เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
หลานรักอูจินprimint
#หลานรักอูจิน ตอนที่15
  • หลานรักอูจิน

    อาทิตย์ (อง ซองอู) x ไอจันทร์ (พัค อูจิน)

               

     

               

     

                เปิดประตูห้องให้ผมได้มั้ยครับ

               

                ผมอยากขอโทษ

               

                ต่อหน้าคุณอา

     

                เขากดส่งข้อความเหล่านั้นไปแล้วจ้องมองหน้าต่างแชทด้วยใจที่เต้นระรัวประหนึ่งเหมือนใจของตนนั้นเป็นกลองแล้วถูกกระหน่ำตีอย่างบ้าคลั่งจนเขารู้สึกเจ็บในอกไปหมด ไอจันทร์พยายามควบคุมการหายใจเข้าออกให้ช้าลงเพื่อช่วยลดอาการใจสั่นรุนแรงนี้แต่กลับไม่เป็นผลเมื่อข้อความของคนที่ตนรออยู่เด้งขึ้นด้วยการตอบว่า อืมในแบบฉบับของอีกคนก็ทำให้เขารู้สึกอดที่จะมือสั่นและเป็นกังวลเสียไม่ได้

               

                และเพียงไม่กี่วินาทีต่อมาบานประตูที่แสนคุ้นตาถูกเปิดออกด้วยคนที่ตนนั้นสนทนาผ่านกล่องแชทก่อนหน้านี้ ใบหน้าที่แสนเรียบเฉยที่ปกติก็ดูน่าเกรงขามอยู่แล้วแต่วันนี้มันช่างดูน่ากลัวจนทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่จะปริปากพูดอะไร คำขอโทษที่ตนตระเตรียมและซักซ้อมมาอย่างดีกลับอันตรธารหายไปจากสมองของเขาสิ้น

               

                คือ.... เขาอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง ได้แต่เกาแก้มพยายามรวบรวมสติและเรียบเรียงประโยคเพื่อพูดแต่กลับโดยแทรกด้วยคำพูดของผู้เป็นอา

               

                “เข้ามาข้างในก่อน”

               

                “ครับ??”

               

                “เข้ามาข้างในก่อนไง แล้วก็ปิดประตูด้วย” ผู้เป็นอาว่าก่อนเดินหันหลัง ไอจันทร์งงงวยเล็กน้อยแต่ก็ก้าวเดินตามคำสั่งของอีกคนเข้ามาก่อนปิดงับประตูด้วยความเบามือ

               

                มีเรื่องอะไร เสียงของคุณอาที่วันนี้มันดูทุ้มต่ำมากกว่าปกติในทุกวันเอ่ยขึ้นพร้อมกับร่างของคุณอาที่กำลังไล่ปลายนิ้วไปตามสันหนังสือบนตู้สูง ไอจันทร์ยืนอ้ำอึ้งสมองประมวลผลหาประโยคเพื่อเริ่มต้น และเขาคงคิดนานไปหน่อยอาอาทิตย์ถึงได้ละจากตู้หนังสือหันมาหาเขา

               

                “คือ...” อีกคนเลิกคิ้วเฝ้ารอในคำพูดที่เด็กน้อยจะเอ่ย ไอจันทร์แลบลิ้นเลียริมฝีปากด้วยความประหม่าเขาไม่เข้าใจตัวเองนักว่าทำไมคำง่ายๆถึงได้ดูหนักอึ้งเกินกว่าจะเปล่งออกมา โดยปกติตนไม่ใช่คนแบบนี้เสียด้วยซ้ำ

               

                “เธอกำลังรบกวนเวลาทำงานอาอยู่นะ”ผู้เป็นอาว่าก่อนหยิบหนังสือจากตู้ชั้นและกำลังจะเดินผ่านเขาไป

                “ผมขอโทษครับ”

               

                ผู้เป็นอาชะงักหยุด ชายเสื้อของชุดนอนเรียบๆถูกจับด้วยมือของผู้เป็นหลานที่ดึงรั้งไว้แค่เบาๆ

               

                อาทิตย์นิ่งงัน

               

                ไอจันทร์ย่างก้าวเข้าใกล้

               

                ใกล้เข้าไป

               

                ใกล้...จนหน้าผากมนของตนถูกวางทาบบนแผ่นหลังแกร่งนั้น

               

                “ผมขอโทษคุณอาจริงๆนะครับ” ไอจันทร์เอื้อนเอ่ยประโยคนั้นจากหัวใจ เขาเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพียงเพราะความอยากรู้อยากลองของตน และเขาคงไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้หากเขาเอ่ยบอกคุณอา ไอจันทร์รู้ดีสาเหตุที่คุณอาโกรธตนคือสิ่งใด

