทั้งยังรวมกับความฉงนมากมายที่เกิดขึ้นจนต้องเสียงดังออกไป อีกฝ่ายก็ดูตกใจไม่น้อย มือใหญ่ใต้เสื้อคลุมกำเข้าหากันแน่นด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

“กลิ่น…”

“?”

“ตามกลิ่น...มา” เสียงทุ้มตอบสั่นๆ แต่คำตอบที่ได้ทำให้ชายหนุ่มเจ้าของห้องที่โดนใครก็ไม่รู้นั่งขวางทางอยู่ถึงกับต้องขมวดคิ้ว

“...กลิ่น… กลิ่นนี่นะ อะไรของนายเนี่ย” เสียงที่เคยตวาดดังเริ่มเบาลงกลายเป็นความไม่เข้าใจแทน แม้เขาจะเพิ่งเปรียบคนแปลกหน้าว่าเหมือนสุนัขก็เถอะ แต่ไม่เห็นต้องเหมือน…

ความคิดพลันหยุดชะงักเมื่อมือใหญ่ของคนแปลกหน้าดึงหมวกที่คลุมศีรษะของตนออก ผมสีเทาเหลือบเงินยาวเลยบ่าพลิ้วตามลมที่พัดผ่านจากหมวกเสื้อคลุมที่ถูกเอาออก เผยให้เห็นใบหูที่มีลักษณะเหมือนหูสุนัขสีเทางอกขึ้นมาทางด้านซ้ายและขวาของศีรษะของคนที่นั่งอยู่หน้าประตู ดวงตาใสเบิกกว้างเท่าที่ตามนุษย์คนหนึ่งจะทำได้ ริมฝีบางอ้าค้างราวกับไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

หมา… คนหมา… คนมีหูหมา…

ต… ตัวอะไรวะเนี่ย!!

…….