               

                “เด็กไม่ดี”

               

                “ผมขอโทษ”

               

                จบประโยคผู้เป็นอาถอนหายใจออกมาก่อนพลิกตัวหันหน้ามาทางด้านเด็กน้อย โยนหนังสือไปที่เตียงอย่างส่งๆก่อนจะยื่นมืออันแสนอบอุ่นในความรู้สึกของไอจันทร์วางทาบทับลงไปบนหัวทุ่ยนั้น

               

                “ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆนะครับ” เด็กน้อยว่าก่อนเอียงคอเข้าหามืออุ่นของผู้เป็นอาอย่างออดอ้อนด้วยความเคยชิน

               

                “คุณอาไม่ต้องยกโทษให้ผมก็ได้ คุณอาจะทำโทษผมยังไงก็ได้จะกัดผมเหมือนที่คุณอาทำก็ได้ครับ แต่ได้โปรดอย่าเมินกันแบบนี้เลยนะครับ”

               

                “...”

               

                “ผมเสียใจ...”

               

                “อาก็เสียใจ” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตาผู้เป็นอา นัยน์ตาที่สะท้อนความรู้สึกมากมายในแววตาคู่นั้นมันกำลังทำให้เขา....

               

                 ไอจันทร์ไม่เข้าใจหรอก แต่ความวาบหวิวในอกนี้ต่างหากที่ยากจะเข้าใจเสียมากกว่า

               

                “ผมขอโทษ”

               

                “อาบอกแล้วไงว่าอาเบื่อที่จะฟังคำขอโทษของเราแล้ว” เด็กน้อยหน้าง่ำงอคนเป็นอาอดไม่ได้จนต้องยืดแก้มพ่องๆนั้นเสีย

               

                “แต่อาก็ดีใจที่เรายังแคร์อาบ้าง”

               

                “ผมแคร์คุณอาเสมอนะครับ” เด็กน้อยโผล่งขึ้น รีบแก้ไขในความเข้าใจผิดนั้น

               

                “หรอ...” อาทิตย์พูดเสียงยาน เด็กน้อยหน้าง่ำงอเสียกว่าเดิม

               

                “ถ้าแคร์กันเราควรจะบอกอาบ้างนะ”

               

                “ผมขอ--” อาทิตย์ทาบนิ้วเรียวเพื่อปิดทับปากอิ่มนั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะเอื้อนเอ่ยประโยคซ้ำๆที่ตนได้ยินเป็นร้อยเป็นพันได้ตั้งแต่รู้จักเด็กคนนี้มา

               

                “ก็บอกว่าไม่อยากได้ยินแล้วน่ะ” อาทิตย์ผละมือออกก่อนวางมือลงบนหัวไหล่มนสองข้างของเด็กน้อยที่ดูจะกว้างขึ้นนับจากวันแรกที่เจอกัน

               

                เด็กน้อยของเขาคงโตขึ้นอีกแล้วสินะ

               

                “อารู้ว่ามันออกจะงี่เง่าที่อาเป็นห่วงเราเกินเหตุ” ผู้เป็นอาว่า เด็กน้อยได้เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็สั่นหน้าเป็นพลัน

        

                “ไม่นะครับ”

               

                “แต่ในใจของเธอก็คงมีคำว่าทำไมจริงมั้ยล่ะ?”  ไอจันทร์นิ่งงันไปชั่วครู่ก่อนพยักหน้าหงึกหงัก  แน่นอนว่าเขาก็เป็นเด็กที่อยากลองอยากรู้ไปเสียหมด อยากมีประสบการณ์ที่ครั้งหนึ่งว่าชีวิตเขาเคยได้รับรู้ลิ้มลอง และสัมผัสประสบการณ์กับสิ่งเหล่านั้นมาแล้วแต่เมื่อเขาลองคิดและมองในอีกมุมของคนที่เป็นผู้ดูแลเขามา

               

                อ่า....เขามันเด็กมากจริงๆนั้นแหละ

               

                “อาไม่ว่าถ้าเราอยากลองหรือทำอะไรแต่อย่างน้อยควรจะบอกให้อารับรู้หรือให้อาได้เห็น หากสิ่งที่เธอทำลงไปส่งผลเสียกับตัวเธอล่ะหากเธอเป็นอะไรไป แล้วอาจะทำยังไง” สายตาของคุณอาที่ส่งออกมาทั้งติเตียน ทั้งความเป็นห่วงที่เขาสัมผัสได้นั้นยิ่งทำให้ความรู้สึกผิดถาโถม ไอจันทร์ก้มหน้านิ่งงัน สำนึกผิดในการกระทำของตนเอง

               

                “เธอมีอยู่คนเดียวนะไอจันทร์เมฆเป็นห่วงเธอ เจตเป็นห่วงเธอพี่ใหญ่หรือพี่แสงดาวเขาไม่อยู่แล้วแต่เขาก็เป็นห่วงเธอนะ”เพียงชั่วอึดใจความเงียบปกคลุม ผู้เป็นอาหลุบตาต่ำก่อนเอ่ยประโยคแสนเบาแตกลับชัดเจนในความรู้สึกของผู้ได้ยิน

     

                “อาก็ด้วย...”

               

                “คุณอา...”

     

                อาทิตย์รู้ดีว่าตนเองนั้นอาจจะจำกัดสิทธิของหลานมากเกินไป เลี้ยงเหมือนไข่ในหินที่ไม่อยากให้รับรู้หรือมีประสบการณ์เช่นนั้น อาทิตย์รู้ดีว่าไอจันทร์อยู่ในช่วงของการเจริญเติบโตก้าวสู่ความเป็นผู้ใหญ่แต่ในสายตาไอจันทร์ก็ยังคงเป็นเพียงเด็กน้อย

               

                ....ของเขา  ที่ยังออ่นต่อโลก และปีกไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

               

                แต่อาทิตย์รู้ดีว่าไม่มีทางที่ไอจันทร์จะเป็นเด็กแบบนี้ไปตลอด

               

                สักวันปีกน้อยๆนั้นจะแข็งแรงและโบยบินหนีจากเขาไป 

               

               

                อาทิตย์จับจ้องไปยังใบหน้าของเด็กน้อยไล่ปลายนิ้วบนแก้มเนียนแผ่วเบาดุจราวแก้วบางที่หากเผลอสัมผัสหรือกระทำรุนแรงเสียคงแตกละเอียดย่อยยับ สายตาคมจับจ้องปากอิ่มที่เผยออ้าหายใจจนเห็นเขี้ยวเล็กนั้นโผล่พ้นออกมา จับสัมผัสปากอิ่มนู้นด้วยปลายนิ้วที่เย็นเฉียบแต่กลับรู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตในความรู้สึกของไอจันทร์

               

                เด็กน้อยใจเต้นแรงมันแรงเสียจนทำให้หูสองข้างนั้นอืออึงไร้ซึ่งเสียงใดนอกจากเสียงเต้นของใจตนที่กระหน่ำรัวเหมือนฝนห่าในฤดูฝนที่ผ่านมา ไอจันทร์กำมือตัวเองแน่นยามสายตาของผู้เป็นอาจดจ้องมาที่ปากของตนยิ่งความรู้สึกที่เหมือนถูกกระแสไฟช็อตเมื่อปลายนิ้วลากผ่านแผ่วเบาแต่กลับสร้างความวาบหวามเสียจนทำให้สมองของเขาไม่สามารถประมวลสิ่งใดได้อีก

               

                และทั้งคู่ก็สบตากัน

               

                จ้องลึก

               

                โอนถ่ายหลากหลายมากมายความรู้สึก

               

               

                และดูเหมือนเด็กน้อยกำลังจะสูญเสียความเป็นตัวเอง

               

                “ไอจันทร์...” มืออุ่นนั้นผละออกห่าง ใบหน้าของผู้เป็นอามีแววตื่นตระหนกแต่เพียงพริบตาเดียวเท่านั้นก่อนก้มลงหยิบหนังสือบนเตียงและตรงดิ่งไปยังโต๊ะทำงานอีกฟากห้อง เด็กน้อยเลิกลั่กและเลียปากตัวเองก่อนจะหอบหายใจเบาๆราวกับเมื่อครู่ตนนั้นถูกช่วงชิงอากาศหายใจไปหลายนับร้อยนาที

                 

                อ่า... อีกแล้วความรู้สึกแปลกๆแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว

               

                ความรู้สึกเมื่อครู่ที่แว่บขึ้นในใจ

               

                เขาไม่อยากเข้าใจและพยายามที่จะไม่เข้าใจ

               

                แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่านั้นมันทำให้ตนรู้สึก....ดี

               

               

                เหมือนที่รู้สึกกับอาเมฆ

               

               

                มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยคิดหาคำตอบ

               

                บรรยากาศที่เริ่มเงียบลงอีกครั้งจนได้ยินเสียงของเครื่องปรับอากาศกับเสียงของกรุกกรักจากการจับนู้นนี้ของผู้เป็นอาจึงทำให้ตนคิดว่าควรออกจากตรงนี้เสีย

               

                “คุณอาไม่โกรธผมแล้วใช่มั้ยครับ” เด็กน้อยเอ่ยถามอีกครั้ง อย่างน้อยเขาก็ขอให้แน่ใจว่าคุณอาจะไม่โกรธตนแล้วก่อนที่เขานั้นจะขอตัวไปนอนเพื่อที่อะไรบางอย่างมันจะไม่แย่ไปกว่านี้น่ะนะ

               

                “ก็อยากจะโกรธอีกอยู่หรอกแต่เห็นเด็กแถวนี้ทำหน้าหมาหงอยแล้วสงสาร” ไอจันทร์ขมวดคิ้วและก็ได้รับเสียงหัวเราะเล็กๆนั้นมาด้วยความเอ็นดู

               

                “ขอบคุณนะครับผมสัญญาว่าต่อไปจะเป็นเด็กดี และไม่ทำให้คุณอาเป็นห่วงแบบนี้อีก”เด็กน้อยว่าด้วยสีหน้าที่จริงจังจนคนเป็นอาอดที่จะเอ็นดูเสียไม่ได้

               

                “คำสัญญาไม่มีผลอะไรเลยถ้าเธอไม่ทำมันแค่ทำให้อาเห็นก็พอ” คนเป็นอาว่ายิ้มๆก่อนจะฉีกยิ้มกว้างกับน้ำเสียงและท่าทางของเด็กน้อยที่ดูจริงจังยิ่งกว่าเดิมนั้น

               

                “ครับ!

               

                เฮ้อ ก็ชอบทำตัวน่ารักแบบนี้แหละนะ จะไม่ให้ห่วงได้ไงถ้าไปอยู่กับใครที่ไม่ใช่ตน  --สุ้มเสียงในใจของอาทิตย์ที่ไอจันทร์ไม่มีวันได้ยิน

               

                “ถ้างั้นผมขอตัวกลับห้องก่อนนะครับ” อาทิตย์พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนไอจันทร์จะหมุนตัวหันตรงดิ่งไปยังบานประตูห้องนอน มือแตะสัมผัสลูกบิดเย็นเฉียบออกแรงหมุนเพียงนิดก็ปลดล็อค แต่มือกลับหยุดค้างชะงักด้วยเสียงเรียกของเจ้าห้องเสียก่อน

               

                “ไอจันทร์ เดี๋ยวก่อน”

               

                “ครับ??” เขาหันหน้ามาอีกครั้ง มองไปยังบุคคลที่กำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะหยุดยืนที่กลางห้อง

               

                “คืนนี้...” อาทิตย์เอ่ยแผ่ว และเงียบเหมือนกำลังชั่งใจกับตนเอง เพียงแค่ชั่วอึดใจประโยคขอแสนธรรมดาที่เคยได้ยินมาไม่รู้ต่อกี่ครั้งต่กี่ครั้งแต่ในวันนี้มันกลับสร้างความรู้สึกที่ต่างออกไป

               

                “นอนกับอาหน่อยได้มั้ย”

               

                ...

               

                “คือช่วงนี้อามีปัญหานอนไม่ค่อยหลับน่ะถ้ามีคนนอนด้วยอาจจะช่วยได้”

               

                “มั้งนะ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร” ผู้เป็นอาว่าเช่นนั้น ก่อนจะเฉมองไปทางอื่น

               

                ไอจันทร์อ้าปากค้างความคิดตีกันยุ่งอยู่ในหัว ทั้งอยากปฏิเสธแต่อีกใจก็...

               

                “ครับ คืนนี้ผมจะนอนกับคุณอาเอง”

               

                นั้นแหละ รู้ตัวอีกทีเขาก็ตอบตกลงไปเสียแล้ว

               

               

                ให้ตายเถอะ แล้วคืนนี้เขาจะหลับลงได้ยังไงกัน  --เสียงแว่วจากในใจของไอจันทร์

     

    .

    .

    .

    .

    ___________________________________________________ 

    คุณอาคะเหตุผลฟังไม่ขึ้นเลยค่ะ คิดว่าน้องไอจะเชื่อคุณหรอคะ!

    และใช่ค่ะลูกเราไม่เชื่อแต่ลูกเราก็อยู่ ทำไมน้องไอเป็นแบบนี้แงงงงงงง

    ปล.อย่าลืมกลับไปอ่านที่จอยต่อด้วยนะคะ <3

     

     

     

     

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in